Bu cidden geçiş bölümü
Bi bitmedi mk geçiş bölümleri
demeyin, ben sizin yerinize diyorum skdkekxksnsk
Taehyung ile olan ilişkim, hayatımda şu ana kadar hiçbir şeyin gitmediği gibi iyi gidiyordu.
Tartışmalar asla büyümüyordu çünkü sonunda kendimizi öpüşürken falan buluyorduk. Tamam, tartışmalara neden olan genelde bendim ama Taehyung bazen varolduğunu bilmediğim sınırlarımı aşıyordu. Yine de bunun bize herhangi bir etkisinin olmasına izin vermiyorduk.
Üniversite iyiydi. Öğrenciler aşırılık yapıyordu ama birkaç yıl öncesine kadar ben de onlardan biriydim, bunları yaparken akıllarından nelerin geçtiğini tahmin edebiliyor ve çok sallamıyordum. Birkaçı sınırını aşmıştı, onlar hakkında da dilekçe yazmış ve halletmiştim. Bazılarını da dersten bırakmayı düşünüyordum.
Bu da öğretmenliğe başladıktan sonra fark ettiğim bir özelliğimdi. Kesinlikle tölerans gösteremiyordum kimseye. Sert bir mizacım olduğunu hiç düşünmemiştim ama sorumluluklar ne kadar çoğalırsa insanın karakteri de o kadar katılaşıyordu. Mesela Taehyung rahattı. Bazen strese girdiği olsa da genel olarak bir şeyleri sallamıyordu. Ama ben, o bana günaydın demediğinde bile sorun edecek hale gelmiştim. Hatırlamalıydı, kalıplaşmış şeylerden biriydi günaydın demek. Öyle unutulup geçilecek bir şey değil.
Bazen çok saçma olduğunu düşünsem de o olay gerçekleşirken bunun inanılmaz mantıklı olduğuna ve haklı olduğuma inanıyordum. Kendimi daha yeni yeni tanımaya başlamıştım ya da Taehyung'la birlikte başlayan yeni hayatım beni böyle biri yapmıştı.
Ya da böyle olmak benim kaderimdi.
Rüyalarımda gördüğüm adama dönüşüyordum, bu beni korkutuyordu. O adam kötü biri olmayabilirdi ama o kılıcı Taehyung'un karnına saplayan da oydu. Sevdiğini söylediği adama zarar vermişti, o halde pek de iyi olamazdı. Onun bir parçam olduğunu kabul etmiyordum, onu şu andan tamamen bir ayrı görüyordum ama paranoya beni bitiriyordu.
"Hocam, bir kazıda bulduğunuz en ilginç şey neydi?" Öğrencilerden biri konuyla alakasız olarak bu soruyu sorduğunda, normalde yapacağım gibi görmezden gelmedim çünkü bu konu direkt olarak Taehyung'a çıkıyordu.
"Bilmiyor musun? Bay Park geçenlerde Kim Jaehyung'un ödülünü aldı. O kazıyı Bay Park yönetmiş." Kızlardan birisi dönüp arkadaki çocuğa cevap verdi benim konuşmama gerek kalmadan.
"Ama ben en ilgincini sordum." Çocuk direttiğinde kürsüye dirseğimi yasladım.
"En ilginci o kazıydı," dedim. Onları ifşa etmek konusunda emin değildim ama... "O kazıyı ben yönetmedim, Lee Hyunseo yönetti." En ufağından başladım. "Boş bir oda/mezar bulduk, tamamen doldurulmuştu ama ceset yoktu. Bu ilginçti."
"Sizce bunun nedeni ne olabilir? Ayrıca içinden bir mektup çıkmıştı ve sizinle aynı isme sahip biri tarafından yazılmıştı." Bu kadarı açıklandı mı bilmiyordum ama öğrencilerin bu konu hakkında oldukça bilgisi var gibiydi.
"Cesedi bulamamış ve sembolik bir mezar yapmış olabilirler." Sembolik olması imkansızdı, ceset kaybolamazdı ki. Benim kollarımda ölmüştü. "Boğulmuş olabilir ya da bir savaşa gidip geri dönmemiş olabilir." Kelimeler güçlükle çıktı ağzımdan.
Boğulmadı, onu ben öldürdüm.
Hayır, ben değildim. Ben öldürmedim.
"İsim?"
"Park soy ismi yaygın..." Gözlerimi öğrencilerden çekip sıralara çevirdim. "Sıradan bir şey, gençler. Bu sadece olayı dramatikleştirdi."
