Dumbledore secret plan - Time Turner

Chapter 37

Ginny en Remus lieten zich met een toverstok in de hand even in slaap vallen en liepen rond elf uur 's ochtends voorzichtig naar de Gaunt Shack. Ze zwaaiden naar Frank toen ze voorbij kwamen. Hij beantwoordde het metceen klein knikje en ging verder met het knippen van zijn struiken.

Ze stopten stevig bij een straal van tien voet van de hut. Zoals ze gisteravond konden, voelden ze een dikke band van beschermende magie. Het was een wonder voor Ginny dat de Muggle's die Frank had genoemd, niet meteen de plaats waren ontvlucht, zelfs als ze niet wisten wat het knellende gevoel in hun handen en voeten betekende. Maar zij en Remus wisten het. Het betekende vloeken en van wat Ginny vermoedde, waren het er veel.

Remus draaide zich om met zijn rug naar de hut toe en fluisterde ' Homenum revelio' . Er gebeurde niets. 'We willen niet dat iemand ons bespioneert.' legde hij uit.

'Repello Muggletum' zei Ginny. 'Muffliato.'

'Wat is dat?'

Ze antwoordde hem en voegde een paar spreuken toe die ze van haar vader had geleerd. 'Iedereen die langsloopt, kan niets horen van wat we zeggen, ze zullen alleen een erg irritant gezoem horen. Vertrouw me, het is al eerder tegen me gebruikt, het is vreselijk, maar het werkt.'

Remus hief zijn wenkbrauwen op. 'Clever.'

'Het was Sna-Harry ... die het in een boek vond.' Ginny voelde voor de tas om haar middel en wist dat het boek waarover ze sprak in haar bezit was. Ze keek naar Remus om te zien of hij haar had betrapt, maar als hij dat had gedaan, had hij er geen notitie van gemaakt.

'Dus hoe wil je beginnen?' Vroeg hij toen ze klaar was. Ze bevonden zich nu in twee lagen van bescherming, één achter hen, goed en één achter hen, slecht.

'Laten we gewoon zien wat voor soort bescherming hier is.' En voordat Remus haar kon stoppen, hield ze haar toverstok omhoog en riep: 'Diffindo!' Het gele licht straalde naar de deur, waar ze op richtte en het keerde terug. Zowel zij als Remus doken weg en botsten hard op de grond. Door de beschermend die ze achter zich hadden gemaakt en het bleef stuiteren totdat het uiteindelijk zijn intensiteit verloor.

'Ginny, we moeten voorzichtig zijn,' zei Remus terwijl hij opstond ​​en zijn hand naar haar uitstak om haar te helpen, maar ze negeerde hem.

'Gin, gaat het?' Vroeg hij, even bezorgd dat ze door haar eigen betovering was getroffen.

'Ja, kom hier eens kijken,' zei ze dringend. Nogmaals, Remus liet zich op handen en voeten vallen en richtte zijn blik op Ginny die op hem wees. 'Wat zie je?''

Met zijn gezicht tegen de grond en zijn ogen kijkend naar de hut, zag hij een kleine donkere gat op een afstand van een paar centimeter van de grond. Achter dit gat was het gras helderder en meer gefocust op het oog van Remus. Daarboven was het gras en de hut grijzer, een fenomeen dat hij aanvankelijk had toegeschreven aan de lange donkere bomen. Hij keek terug naar een glimmende Ginny. 'Er is een zwakte in zijn beschermende spreuk.'

Ginny knikte. Hij was pas zestien of zeventien toen hij deze betoveringen maakte, of hij vergat de bodem te verzegelen met de grond, die hem anders leek, of hij dacht dat de betovering zo groot was dat hij het kon missen. Je kunt zeggen dat hij zijn vaders karakter heeft geërfd, want die laatste optie klinkt erg op iets waar Voldemort zeker van zou zinn.'

'Maar we kunnen er niet onder komen tenzij we elkaar in slangen kunnen veranderen,' Remus zweeg even. 'Maar wij zouden er niet inpassen, toch?'

'Dat zal wel zo zijn, maar ik ben er zeker van dat zijn beschermende spreuken lagen heeft. Hij had deze misschien niet verzegeld in de hoop dat iemand dat zou doen en gekwetst zou raken tussen deze betovering en de volgende verder in.'