Benden Vazgeçme

2 YIL ÖNCE

Mutfağa gitmek için merdivenlerden inerken kulağıma gelen kavga sesleriyle yönümü babamın çalışma odasına çevirdim. Kapı aralıktı ve kavga sesleri rahatça duyuluyordu. Yaklaşıp dinlemeye başladım.

"Erhan,yapma nolur. Biraz daha zaman ver. Belki ayrılırlar."

"Ayrılıcakları falan yok Neslihan. Çok bile bekledim. Elif Amerika'ya gidiyor ve bu konu da burada kapanıyor."

Amerika'ya gitmek mi? Olayı kavramamla içeri girmem bir oldu.

 "Ben Mert'ten ayrılmayacağım. Bunu kafanıza sokun artık. Sizin saçma düşmanlığınız yüzünden ben sevdiğim adamdan ayrılmayacağım." Sinirden gözüm dönmüştü.

Tekrar konuşmaya başladığımda ise sesim acı doluydu. "Neden anlamak istemiyorsunuz? O benim bu hayattaki tek mutluluk kaynağım. Benim mutluluğumu hiç mi düşünmüyosunuz? Hiç mi önemi yok gözünüzde benim mutluluğumun?"

 Susup cevap bekleyen bakışlarımla babam ve anneme baktım. Ben odaya girip konuşmaya başladığımda babamın yüzünde oluşan şaşkınlık, yerini otoriter ve kararlı bir yüz ifadesine bırakmıştı. Vazgeçecek gibi görünmüyordu.

"İstesen de istemesen de ayrılıcaksın Elif. İki gün sonra Amerika'ya gidiyorsun. Eğer gitmek istemiyorum dersen, Amerika yerine 'hayattaki tek mutluluk kaynağının' cenazesine gidersin iki gün sonra. Bu iki gün içerisinde de kimseyle görüşmeyeceksin. Eğer görüşürsen ne olacağını biraz önce açıkladım zaten..."

Babamın söylediklerini idrak edebilmem için birkaç dakika geçmesi gerekti. Ne demek istediğini tam olarak anladığımda ise yaşadığım yıkım kelimelerle tarif edilemezdi. Kendisine karşı sonsuz güven hissettiğim adam, babam, beni bir insanı öldürmekle onu da geçtim sevdiğim adamı öldürmekle tehdit etmişti. Babam dediğini yapardı. Kabul etmekten başka çarem yoktu.

Ağzımdan sadece "Tamam" sözcüğü çıkabildi. O kadar kısık çıkmıştı ki sesim, ben bile zar zor duymuştum. Ardından biraz olsun kendimi toparlayıp ekledim "Gideceğim..."

Bırakıyordum herşeyi arkamda. Arkadaşlarımı, sevdiğim adamı, ailemi, tüm hayatımı...

Tüm bunlara değer miydi? Eğer sevdiğim adamın hayatı söz konusuysa değerdi.

Bırakmak istemiyordum ama bırakmaya zorlanmıştım. Gitmekten başka çare bırakmamışlardı bana. Gitmek zorundaydım. 

Hoşçakal hayatımın aşkı, hoşçakal anılarım, hoşçakal sevgilim...