Where it all started! (bxb)

34 (POV Stevan)

Die zomervakantie besluit ik met mijn ouders mee naar Amerika te reizen, om daar met hen te gaan wonen. Ik heb mijn havo diploma gehaald, dus ik ben klaar met school. Mel is net jarig geweest en ik heb haar Seb's cadeau gegeven. Ze vond het erg mooi. Het was een beeldje van een moeder, met een meisje en een jongen. Ze had tranen in haar ogen, Karen trouwens ook.

Met gesloten ogen en oordopjes met muziek in mijn oren zit ik in het vliegtuig. Naast me zit mijn zusje en achter ons zitten pa en ma. Ik weet niet goed meer wat ik moet doen. Ik denk niet dat ik ooit nog verliefd ga kunnen worden. Ik mis Seb nog steeds heel erg. Ik draai me om en hang over de stoelen heen zodat ik mijn moeder aan kan kijken.

"Heb je nog wat water mam?"

Ze knikt en pakt het flesje water uit haar tasje.

"Niet alles opdrinken." Zegt ze streng.
"Dankje."

Met een plof laat ik me weer op de stoel vallen. Met al mijn kracht probeer ik het dopje open te krijgen. Het wil maar niet lukken. Dan schiet de dop ineens mee en doordat ik het niet verwacht had vliegt de fles weg en beland ergens naast me op een jongen. Geïrriteerd kijkt hij mijn kant op. Hij heeft lang zwart haar en boven op zijn hoofd staat een knotje. Hij ziet er lang en gespierd uit en op zijn neus staat een bril met grote ronde glazen. Dan voel ik ineens een stomp in mijn zij. Geschrokken kijk ik Loïs aan.

"Wat?!" Snauw ik.
"Zit die arme jongen niet zo eng aan te staren en doe wat aan je bende."

Mopperend sta ik op. De jongen heeft inmiddels zijn vest uitgetrokken. Ook zijn broek is kletsnat. Zonder wat te zeggen pak ik het flesje van zijn schoot en loop weer terug naar mijn plek. Ik draai me weer om over mijn stoel en geef vervolgens het lege flesje terug aan ma.

"Ik heb hem niet leeg gedronken. Sterker nog, ik heb er niks van gehad."

Zuchtend schut ze haar hoofd.

"Wat ben je ook een flapdrol."

Weer laat ik me op mijn stoel vallen, doe mijn oordopjes weer in en sluit mijn ogen.

~ 4.30pm
Met mijn armen en benen gespreid laat ik me languit op mijn nieuwe bed vallen. Ik duw mijn gezicht in het kussen en adem diep in. Dan sta ik weer op. Uit één van mijn tassen haal ik het lijstje met daarin de tekening van Seb en mij. Ik zet het op mijn bureau, ga op mijn bed zitten en staar het ding aan.

"Waarom moest je nou tegen die auto rennen Seb.." mompel ik.

Snikkend rol ik me op met mijn kussen tegen mijn buik.

Die volgende dag loop ik met ma en Lo in de stad. We gaan voor mijn kamer shoppen en omdat Lo vindt dat ik daar totaal geen verstand van heb, moest ze persé mee. We lopen de ene winkel na de andere winkel in. Pas na een stuk of 20 winkels in ze tevreden. Met een aantal tassen vol met troep lopen we weer terug naar de auto. We hebben nieuw behang, een kledingkast, wat plantjes, 2 nachtkastjes en een aantal lampen. Net alsof zij degene is die het meest in mijn kamer zal zijn. Maarja, nu is het ook zo kaal dus ergens ben ik wel blij met haar hulp. Snel laden we alles in de auto waarna we weer terug naar huis rijden.

Thuis aangekomen wil Loïs direct beginnen aan mijn kamer. Ik ga op mijn bed zitten en laat haar der gang gaan. Meezingend met de muziek die aanstaat is ze druk bezig. Af en toe vraagt ze wat ik er van vind waarop ik mijn schouders op haal.

"Ik wil graag een plank aan de muur waar ik foto's op kan zetten." Zeg ik dan.

Ze knikt. Dan loopt ze mijn kamer uit om vervolgens weer met een zwarte plank terug te komen.

"Paaaappp!" Schreewt ze.
"Schreew niet zo, ik hoef niet door." Zeg ik geïrriteerd.

Ze rent de kamer weer uit. Na een tijdje komt ze weer terug met pa en legt hem het idee uit. Hij knikt en samen maken ze de plank vast aan de muur.

"Dankje pap." Zegt Loïs vrolijk wanneer ze klaar zijn.

Ze krijgt een aai over der hoofd waarna hij mijn kamer weer uit loopt. Ik sta op van het bed en loop naar mijn tas. Ik haal er een aantal foto's uit van seb en van ons samen. Met een serieus gezicht zet ik ze op de plank. Ook zet ik de tekening erbij. Op het midden van de plank plaats ik een klein waxinelichtje. Dan geef ik Loïs een knuffel.

"Dankje kleine." Zeg ik dankbaar.
"Graag gedaan broertje."

Hier begint mijn nieuwe leven dan. Vergeten zal ik seb nooit, maar ik zal het toch moeten gaan accepteren. Ik ben Amerika en ik ga er iets gaafs van maken, dat had hij vast gewild.

26 december 2018