The Seventh Maiden

Epilogue

As I held her hand tight she smiled. Kinagat ko ang kaniyang pulso at unti unting napapaiyak.

She smiled again just like how she did when I first met her. But now she didn't smile for the first time but for the last time.

Kahit na ramdam na ramdam ko ang pagbabago ng aking kapangyarihan at anyo ay nakatingin padin ako sa wala niyang malay na katawan. Oo wala siyang malay. Hindi siya pwedeng mawala uli saakin. Hindi ko kaya ang mawala siya ulit.

“Agatha...”

I held her close to me and touched her hair just like how she wants it to be.

“Irene...”

Alam kong kasalanan ko kung bakit wala ng buhay ang katawang hinahagkan ko pero wala akong magawa. Eto nanaman ako, wala na naman akong magawa. Sinakripisyo niya nanaman ang kanyang sarili para saakin.

Batid kong simula't sapul siya na iyon. Kakaiba siya sa lahat ng babaeng nakilala ko. She loved staring at my eyes while others hated the glimpse of it.

Oo, tanga ako kung bakit hindi pinili ko siya pinili kaso eto ang parusang kailangan kong harapin. Eto ang kabayarang kailangan kong tubusin sa pagkakamali ko noon na hindi ko akalain ay mangyayari din ngayon.

She mean my world to me. At balik ako sa dating ako kung saan hindi ko pa siya nakikilala bilang si Irene. Eto na naman ako sa buhay kong hindi kompleto. And it feels like my life doesn't worth living for, the second time.

I know who she is yet I still did this. Bakit kung kailan nagawa ko na parang nagsisi na ako? Bakit hindi nung nandito pa siya? Bakit kung kailan huli na?

“Lord Arvic t-tagumpay po t-tayo.” naibulong ni Martha.

“I know and I hate it. I regret doing it!” yumakap ako sa katawan niyang wala ng buhay.

“L-lord Arvic...”

“Martha, bakit ganito? Bakit lagi nalang siya nawawala saakin? Ayaw ba niyang magkasama kami? What did I do wrong for him to get Irene back for the fucking second time again?!” umiling ako. “Bakit hindi nalang ako?”

“Kailangan ka ng mga bampira.” sagot ni Venidict na kinainis ko.

Masama ko siyang tiningnan. “I need her the most!”

“V-venidict! Jusko po.”

Agad na dinahulan ni Martha si Venidict na naghihingalo. Agad ko namang inalis ang titig ko sakanya saka itinuon ang aking pansin kay Irene.

Iba na ang lakas ko ngunit bakit ngayong kitang kita ko siya at abot ng mga kamay ko na ay pakiramdam ko ay ang hina hina ko.

At mas lalong humihina sa pagdaan ng oras na kapiling siya na unti unti kong itinatatak sa aking sarili na wala na pero ayaw yun tanggapin ng puso't isipan ko.

Sinasabi nitong mali, mali ako. Na hindi pa siya patay. Na namamalikmata lang ako. Na hindi ito totoo. Gayong alam ko sa sarili kong totoo iyon.

Kasi kug hindi? Bakit ganito ako? Sobrang nasasaktan ako. Kung hindi iyon totoo bakit ang sakit sakit ng puso ko. Why am I slowly dying inside?

Hindi mawala sa isip ko ang pinangako kong pagprotekta sakanya. Hindi mawala sa isip ko ang mga ngiti niyang unang nagpahulog saakin. At alam kong simula ngayon ay kahit kailan hindi ko na uli tun makikita pa.

Humigpit ang paghawak ko sakanyang kamay ng may maramdaman akong grupo ng lobo na paparating. Agad na dumistansya sila Martha saamin at hinanda ang kanilang sarili.

Humarap uli ako sakanya at hinawakan ang kaniyang mukha.

“ANOANG KAILANGAN NIYO?!” sigaw ni Martha sa halos limangpung lobo na nakapaikot saamin ngayon.

Bigla ay nahagit ng aking paningin ang isang tao na umiiyak. Tao ito at wala akong nararamdaman na lobo sa kanyang pagkatao.

Umiling iling ito at tumakbo sa pwesto namin. Agad na gumalaw sila Martha pero inutisan kong huwag muna.

Magaan ang pakiramdam ko sa taong ito.

“A-ate, ate gising kana. S-sige n-na ate oh!” umiyak pa siya ng todo at yumakap kay Irene.

Bigla lahat ng pagdududa sa mga mata namin ay napalitan ng awa. Kasalanan namin at nawalan siya ng kapatid. Kasalanan namin at nawalan ako ng sinisinta.

“P-patawad pero hindi na siya babalik p-pa.” bulong ni Martha.

Tumingin ako sa kapatid niya. “Babalik pa po ang ate ko.” saka siya ngumiti. Paano niya ito nagagawa? Hindi ko ito kayang gawin. Piliting ngumiti ay nakakapagod.

Tumingin siya saakin ng may halong awa at saya. “Wag mo pong sisisihin ang sarili niyo. Magtiwala po kayo sa ate ko. She will never ever make the same mistake again. History won't repeat it self this time.” saka siya ngumiti uli saakin at yumakap sa ate niya. Bumulong siya ng dasal habang nakayakap kay Irene.

She is smart, I know but is it possible?

Bigla ay lumakas ang ihip ng hangin at nagsiliparan ang mga tuyong dahon sa paligid namin. Ang tubig na nakapalibot saamin ay umalon. Ang bigat na aking nadarama ay biglang  gumaan. Ang mga lobo sa paligid ay umalulong sa galak. Ang mga kasamahan ko ay biglang napangiti ng hindi nalalaman ang dahilan.

Gumulo ang ang isip pero parang may kung anong nagpapagaan nito. Hindi ko alamnpero parang may gumagamot sa sakit mapa pisikal o emosyonal.

Umiyak lalo ang kapatid ni Irene pero may bakas na ng ngiti sa sobrang katuwaan.

“Ate!”

Agad akong napatingin kay Irene na ngayon ay sumisigla uli ang kulay. Ang buhok niya ay kumintab uli. Ang labi niya ay bumalik sa kapulahan nito. Ang sugat na aking idinulot sakanya ay unti unting nawawala.

Agad akong lumapit sakanya at hinawakan ang kanyang mga kamay na bumalik ang kakaibang init na gusto ko.

“Irene, please wake up. Please smile at me like you used to. Show me the impossible again, my Queen.” i whispered.

Unti unti ay dumilat ang kanyang mga mata na unang sumalubong ng tingin saakin at instantly she smiled.

I bit my lips forcing not to cry so instead I moved closer and kissed her in front of everyone.

Bigla ay umalulong uli ang mga lobo tila nag bubunyi. And I think this time we did it. I think this time the risk paid it off.

Once again I looked into her eyes and I smiled because her eyes now turns gold everytime we look into each other. She's back, my Queen is back.