Medya: Two Feet - I Feel Like I'm Drowning
•••
"Seni anlayamıyorum Taehyung,"
Bana baktı.
Ah, şu bakışların...
Gözlerinin içine baktım.
Devam ettim.
"bana bir yakın, bir uzaksın. Bazen gülüyorsun, bazen gülmüyorsun..."
Gözlerini bir ara yerde gezdirse de, vakit kaybetmeden tekrar baktı bana.
Nedense anlam arar gibiydi kendine.
Durumu kurtarmak için hiçbir çaba aramıyordu.
O kadar rahattı ki...
Çok kolay pes ediyordu.
Tanrı'm, ölen kişi ne diye benim o zaman?
Daha güçsüzleşen sesimi, konuşmaya zorladım.
"Beni gün geçtikçe yıkıyorsun."
Ona daha da berbat ettiğini söylemek istemiştim hep.
Ama onu o kadar çok düşünüyordum ki, kalbimin kenara çekilip kan ağlamasına izin veriyordum.
Ancak o kalbimi öperse geçecekti. O bir şeyler yaparsa geçecekti.
Ama o kadar boşunaydı ki sanki her şey, tamamiylen boşunaydı.
Bir hiç uğruna çabalıyordum.
Biliyordum, konuşamayacaktı; ama uğraşlarımın aptalca olduğunu söylemeye hakkı yoktu.
Seviyorum onu ben. Çok seviyorum.
O, benim için en değerli insan. En saçları okşanıp, kulağına şarkı fısıldanabilecek insan.
Fakat burada olmayan kanatlarını çırpan benim. Onun kanatları vardı. Ama hiç gökyüzüne uçmayı denememişti.
Bir şeyler için teşvik etmekten sıkıldım ben.
Belki de benim de haksız olduğum taraflar vardı.
Belki de onun halinden anlayamıyordum.
Ama anlamaktan sıkıldım artık.
İçinden çıkılamayacak şeylerden bir anlam çıkarmak, dünyadaki en zor işti.
Artık ne hissettiğimi bile kaçırırken, Taehyung'u elimde tutmaya çalışmak çok zor geliyordu bana.
Kendimi unutuyordum. Ama en azından bunu hak eden kişi için yapıyordum.
Bu tatlı oğlana.
Taehyung yaklaştı bana biraz.
Yan yana otursakta, aramızda koca şehirler vardı.
Bana baktı.
Utanç vericiydi bu.
Kafamı çevirdim.
Sert bir ses tonuyla, onu kendimden uzaklaştırmaya çalıştım.
"Bakma bana! Beni korkutuyorsun!"
Bunu deyince eliyle çenemi sıkıca kavramıştı ve sertçe kendine döndürmüştü.
Şaşkınlıkla ona bakarken, elinden kurtulmak için bir atak yaptım.
