Karanlık Lise

༯ 2. Bölüm ༯

Yanına oturduğumda onu daha yakından inceleme fırsatım oldu. Ceketinin bileklerinden eline uzanan bir dövmesi vardı fakat içeride kaldığı için sadece küçük bir kısmını görebiliyordum. Siyah tişörtü dardı. Üstündeki tek takı kulağındaki siyah küpeydi. Yakışmıştı. Gözlerinin mavisini tanımlamaksa bu kadar kolay olmayacaktı. Orada durup utanmadan yüzüne bakıyordum, selam verip kendini tanıtması için ona sinyal veriyormuşum gibi gözüktüğünden emindim o yüzden sorun etmedim. Rengi açık mavi değildi, lacivert de değildi. Hayatımda böyle bir mavi görmemiştim. Kıyaslamam gerekirse benimkilerden çok daha koyuydu. Tam olarak betimleyebilmek sanırım mümkün olmayacaktı. Çok güzeldi.

"İlgini mi çektim yeni kız?" dediği anda kendime geldim. Ona uzun süredir bakıyor olduğumu ikimiz de biliyorduk, sonunda ses etmiş olmasına sevinmiştim. Utancımdan yanaklarım ısındı, kızardığımdan emindim. Beyaz tenli olunca en ufak duygu değişikliğiniz daha da belirgin oluyordu.

"Dalmışım, özür dilerim. Adım Güneş," dedim. Cevap vermedi ve önüne döndü. Adını merak ediyordum. Güçlü bir yapısı ve sesi vardı. Dış görünüşüyle özdeşleştirebileceğim bir tane isim bile aklıma gelmiyordu. Hangi ismi düşünsem, yaydığı soğuk ama güçlü enerjinin yanında yetersiz kalıyordu. Onu tanımıyordum ama daha şimdiden hissedebildiğim, bana kadar ulaşan kuvvetli bir ağırlığı vardı. Bu ağırlığa yakışacak bir ismi de olmalıydı. Ondan yanıt beklediğimi belli eder biçimde bakmaya devam ettim. Sonunda bakışlarımdan rahatsız olup bana döndü.

"Cevap verme zorunluluğum yok," dedi, kollarını göğsünün üstünde birleştirerek arkasına yaslandı.

Kabaydı.

"Çok da meraklın değilim zaten. Sıra arkadaşın olarak kendimi tanıtmak istemiştim," diyerek hem onu hem de kendimi kandırmaya çalıştım ama pek başarılı olabildiğimi sanmıyordum.

Zil çaldı.

"Tamam, tanıttın. Şimdi buradan kurtulmak istiyorum," dedi ve ayağa kalktı. Boyu ben hâlâ aşağıdaki sırada oturuyor olduğum için mi bana bu kadar uzun gelmişti yoksa gerçekten çok uzun biri miydi ayırt edememiştim. Yürüdü ve sınıftan çıktı.

Garip biriydi. Gizemli, ağır ve kabaydı. Şimdilik onun hakkında bildiğim şeyler bunlarla kısıtlıydı ama nedense daha fazlasını öğrenmek istiyordum. Farklı insanları severdim ve koca sınıfta bir tek onun yanının boş olması klişe bir hikaye başlangıcından çok daha derin bir yere çıkacaktı, bundan emindim. Okul bahçesine girdiğimde kapıya kitlenerek gelen geçeni izliyor oluşu, kalabalık sınıfta bazı sıralarda üç kişi bile oturuyor olsa onun ben gelene kadar tek kişi oturuyor olması... Tanımlandırabilmek güçlü. Belki de bilincim beni hayatımın sıkıcı ve soğuk gerçeklerinden bambaşka bir maceraya sürüklemek istiyordu ve buna paralel olarak da elime geçen malzemelere anlamlar yükleyip bana hayal kurdurtuyordu.

Yeni sıra arkadaşıma bu kadar kitlenmiş olmamın bir diğer sebebi son derece makuldu; yüzünü tanıyor gibiydim. Bir yerlerde, çok eskiden görmüşüm gibi hissediyordum. Çok iyi tanıdığım veya adını duysam hemen parçaları birleştirebileceğim kadar değil belki ama daha önce televizyonda veya bir dergide görmüş olabilir miyim diye düşünmekten kendimi alamıyordum. İyi bir fiziği ve keskin yüz hatları olduğu için mankenlik yapıyor olduğu ortaya çıksa şaşırmazdım ama yanılıyordum, gerçekten ünlü olsaydı bu okulun kapısının önünden bile geçmezdi.

Okuldaki ilk günüm beni bir şekilde öğle teneffüsüne kadar sağ salim taşımış olsa da hâlâ tek bir arkadaş bile edinememiştim. Tek konuştuğum kişi o olmuştu, tabii ona da konuşmak denirse.

Yemeğimi alıp oturacak yer ararken yemekhanede en köşe masada oturanların bahçede gördüğüm ekip olduğunu anladım. Yine en ortalarında benim kaba ve bir o kadar gizemli sıra arkadaşım oturuyordu. Okula geldiğimden beri tek iletişim kurabildiğim kişi o olduğu için yanlarına gidebilirim diye düşündüm. Yürümeye başladım. Konuştuklarını duyabilecek kadar yaklaştığımda beni fark ettiler. Hepsi bir anda sustu. Onların bu ilginç davranışlarına aldırmadan yürümeye devam ederken arkamdan bir kız sesi beni ürküttü: