BAY UKALA

19. Bölüm RANDEVU

Ben hedeflerimi hep yüksek tuttum her ne kadar en baştan başlamam gereken yollarda kendimi tesedüflere adasam da umrum da olan şeyleri önüme alarak ilerlediğim yolda yükseklerden yürümek benim gibiler için zor değildi bazen oluşuna bırakarak ta ilerleyebileceğimi öğrenmem bu yolu benim için kolaylaştırmıştı bazen istemediğim şeyler oluyor sanki yürüyemez konuşamaz hareket edemez gibi hissetmeme neden olan şeyler olduğunda sanki devam edemezmişim gibi hissettiriyordu ama pes etmemek önemliydi hayatım bir hiç uğruna bomboş geçemezdi tıpkı şuan yaşadığım geçirdiğim günlerde sanki gökten inen bir mucize gibi hayatımı kısa zamanda değiştirmişti belkide o gün o olmazsa pes edip hayatıma son verebilirdim ama o geldi ve hayatımı tamamen değiştirdi belki komik gibi geliyor kulağa ama değil şimdi sahildeki bankta onun omzuna hayatın bir tasadüf olması gibi hayatımın en zor günlerini yaslanarak dalgaların ince hareketini izliyorsam değildir herhalde onunla hayat çok güzeldi belkide hayatımda olması gereken tek şey oydu yani eğer her şey bir tesadüfse tesadüfleri seviyordum hayat bana sorgulamayı öğretmişti bu zamana kadar belki Gökhan gitmeden önce bir şeyleri sorgulasaydım şuan benden çok uzaklarda olmayabilirdi o yüzden bazen düşünüyorum tesadüf olmama ihtimali olabilirmi diye peki vardığım sonuç tabiki bir tesadüftü hayatın benim için son bulduğunu sandığım günlerden bir gün bizim hikayemiz başlamıştı hem acı hem mutluluk bazen kendimi tuhaf hissediyordum mutlu olamama sorunu devam ediyordu huzur bulduğum omzunda bile içimde bir tedirginlik vardı o ise düşündüklerimden habersiz gözünü benden ayırmıyor saçlarımı okşuyordu ama sanki düşündüklerimi hisseder gibiydi ben konuşmuyorum o konuşmuyor sesizliğimiz ortamı kapatıyordu sanki sessizliğe isyan eder gibi mavi gözleri gözlerimi buldu

"Nasılsın" dediğinde şaşırdım belkide daha farklı bir şey bekliyordum vakit kaybetmeden

"dalgaların ince ince gözümün önünden geçmesi ve huzur bulduğum kokunun başımı omzuna yasladığımda burnuma gelmesi gibi mükemmel bir hayatım var şimdilik sen nasılsın" verdiğim cevaba hem kendim şaşırmıştım hem o

hmm iyi diyip geçebilirdim. ne gerek vardı ki diye düşünmeme ramak kalmışken Arasın sesi ile irkildim

" Şimdilik? Ben hep yanında olacağım biliyorsun değilmi?" sesi sorgular nitelikteydi içimden kendin kaşındın Kumsal senin neyine böyle cevaplar desemde devam ettim

" Şimdilik diyorum çünkü ne olacağını bilmiyorum o kadar çok canım yandı ki hissizleştim anı hissedemiyorum her an bitecek bir rüyanın içinde gibi hissediyorum" oturduğu yerde kendini düzeltti ve daha dik oturdu gözlerini bana çevirdi

"Aylardır bunlarla mücadele ettiğini biliyorum anladığım kadarıyla kafan karışık kendinin çözemeyeceğin problemlerin olduğunu düşünüyorum" sesinden anladığım kadarıyla bir çözüm önerisi vardı ne olduğunu merak ediyordum bu yüzden bunu ona sormaya karar verip dudaklarımı araladım

" bir önerin varsa dinliyorum"

"Psikolojik destek almanı istiyorum" cümlesini bitirdiğinde

"Arass ben deli değilim" diye bağrdığımda sakin der gibi elini kaldırdı

" kumsal oraya gidenler deli olmuyor bunu sende biliyorsun"

"%75 i deli oluyor" cidden bu fikrine hiç olmadığı kadar sinirlenmiştim

"Kumsal cidden saçmalıyorsun" derin bir nefes verdikten sonra

" Evet saçmalıyorum varmı bir diyeceğin deli muamelesi yapıyorsun ya BAY UKALA" BAY UKALA Dediğimi duyunca güldü birden bende güldüm nedenini bilmiyorum sanırım gerçekten saçmalıyorduk ve saçmaladığımız anlar bile bize iyi geliyordu gözlerini tekrar gözlerimle buluşturdu.