Hand Killer (On Going)

Chapter 20

I don’t know what to say. Basta ang alam ko na ayaw ko syang nakikitang nasasaktan ng dahil sa akin. Umiiyak ng dahil lang sa akin. All this time naiinis ako sa kanya. Nakakairita sya kasama. Napakaingay, ang daldal tsaka ang arte nya pa.

At hindi ganyan ang tipo kong babae. I want simple, mahiyain tsaka kapag tumawa parang wala ng bukas. Yung wala syang pakialam kahit gaano pa kalakas ang tawa nya. Pero the life has changed, the love has changed dahil sa sobrang kinaiinisan ko sya. Iba na pala ang  nararamdaman ko sa kanya. Iba na pala ang impact nya sa akin.

This is not a typical anger or what? because its love that I carried  since  day, that I meet she is. It almost five years I think. Mas gusto ko si marie  yah, Kilala ko sila. Si sam na nakatatandang kapatid ni stella. tatlo lang namn ang lamang ni stella sa akin.  I think stella was eighteen years old now. Si Isabella namn ay sixteen Si nico, allen at kate ang mga kaibigan ko since elementary.

Hindi sila mag kasundo ni sam. Laging galit si sam sa kanya at wala akong mahanap na dahilan. Hanggang sa nag decide sila lola na dalhin ako sa state and im nine years old. Wala na akong balita sa kanila hanggang sa isang araw tumawag si Isabella sa akin.

“hey, bakit ka tumawag white lady?” yan ang tawag ko sa kanya.

“kuya ash… sila ate marie..” napansin ko na umiiyak sya.
“what happen? May nangyari ba. Tell me!” kinabahan na lang ako bigla. Natataranta ako na hindi maipaliwanag at ng marinig ko ang huling linyang sinabi nya.

“they all died… and stella was alive. Sya lang ang natira.” Binaba ko na agad ang telephone at nag impake na ng mga damit.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa balitang narinig ko. Umuwi ako agad sa pilipinas. Nakita ko ang mga kaibigan ko na nakahilata sa puting kahon. Tahimik na natutulog. At si marie. Marie is gone, wala na ang taong mahal ko.

“nico! Allen! Wake up. You know what, ang daya nyo. Diba hihintayin nyo akong umuwi. Diba sabay tayong tatlo magiging business man pero anong nangyari?” pinipigilan ko lang na wag maiyak pero hindi ko kaya.

“kuya tama na yan, hindi sila matutuwa kapag nakita kanilang umiiyak. Diba sabi ni ate kate ang pangit mo kapag umiiyak? Kaya tama na kuya.” Pag papatahan sa akin ni lala. Bata pa sya kaya hindi nya pa alam.

“kate! Sam! Anong nangyari? Diba bibilhan ko pa kayo ng maraming chocolate? Ililibre ko pa kayo sa favourite nyong resto, ano ba ulit name nun? Ah! Japanese resto. Ang hilig nyo kasing kumain ng noddles at sushi!” balin ko namn sa dalawa at ang pang huli.

“napakadaya mo marie.... Ang daya daya mo! Nangako tayo sa isa’t isa na walang iwanan although naiwan kita dto pero ikaw lang ang mahal ko. Papakasalan pa kita sa paris diba? Ililibot mo pa ako sa buong mundo kapag naging flight attendant  kana, pero bakit? Anong nang yari? Ikaw ang bumitaw at hindi mo man lang ako kinausap bago ka nawala... Bago kayo umalis...” humarap ako kanila dad na sa kasalukuyan kinakausap ang parents nila stella at nila nico,allen kate at marie.