Haraya

Chapter 12

"You need to be punished, love." Napasinghap ako sa sinabi niya. Pilit kong hinila ang mga kamay ko na hawak niya sa itaas ng ulo ko.

"A-ano bang sinasabi mo? Wala naman akong g-ginawa sayo!" histerikal na sigaw ko sa kanya. Inismiran lamang ako nito.

"Are you sure?" bumaba ang ulo niya sa leeg ko. Marahan niyang hinalik halikan ang leeg ko bago lumipat sa punong tainga ko. Dinilaan niya ito pagkatapos ay kinagat kagat.

Nanlambot ang mga tuhod ko sa ginawa niyang 'yon. I felt so aroused. Hindi ko dapat maramdaman ito! Ano mang pilit ng katawan ko na labanan itong libido ko, nananalo parin talaga itong makamundong pakiramdam ko.

Bumigay ang mga tuhod ko pero maagap siya dahil nahapit niya agad ako sa bewang. She already let go of my hands but still, pero hindi ko nagawang itinulak siya. Hinigop yata niya lahat ng lakas ko.

"Ano ba kasing ginawa ko?" halos paiyak ko nang tanong. Hindi ko alam kung ano ba talagang problema niya. Hindi ko alam kung bakit ganito ang ikinikilos niya. Intinigil niya ang ginagawa niyang kalapastanganan sa aking leeg at tainga at mataman akong tinitigan.

"Why do keep on running off when I'm around?" Mapait na tanong nito. Naguilty naman ako. Hindi pa ba siya sanay? I always run away from her. I mean, I do that every time I see her. She should be used to it, right? Nag iwas ako ng tingin. I don't know but I hate seeing her in pain. Naninikip ang dibdib ko. This must be conscience and pity working.

"Do you really hate me that much? You can't even last an hour being with me." Pabulong na sabi nito. Hindi na ito halos lumabas sa bibig niya. Her tone was too sad.

Yumuko ito at humiwalay na sa akin. Parang bigla akong na disappoint sa paglayo niya. I like the feeling of her body close to mine. I'm comfortable and I felt good and complete.

Patalikod na ito sa akin pero hinawakan ko ang kanyang kaliwang braso. Natigilan ito ngunit hindi parin humaharap sakin. Napayuko nalang din ako.

"I'm sorry."

"Don't be sorry. It's okay. Magugustuhan mo rin ako, I promise that." That's close to impossibility, Amanda.

"You may lay beside me, if you want."
Hindi manlang ito lumingon sa akin habang sinasabi ang mga katagang 'yon. Tuluy-tuloy lang itong nahiga sa kama at nagkumot.

Nahiga ako sa tabi nito facing her back. Nakaharap kasi siya sa pader.
When will you get tired?

Hindi ko na hinintay magising si Amanda. Madaling araw palang ay umalis na ako sa Hacienda kahit hindi pa ako nakakapagpaalam ng personal kay ninong.

Nagbilin na lamang ako sa mga tauhan nila na maaga palang ay nag uumpisa nang magtrabaho.
Ilang oras lang ay nakarating na ako sa apartment ko sa Pampanga.

Sinalubong ako ni Carille na masayang masayang nakangiti sa akin. Anong meron, ba't ang saya naman yata niya?

"Ang saya mo, ha." Taas kilay kong sabi sa kanya.

"'Cause I have a good news for you!" patiling untag nito. Di naman siya excited niyan. Haha

"What? Siguraduhin mong matutuwa ako sa sasabihin mo't baka masipa kita palabas ng pamamahay na 'to." Biro ko sa kanya.

"They found him! They already found your boyfriend, Gio Legazpi!" She said shouting.

Nabitawan ko ang dala kong bag sa sahig sa sobrang pagkabigla.