I'm His Property

CHAPTER 11

The Chocolate Cake

Zahara's POV

Parang lumabas ang mga usok sa ilong at tainga ko dahil sa tinawag nya sa akin. Si Nate? Ayun! Nagpipigil ng tawa ang kumag! Akala mo walang tinatagong pangalan eh. Matawag nga to ng Kian mamaya. *smirk*

Pero teka, seriously?? PINKISH? nagpapatawa ba ang hilaw na taong to?

"Remember me?" napakunot ang noo ko sa tanong nya. Sino ba ang taong to?

"You're just a stranger to my eyes." pranka kong sabi sa kanya. Tila disappointed ang matanda sa sagot ko at napawi ang ngiting kanina pa nya pinapakita.

"May I know your name, sir?" tanong ko and he smiled tsaka may inabot na I.D sa akin.

Kinuha ko yun, baka I.D nya. First, yung picture ko ang tinignan ng maayos. Tsaka binasa ang pangalan na nasa ibaba ng litrato.

"Dr. Jack Carterson." mahina kong basa sa pangalan at tinignan sya sa mata. His blue eyes told me that he was once a part of my life.

He's a doctor.

His name is Dr. Jack Carterson.

He comes from Germany.

He's a german doctor.

And then. It hits me.

I froze at hindi makapaniwalang nasa harap ko ang taong ito. Why on earth~?! Hala? Ganito ba talaga ang tadhana? Knowing that this person is the one who saved my life when I was just 5 is unbelievable. Dr. James Carterson.

"Dr. Daddy." bigla kong sambit at nanlaki agad ang mga mata nya.

What the fudge! This is unbelievable! Nagkita ulit kami! "There you go! You finally remember me!" tuwang-tuwa nyang sabi and he spread his arms kaya wala ng tumpik-tumpik pa't niyakap ko ang nagsalba sa buhay ko.

"I can't believe you're here." he patted my head and answered me "And you gotta thank me for not forgetting you."

He's Dr. Jack Carterson. I was 5 when I took my operation because of Appendicitis. Alam naman natin na disease yun sa banda ng intestine pero nakakatakot pa rin yun para sa isang 5 year-old na bata. I stayed month and days in the hospital and he always visits me to have a play with me. He became my second dad, and I hate myself dahil hindi ko sya agad nakilala kanina.

"I'm sorry~ it took a few minutes before I realize that it was you." sabi ko nang kumawala na ako sa yakap.

"Time." biglang singit ng kumag.

Nakatingin lang sya sa amin gamit ang blankong mukha nya at inangat ng kunti ang kamay to let me see his watch. Tch, nagmamayabang sa relo eh.

"You're going to perform right? Now is time. Now go." sapakin ko kaya tong taong to.

Nagmo-moment pa nga kami. Tch. Inirapan ko nalang sya't kinuha ang violin na inilagay ko kanina sa sahig. Kung pwede nga sana sa mukha ni demonyo ko nilagay to.

Nauna syang pumunta sa front at kinuha ang microphone. "Let us give you some musical intermission as you enjoyed the food you are eating right now." di marunong mag intro si gago.

Tumingin sya sa akin bago sya nag sign na pumunta na ako sa harap. I am really not sure kung kaya ko pa bang mag-play nito. But one thing for sure, tanda ko pa ang mga lessons na pinag-aaralan ko sa violin.

I sighed. I placed the violin on my arm and shoulder, and made sure na walang mali ang pagpeperform ko ngayon.

I started to move the bow with the strings and it's 'A Thousand Years' I played with the violin.