ILK GÖRÜŞTE AŞK'A INANIR MISIN?

Bölüm 22

Jandarmadan  haber geldi. Bir ceset bulmuşlar! Kimlik doğrulamak için gittiler. Odada hemşilereden ve benden başka kimse yoktu. Ben hemşireye

- Biraz hava almak istiyorum dışarı çıkabilir miyim?

Hemşire: Tabiki.

Üstüme adam akıllı bir şeyler giydim ve dışarı çıktım.

Bir banka oturdum. Hava güzeldi. Ardayla yaşadıklarımız aklıma geldi. Onu seviyorum. Kaybetmek bana ağır gelir..

Arkadan bir ses geldi. Döndüm  baktım. Emre!

Ben: Lanet olsun sana! Git buradan! Takip etme beni! Seni sevmiyorum!

Emre: Özür dilerim. Ben sadece verdiğim sözümüzü yerine getirmeye çalışıyorum

Ben: Ne sözü?

Emre: " İyi günde, kötü günde senin yanında olacağıma söz veriyorum" İşte bu sözü

Ben: Bu sözün artık önemi kalmadı. Artık sen varsın, ben varım ama biz yokuz!

Emre: Ece beni bir kez bile dinlemedin ki?

Ben: Emre ! Git burdan

dedim ve çığlık atarak ağlamaya başladım.

Emre: Eceee! Korkuyorum sakinleş. Hemşire yok muuuuu!?

dedi ve bana sarıldı. Başımı göğsüne yasladı. Ona sinirliydim ama onun kollarında rahatladım. Gözümden yaşlar süzülürken

Ben: Emre Arda ölebilir, yada öldü!

Emre: Onu seviyor musun?

Başımı kaldırdım, gözlerinin içine baktım ama hiçbir şey söylemedim.

Emre: Anladım

Ben: Neyi anladın?

dedim ve bir korna sesi duyduk. Kermenler gelmişti! Koşarak Kerem in yanına gittim.

Ben: Kerem, ceset Ardaya mı ait?!

Kerem: Hayır, değilmiş. Ayrıca Ardayıda bulduk.

Ben: Nerde ?!nasıl?! Yaşıyor mu!?

Kerem: Yoğun bakımda çok kan kaybetmiş, hayati tehlikeyi de atlatmış değil.