Dumbledore secret plan - Time Turner

Chapter 3

Het verbaasde Ginny dat ze niet twee keer over de vriendschap tussen haar en Regulus had nagedacht.

Maar toch was het dan toch gebeurd. Hij herinnerde haar niet aan haar dierbaren uit het verleden en herinnerde haar slechts vluchtig aan Sirius als hij een beetje meer weemoedig dan normaal was. Maar ze veronderstelde dat ze niet lang genoeg samen hadden geleefd om enkele attributen te verliezen die hij van zijn oudere broer had geërfd. Dat was nog een reden waarom ze zo onvermurwbaar was geweest over hun vriendschap. Ze wist dat hij slecht nieuws was geweest toen hij jonger was. Waarschijnlijk stond hij op het punt om zich nu voor de Death Eater-status aan te melden. Het maakte haar bang. Ze genoot van zijn vriendschap, zo nieuw, licht en solitair als het was. En als ze iets moest veranderen, dacht ze dat hem helpen de waarheid te zien niet zo erg zou zijn.

Ze praatten uren in de ziekenhuisvleugel en hadden op de een of andere manier veel gemeen. Niet echt in persoon natuurlijk maar in karakter. Beiden waren sterk, overschaduwd door broers en zussen op nieuwsgierige manieren en geïnteresseerd in Quidditch,  Charms en Defensie.

'Professor Flitwick heeft me in mijn tweede jaar de Summoning Charm geleerd, en dat mogen we pas in het vierde jaar leren, maar ik vroeg het hem, en hij werd meteen enthousiast. Ik plaagde mijn vrienden altijd met hun stekels om ze te irriteren . Het was geweldig.'

'Ik ben best begaafd in de Bat-Bogey Hex.'

'Is dat een waarschuwing?'

'Nog niet,' antwoordde ze eenvoudig en hij huilde van het lachen, tot groot ongenoegen van Madam Pomfrey.

En dus, zelfs toen Regulus uit de ziekenhuisvleugel werd ontslagen, bleef hij in de buurt om Ginny gezelschap te houden totdat Madam Pomfrey hem letterlijk de kamer uit duwde. Hij kwam elke ochtend en avond en dat elke  week terug totdat Ginny zelf uit het ziekenhuis was.

Toen ze ging eten,  lunchen en ontbijten, vonden ze altijd een manier om hem uit het struikgewas van de Slyterin's  te lokken om bij haar te zitten aan een kleine, afgeschermde tafel voor kinderen die niet waren gesorteerd, waaronder haar. Af en toe probeerde hij haar te beïnvloeden om bij zijn vrienden te gaan zitten: Avery, Mulicber, Snape ... ze weigerde echter altijd en hij was beleefd genoeg om het onderwerp te laten vallen. Ze had er niets over gezegd, maar hij wist uit roddels dat haar familie was gedood Death eaters, waarschijnlijk de ouders van sommige van zijn vrienden.

Dat was het verhaal dat professor Dumbledore had vertelt aan de docenten, en met toeval wist even later de hele school het. 'We zullen het helemaal geheim maken, zodat de hele school er zich een ogenblik van bewust is, een perfecte kleine truc om het echte geheim te verhullen', had hij haar gezegd op de tweede avond dat hij haar had opgezocht. 'Wat het echte geheim ook mag zijn.' Ze had hem nog niet de waarheid over haar achtergrond toevertrouwd.

Professor Perkamentus kwam haar de ochtend na haar aankomst in de ziekenhuisvleugel opzoeken. 'Nou, jongedame, je ziet er beter uit dan ik heb gehoord. Hoe voel je je?'

'Goed, professor, dank u. Als we echter de kans hebben, moeten we privé praten.'

'Ik dacht al dat je dat zou zeggen, maar laten we wachten tot je wonden genezen zijn en je weer beter bent.' Zijn ogen toonden zijn halve maane-bril. Ze wist dat ze twintig jaar voor haar tijd was, maar hij leek helemaal niet jonger te zijn. Hij was natuurlijk nog steeds 130 jaar oud, gaf of nam een ​​paar decennia of eeuwen. Hij was precies hoe ze zich dat herinnerde, behalve met een gezonde linkerhand en een donkerdere, meer ondeugende glimlach.

Als hij aan zijn hand dacht, moest ze denken aan de ring die hij in haar vijfde jaar had gedragen. Het lag nu aan haar vinger.

Er ging zoveel in haar hoofd dat ze geen idee had hoe ze moest omgaan en was dankbaar voor de volharding van Dumbledore dat ze hun broodnodige gesprek voerden voor wanneer ze gezond was. Ze was ook dankbaar dat de enige persoon die haar kwam bezoeken Regulus was. Als James of Sirius of Remus, vooral James, naar haar toe was gekomen, had ze zich misschien niet kunnen beheersen. Ze kon het verlies van haar hele familie, haar hele leven, in geen week tijd overwinnen. En ze keek altijd naar Peter Pettigrew. Ze dacht dat iedereen Peter Pippeling over het hoofd zag. Maar ze zou hem inhalen als hij ooit bij haar in de buurt kwam. En bovendien was alles het grotere geheel. Harry had het gewicht van de toekomst van de tovenaarswereld op haar schouders gelegd en ze had geen idee wat ze in hemelsnaam moest doen.