Benden Vazgeçme

17.Bölüm

Alanya'dan selamlar arkadaşlar. Telefondan yazabildigim kadarıyla yazdım umarım hoşunuza gider.
Iyi okumalarr

ERHAN
Kim niye kaçırmıştı Elif'i aklım almıyordu. Aramadığım kişi, yer kalmamıştı. Ama yok, sanki yer yarılmıştı da içine girmişti. Elif kaçırıldığı andan bu zamana kadar düşünecek çok vaktim olmuştu. Gözüm ne kadar dönmüştü de kendi kızımı acıların içine hapsetmiştim.
Zamanı geri alma şansım olsa bu yaptıklarımın hiçbirini yapmazdım demek isterdim. Ama öyle bir şansım yoktu. Olan olmuş, biten bitmişti. Önemli olan bundan sonra ne olacağıydı. Elif'i sağ salim bulduktan sonra hiçbir şey önemli değil dedim kendi kendime. Ne düşmanlık ne de başka birşey. Herşeyi anlatacaktım. Evet kesinlikle herşeyi anlatacaktım. Yaptıklarımın telafisi olur mu bilemem ama kızımın acısını dindirmek için elimden gelen herşeyi yapacaktım.
O Mercan denilen kız gittiğinden beri salonda oturuyordum. Elimden hiçbir şeyin gelmemesi beni daha da sinirlendiriyordu. O kızı daha önce Elif'in yanında görmemiştim. Fakat sanki bir yerden tanıdık geliyordu. Hafızamı biraz zorladığımda hatırladığım şeyle duraksadım. Ben nasıl anlamamıştım bunu. Nasıl hatırlamamamıştım o kızı. Burcu'ların kıza olan tepkilerinden ve eve almak istemeyişlerinden anlamalıydım en başında. Bense resmen kendi ellerimle eve sokmuştum onu.
Mercan... Mert'le sevgili olabilmek için benimle iş birliği yapan kız. Mert'le ve Elif'le ilgili onlarca bilgi almıştı zamanında benden. Elif'in kaçırılmasıyla bir ilgisi olabilir miydi peki bu kızın. Bilmiyordum. Lanet olsun ki bilmiyordum. Düşüncelerimi telefon sesi böldü. Ceren arıyordu. Iyi bir haber umuduyla hızla açtım telefonu.
"Alo Erhan amca. Biz sanırım Elif'i bulduk." Hızla ayağı kalktım.
"Nasıl buldunuz? Neredeymiş?"
"Biz de şuan tam olarak nereye gittiğimizi bilmiyoruz Erhan amca ama oraya vardığımız anda seni arayıp haber vereceğim."
"Tamam kızım ama unutma" deyip kapattım telefonu. İçime doğan umutla ve sevinçle yukarı, Neslihan'ın yanına çıktım. Hala uyuyordu. Kendini çok yıpratmıştı. Yanına yaklaştım sessizce.
Yavaşça "Neslihan" der demez açtı gözlerini. Resmen diken üstünde uyuyordu.
"Ne oldu?" dedi yatakta doğrulup.
"Az önce Ceren aradı. Sanırım Elif'i bulmuşlar"
"Neredeymiş. Sanırım ne demek Erhan" dedi hızla yataktan kalkarken.
"Sakin ol Neslihan. Nerede olduğunu ben de bilmiyorum. Onlar da bilmiyormuş zaten. Anlamadım pek. Nereye gittiklerini öğrendiği an haber verecek"
Tekrar ağlamaya başladığında sarıldım ona. Saçlarını okşadım yavaşça. "Ağlama. Yeter artık kendini yıpratıyorsun"dedim.
"Herşey senin yüzünden" dedi bitkince.
"Biliyorum" dedim. "Elif bulunduktan sonra ona her şeyi anlatcam"
Şaşkınca baktı yüzüme. "Gerçekten mi" dedi. Kafamı evet anlamında sallarken telefon çaldı. Neslihan'a bakıp aceleyle telefonu açtım.

Telefonu kapatıp merakla bana bakan Neslihan'a döndüm. "Bulmuşlar Neslihan. Çıkıyoruz hadi." diyip kapıya yöneldim. Heyecanla ayağı kalkıp arkamdan geldi o da. Zaten kıyafetleriyle uyuyakaldığı için üstünü değiştirmedi. Evden çıkıp arabaya biner binmez polisleri aradım. Elif'in yerini söyleyip hızla oraya doğru sürmeye başladım.

Elif'e gittikçe yaklaşırken heyecan her tarafımı sarmıştı. Emindim. Kesinlikle herşeyi anlatacaktım kızıma. Bundan sonra da karşı çıkmayacaktım ilişkilerine. Bir süre sonra polis sirenleri duyulmaya başladı. Hemen arkamızdalardı. Oraya vardığımızda hızla çıktık arabadan. Evin kapısına baktığımda gördüğüm yüz tahminlerimi doğrular nitelikteydi. Hala nasıl bu kadar salak olabildiğime ve o kızı evimize alabildiğime inanamıyordum.

Ben kıza bakarken Neslihan Mert'e sımsıkı sarılmış olan Elif'e doğru yürümeye başladı. Yüzü Neslihan'a dönük olan olan Mert Elif'in kulağına bir şeyler söyledi. Neslihan'ın geldiğini söylemiş olacak ki Elif hızla arkasına dönüp onlara iyice yaklaşmış olan Neslihan'a sarıldı. İkisi de ağlamaya başladıklarında benimde dolan gözlerimi saklamadım.