BAY UKALA

1. Bölüm ACILAR

Hikayeyi yazarken esinlendiğim şarkı multimedyada

                                                    TANITIM

Elimi takvim yapraklarına götürdüm. Hergün bir sayfası daha çöpe düşen yapraklardan bir tanesini daha koparıp çöpe attım. Hayat hızlıca kayıp gidiyordu. Bugün bir gün daha geçmişti o hiç hatırlamak istemediğim günden bu güne nelermi değişmişti saymakla bitmiycek şeyler çok zaman geçsede dün gibi aklımdaydı arkasını dönüp gidişi oysaki iki ay olmuştu eskimezmiydi acılar yüzüme bile bakamdan gitmişti. Onca umudumu ellerimden alarak gitmişti......

1.BÖLÜM ACILAR

Sıradan bir güne nasıl başlanırsa bende öyle başladım. Birkaç dakika önce normal hayat maratonuna alışmaya çalışırken alışmak istemediğimi fark edip vazgeçtim ve dışarıdan bakıldığında bir yatak bir dolap olan ama benim 17 yılımı sığdırdığım odama geri döndüm yatağıma girip yorganımı başıma kadar çektim. Ve neden alışamadığımı neden unutamadığımı ama boşunaydı düşündüklerim

yorganı indirip ayağa kalktım ve duvarda yılardır bana kendimi biraz olsun iyi hissettiren aynama baktım yüzüm bir ölüden farksızdı göz altlarımdaki morluklar harici bembeyazdım yaklaşık bir aydır kafamdaki topuzu salmadığım için kendince garip bir hâl almıştı üstümdeki aslında bana bol olan tişört ise terden üstüme yapışmıştı gerçekten berbat görünüyordum odamın kapısının çalınması gözlerimi kapıya çevirdim içeriye Annem girdi elindeki tepsiyi yatağıma bıraktı ve gözlerini bana çevirdi.

"Daha ne kadar bu odaya hapis ediceksin kendini"

Annemin sorusuna yanıt bulamadım çünkü kesin bir tarihi yoktu cevap vermeme hakımı kullanıp gözlerimi yere indirdim annem odadan çıkarken birşey aklına gelmis olmalı ki geri döndü.

" Biri sana mektup göndermiş isim yazmıyodu tepsinin üstüne bıraktım " dedi.

Ve odadan cıktı hemen tepsinin üstünden zarfı aldım. Ve açtım içinden mavi bir kâğıta yazılmış mektup çıktı içini

açtım ve birden ellerim titremeye başladı mektup ondandı mektup Gökhandandı gözümden bir damla düştü sonra birtane daha ve ardı arkası kesilmeyen damlalar,

Yatağıma oturdum gözyaşlarımı sildim ve mektubu okumaya başladım.

Normal hayata dönmelisin artık hani hep umutlarim var derdin simdi yine olsun umutların ben senle çok zaman geçirdim ozamanların hiçbirinden pişman değilim sende değilsin biliyorum ama ben yanında bir daha olamiycam bensiz yaşamaya alış ve hayata devam et kendine yeni bir hayat kur seni asla unutmuycam
                                                                                                                                 GÖKHAN

Kısacık olan mektubun satırlarında kaybolmuştum onsuz gecen her dakikanın ardında boşluğa düşdüşüyordum onu düşündüğüm her saniye bana acı olarak geri dönüyordu peki bu kadar sevdiğim özlemine dayanamadığım Gökhan kimmiydi Gökhan hayatımda güvendiğim kollarında ağladığım ve yeri geldiğinde yüzüme tebbesüm oluşturan gün ve gün ona aşık olmamı sağlayan yakışıklı adamdı onunla daha çok küçükken tanışmıştık ve hiç ayrılmamıştık o ise annesi ve babasının ölümünden sonra herşeyi geride bırakıp Amcasının yanına Kanadaya yerleşmişti. Ve iki aydırda, ilk defa bu mektupla ondan haber alıyordum. Evden dışarı çıkmamamın hayata küsmemin sebebi ise onsuz bir anı daha yaşamak istemememdi. Okul açılalı bir aya yakın oluyordu okula gidemiyordum onun olmadığı bir sınıfta nefes almak içimden gelmiyordu günlerdir kesilmeyen aramalara cevap vermekte gelmiyordu içimden arkadaşlarım arıyordu onlarda merak ediyorlardı beni ama bu saçmalığa bir son vermenin zamanı gelmişti. Yarın herşeyi bir yana bırakıp o okula gidicektim.......