Dumbledore secret plan - Time Turner

Chapter 42

'Je hebt Lily en James niet verraden,' zei ze tegen zichzelf. Ze lag in bed alsof ze elke avond had gedaan nadat Remus was vertrokken. Remus' woorden speelden in haar gedachten. Het klonk alsof je Lily en James verraadde. Gekruld in haar slaapzak herhaalde ze dit gevoel opnieuw voor zichzelf. Overdag, toen het enige waar ze over moest nadenken de Horcruxen vernietigde, slaagde Ginny erin deze gedachten te blokkeren. Maar 's nachts, de schuld van verraad, voelde ze zich geplaagd en bracht ze uren in bed door met proberen zichzelf te troosten voordat ze uiteindelijk in slaap viel van pure uitputting.

Maar vanavond kon ze geen manier vinden om zichzelf ervan te overtuigen dat wat ze had gedaan absoluut noodzakelijk was geweest. De Death eaters vertellen dat de profetie het enige leek wat ze had kunnen doen. Voldemort moest bang zijn dat hij verslagen zou kunnen worden, zodat hij betere, of eenvoudigweg gescheiden, bescherming kon vinden voor elk van zijn Horcruxen. Maar de kosten lagen in het leven van haar beste vrienden. Het was meer dan waarschijnlijk dat Voldemort Lily en James zou vinden en vermoorden. Remus had waarschijnlijk het gevoel dat dat precies was wat ze had gedaan en wilde niets meer met haar te maken hebben.

Dat was echter wat er moest gebeuren. Het was de enige manier. Was het niet?

Ginny had nog nooit in twijfel over haarzelf gezeten. Ze kon het nog maar net genoeg van haar hoofd verwijderen om aan het vernietigen van de ring te werken. Ze wist niet waar Remus was heengegaan of waarom hij niet was teruggekeerd, maar ze kon zijn afwezigheid niet als afleiding tolleren. Het vinden en vernietigen van de rest van de horcruxen was haar eerste prioriteit ongeacht de verblijfplaats van Remus of wat hij voelde.

Dus duwde ze zichzelf in haar werk en begroef elke emotie die haar werk zou belemmeren. Als Voldemort zijn Horcruxen nog niet had gedistribueerd voor bewaring, zou hij dat snel doen, en Ginny wilde er zeker van zijn dat de ring was vernietigd voordat ze achter hen aan ging. Het zou haar niets doen als ze gevangen genomen werd terwijl ze het dagboek of de beker probeerde te vinden, maar ze wilde in ieder geval zorgen dat ze de Horcruxen die ze wel had kunnen bemachtigen vernietigt had.

Ze besteedde al haar tijd aan het concentreren op de doos. Het gouden doosje had geen groot slot dat ze kon proberen te ontgrendelen of scharnierend aan één kant die ze kon proberen te breken. In plaats daarvan had de doos gewoon een lijn rond het midden waar het blijkbaar zou scheiden zodra ze een manier vond om het te openen.

De doos had echter enkele minuscule tekeningen die ze niet opmerkte bij de eerste keer dat ze deze inspecteerde. Ze waren ook diep en ze wist dat het iets te maken had met het openen van de doos. Het was onwaarschijnlijk dat Voldemort het niet zou toevoegen, tenzij het een doel had, een duister doel.

Ze bekeek de doos aandachtig en gebruikte haar toverstok om te bepalen hoe diep de divots in de doos waren. Het was moeilijk om te zeggen wat hun doel was. Was er een speciale sleutel nodig om het te openen? Ze vroeg zich dit af toen ze het in haar handen omdraaide.

'Wat is dat?'

'Het is niets,' antwoordde ze afwezig voordat ze begon en draaide zich om. 'Fabian? Hoe heb je me gevonden?'

'Dat hebben we niet gedaan, je hebt ons gevonden,' antwoordde Gideon. De tweelingbroers stonden naast elkaar en zageen  er fris en schoon uit. Ze zagen er zelfs schitterend uit, alsof ze haar niet alleen in een bos van diepe struiken hadden gezocht, waar ze zich de afgelopen week had verstopt. Ze waren mijlen verwijderd van Londen, het ministerie en de Orde.

Verdacht, Ginny trok haar toverstok. Niemand kon haar vinden. Ze was expres zo ver weg gereisd en ze werd veel beschermd. Het kan niet de echte Fabian en Gideon zijn. 'Wat is de naam van je zus?' vroeg ze.

'Molly Weasley,' antwoordde iemand, die leek te begrijpen dat ze vroeg om zijn identiteit te bewijzen. 'En haar kinderen zijn Bill, Charlie, Percy, Fred en George, Ron, en binnenkort ... Ginny.'