Where it all started! (bxb)

5

Stevan maakt zich los uit de kus en kijkt stralend aan. Dan staat hij op en loopt naar het raam. Verward pak ik mijn kussen, ik druk hem tegen mijn buik en trek mijn benen op. 

'Waar denk je aan?' Vraagt hij na een poosje.
'Uhh gewoon, alles eigenlijk. Jou, de kus, Kaya.'
'Niet zo piekeren Sebje, het komt allemaal goed, promise!'

Hij geeft me een knipoog en komt weer naast me zitten.

'Ik vond jou lippen eigenlijk wel lekker proeven.'

Hij komt weer met zijn hoofd dichterbij. Precies op dat moment gaat de deur open. Snel staat Stevan op en kijkt met een rood aangelopen gezicht naar beneden.

'Het eten is klaar.'

Mijn zus Melissa staat met een grote grijns in mijn deuropening.

'Mel, je zou aankloppen!' Zeg ik boos.
'Sorry "Sebje"'

Huilend van het lachen loopt ze naar beneden.

'Ik snap niet wat er zo grappig is.' Mompel ik.

Stevan is inmiddels op mijn bureaustoel gaan zitten. Snel sta ik op van mijn bed en loop naar hem toe.

'Sorry van dat.'
'Geeft niet, jij kon er niets aan doen.'
'Je hoeft je niet te schamen hoor.'

Hij knikt.

'Zullen we naar beneden gaan?'

Hij knikt weer waarna we samen naar beneden lopen.

'Eet je mee Stevan?' Vraagt mijn ma zodra we de keuken binnenlopen.

Hij kijkt mij even aan. Enthousiast knik ik, hoe langer hij blijft hoe beter.

'Ja graag.' zegt hij dan.

Ma knikt als oké teken en we nemen alle 4 plaats aan tafel. Mijn zus blijft me de hele tijd aanstaren.

'Wat is er toch aan de hand jongens?' Vraagt ma na een poosje. 'Het is anders nooit zo stil.'
'Uhh niets ma, niets bijzonders.' Zeg ik vlug.

Misschien iets te vlug. Ze trekt haar wenkbrauw op en kijkt ons één voor één aan.

'Oké, wat heb ik gemist?' Zegt ze dan.
'Niks mam, het is niet belangrijk.' Zeg ik zuchtend. 'Vergeet het gewoon.'
'Stevan en Seb hebben gekust.'

Stevan verslikt zich haast en begint hard te hoesten. Ik word knalrood. Woedend kijk ik Melissa aan.

'Mehel! Waarom doe je altijd zo rot tegen me?'

Tranen staan in mijn ogen. Ik zie mijn moeder nog verbaasder dan net ons allemaal aankijken niet wetend wat ze moet doen of zeggen waarschijnlijk. Ik hou het niet langer meer, laat mijn bestek vallen wat voor veel gekletter zorgt en ren overstuur de keuken uit, de trap op naar mijn kamer. Eenmaal daar laat ik me langs de deur op de grond vallen. Zachtjes begin ik te huilen. Al vrijwel direct wordt er op de deur geklopt. Ik ga voor de deur weg waarna ik de deur open. Stevan kijkt me met zijn lieve ogen aan en trekt me vervolgens in een stevige knuffel. Ik ben bijna een kop kleiner dan hem. Ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten, zachtjes geeft hij een kusje op mijn kruin.

'Ik weet dat het moeilijk is in het begin Seb, maat het wordt beter. Echt waar!' Fluisterd hij.

Troostend wrijft hij over mijn rug. Ik knik en kijk hem aan.

'Kom we gaan naar beneden en eten ons eten op net alsof er niets gebeurd is.'

Ik twijfel, ik wil nog even alleen zijn.

'Ik wil nog even in mijn kamer blijven.' zeg ik zachtjes.
'Maar dan wordt je moeders heerlijk gemaakte eten koud.'

Hij kijkt me sip aan waarna ik moet lachen.

'Oké dan.."

We lopen de trap weer af, maar voordat Stevan wil gaan zitten pak ik zijn hand. Hij snapt het en blijft naast me staan.

'Ma, ik denk dat ik op jongens val.'

1 oktober 2018