close it | starkquill + stony

10

Günümüz | Steve Rogers

Her zamankinden ağır geliyordu şimdi binaya. Pencereden beklemek ne mümkün? Hepimiz bir terslik olduğunu anlayıp aşağı indik. Fazla çabuk gelmişti. Oysa büyük umutlarla göndermiştim onu, ve diğerleri de ilk defa umut etti. Umut etmek, canınızı acıtıyor biliyor musunuz? Beklediğiniz şey imkansızsa hele.. Ama benimki imkansız değildi, biliyorum.

Thor yanımıza ulaştığında söze ilk Natasha başladı, benim ise.. korkudan dilim tutulmuştu.

"Ne oldu?"

Thor başını eğdiğinde aklımdan binlerce düşünce geçti, ölmek istedim.

"O-ona.. Bir şey mi oldu?"

Hepimiz buz tutmuş, onun cevabını bekliyorduk. Diğerlerinin umut etmediğini biliyordum. Eğer Thor'dan kötü bir haber gelirse tekrar yıkılmayacaklarını da. Ama ben?

Thor başını iki yana salladı. Daha sonra buruk bir gülümsemeyle bakışlarını yerden çekip bize doğrulttu.

"Onu buldum, iyi."

Duyduğum şey karşıdında da dilim tutulmuştu. Öyle ki, bacaklarım bile beni taşıyamaz oldu. Natasha sevinç çığlıkları içinde bana sarıldığında ben de bağırmak istedim. Ama yapamıyordum, sesim çıkmıyor. Herkes birbirine sarılıp Thor'un üzerine atlarken kimse onun nerede olduğunu sorgulamıyordu.

"Nerede o.." dedim bu sefer.

"Steve o.." gülümsemeyi bıraktı. "Gelmek istemiyor."

Herkesin minik çaplı kutlaması sönmüştü. Sinirle ayaklanıp ona yapıştım.

"Hafızasını mı kaybetmiş!"

"Hayır yüzbaşı, her şeyi hatırlıyor."

Her şeyi..

"Bana mı kızgın.." sesim titrerken yavaşça ellerimi ondan çektim.

"Senin hakkında konuşmadı. Benimle dönmek istemediğini, muhafızların ona verilmiş bir sözü olduğunu söyledi."

"Muhafızların yanında mıydı?"

"Büyük şans değil mi.."

Ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.. Ama kesinlikle üzülmeyecektim. O yaşıyordu.. Yıllardır bu haber için bekledim ben. Yaşıyor. Şimdi umut o kadar imkansız değildi, hiç kimse için.

Güldüm.

"Beni ona götür."

"S--"

"Onu görmezsem daha fazla dayanamam.."

Başını salladı.

Ona gidiyordum..