"Baby, all I want is you"

Rozdział IX

To działo sie za szybko.Za szybko. Gdy Neymar odjechał długo patrzyłam na drogę którą sunął do domu,trzeźwiejąc po tej arcydziwnej przejażdżce sięgnęłam po telefon....telefonu którego nie miałam. I nie bawił mnie fakt,że został on w samochodzie Da Silvy. Zacisnęłam usta w cienką linię i pomaszerowałam do domu czując to,co jutro mogło mnie czekać. Chyba jutro podaruje sobie trening i nigdzie nie pojadę. Mam jechać tam tylko po to by wysłuchać jak nabija sie z tego co mam na telefonie? O nie,niech zapomni. To,że poznał moje imię nic nie znaczy,jest jedna sprawa o której wole zapomnieć a on dobrze wie kogo rodziną jestem i przed kim może mnie zdradzić. Jeden ruch i po mnie więc tak czy siak musze trzymać sie jak najdalej od tego szczerzącego sie piłkarza. Ostatnia przejażdżka i koniec.To się wiecej nie powtórzy,nie mogę do tego dopuścić. Przekraczając próg domu mojego chrzestnego uderzył mnie cichy spokój,ciocia pewnie jest u siebie a wujka-jak to wujka pewnie długo jeszcze nie będzie. Wzięłam ze sobą torbę i pomaszerowałam na górę kładąc na łóżku swoje rzeczy. Zamknęłam drzwi zdjęłam buty i zapaliłam światło przy kuchni. Zjem coś,poczytam posłucham pagody i wszystko będzie dobrze. Miałam na sobie siwe wygodne dresy,nisko na biodrach bluzę w takim samym kolorze i całą kuchnię dla siebie istna bajka. Zaczęłam sobie cicho podśpiewywać i pichcić coś na co miałam już dawno ochotę-paellle z kurczakiem i warzywami. Gdy skończyłam przygotowywać swoje piękne jedzonko zeszła ciocia zdziwiona-że ja-tu taka niezdara gotowałam w jej kuchni

 -żyjesz?-spytała patrząc na mnie od góry do dołu

 -jak widać umiem sobie zrobić paelle do jedzenia-podałam jej talerz i postawiłam przed nami stos paelli i przygotowanych warzyw. Usiadłam na obracanym fotelu,wzięłam widelec i sięgnęłam po pięknie pachnące jedzenie

 -dzwoniłam do ciebie byś wstąpiła po coś do jedzenia ale miałaś pewnie wyłączony na treningu...-dodała siegając po warzywa i nalewając nam do szklanek soku

 -em tak...i w dodatku zostawiłam go teraz gdzieś i nie mogę go znaleźć-westchnęłam wpychając kolejną porcje jedzenia do ust. Była pyszna ale ona nie wynagradzała mi faktu iż moja prywatna własność pewnie teraz wala sie w tych męskich i delikatnych dłoniach tego czarusia. To przez niego zostawiłam jego i to jego spojrzenie.....

STOP STOP STOP

-Mam zadzwonić?pewnie gdzieś jest-dodała z lekkim uśmiechem wyjmując swojego Iphon'a i wykręcając mój numer

Nie zdążyłam powiedzieć słowa a odezwał sie pełny męski głos i miałam ochotę go zatłuc bo udawał mnie,mnie i mój głos.

 -Neymar? skąd masz telefon Sofii?-zmarszczyła brwi patrząc na mnie zmieszanym wzrokiem

-jesteś teraz na głośno mówiącym głupku więc żadnych takich-dodałam śmiejąc się

 -witaj śliczna dobry wieczór pani Lucio-dodał swoim portugalskim akcentem-telefon pani ukochanej znalazł się u mnie w samochodzie ponieważ...-chwilowa cisza zaraz mnie wyda pomyślałam...i będzie po mnie ale gdy ponownie sie odezwał odchrząknął i poczułam że sie uśmiecha...-miała komuś odpisać ale najwidoczniej miała ważniejszą sprawę do załatwienia i wybiegła z mojego samochodu zostawiając go u mnie-dodał szeleszcząc czymś w tle

 -ach więc wybiegła i go zostawiła ciekawe-spojrzała na mnie odstawiając szklankę z sokiem

Ciocia i te jej ciche podteksty w stylu:I tak wiem że tak nie było

-mógłbym go jeszcze dziś przywieźć jeśli Sofi.....a go potrzebuje-dodał parskając

 -nie....nie musisz zobaczymy sie jutro narazie!-dodałam szybko i rozłączyłam się oddając telefon cioci