Where it all started! (bxb)

30 (POV Stevan)

Geschrokken ren ik naar Seb toe. Roerloos ligt hij op straat. Bezorgd en gehaast zie ik de bestuurder van de auto ook uitstappen en richting Seb lopen. Ik in tegendeel durf niet dichterbij te komen. Onbewust laat ik me op mijn knieën vallen en begin zachtjes te huilen.

"Gaat het wel goed mijn jongen?"

Voor me zit een wat oudere vrouw op haar hurken. Ik knik. Dan sta ik op en laat me bij Seb weer neervallen. Huilend verberg ik mijn mijn gezicht tegen zijn borst.

"Het spijt me zo!"

In de verte hoor ik de sirenes van de ambulance al. Ik pak Seb's hand beet.

"Het komt goed leukerd, ik beloof dat ik bij je blijf!"

Zachtjes plant ik nog een kusje op zijn voorhoofd. Achter me hoor ik mensen schreeuwen, fluisteren en ik voel ze naar ons wijzen. Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet of het is omdat ik Seb net een kus gaf of omdat hij net aangereden is. Er wordt net gedaan of we een toneelstukje spelen. Ik voel mezelf steeds bozer worden.

"Wat een mietje, die homo."

In één ruk draai ik me om. Ik zie een groepje jongens, ze vinden het allemaal erg grappig.

"Ik denk dat hij je gehoord heeft, Def."
"Wat wil ie er tegen doen dan?"

Dat was de laatste druppel. Boos stamp ik op de jongens af. Voor ik er erg aan heb beland mijn vuist hard tegen zijn neus. De jongens stoppen met lachen en kijken me nu woedend aan. Het volgende moment word ik in elkaar geslagen. Moeizaam probeer ik overeind te krabbelen. Ik had Seb beloofd dat ik bij hem zou blijven.

"Waar denk jij naar toe te gaan?" Wordt er naar me geschreeuwd.
"Naar mijn vriend, jullie idioten! Laat me met rust."

Ik sta op en stamp weer terug naar Seb. Alles doet pijn. Seb wordt inmiddels al in de ambulance gelegd.

"Mag ik met u mee? Ik heb mijn vriend beloofd dat ik bij hem zou blijven."

De ambulance man knikt.

"Ga maar voorin zitten jongen." Hij pakt mijn schouder beet en kijkt me in mijn ogen. "Het is een wonder dat hij het nog zo lang volgehouden heeft, ik hoop voor je vriend dat hij beter wordt."

Met tranen in mijn ogen ga ik voorin de ambulance zitten. Seb mag nog niet dood gaan! We hebben nog niet samen gewoond en hij heeft school nog niet afgemaakt. Mijn deur wordt opengedaan. De man geeft me Sebs lijstje en gooit vervolgens de deur weer dicht. Met tranen in mijn ogen staar ik uit het raampje terwijl de ambulance vertrekt op weg naar het ziekenhuis.

"Zijn jullie goede vrienden?" Vraagt de bestuurder.

Voorzichtig knik ik, twijfelend of ik wel wil praten.

"We hebben een relatie." Zeg ik dan.

Hij kijkt op van de weg mijn kant uit en geeft dan een knikje.

"Sterkte."

De vriendelijke toon in zijn stem is verdwenen. Ik besluit het te negeren. De rit duurt veelste lang.

Na twintig minuten zijn we dan eindelijk bij het ziekenhuis aangekomen. Er komen meteen twee dokters naar ons toe. Ze helpen de andere man, die achterin bij Seb zat, Seb op de brancard uit de ambulance te halen waarna ze in een stevige pas hem het ziekenhuis binnenbrengen.

"We zijn er hoor." Zegt de bestuurder nors.
"Uh ja, sorry."

Vlug stap ik de ambulance uit, Seb achterna. Hij wordt in een klein kamertje op de intensive care gelegt. Ze doen allemaal draadjes aan hem en hij wordt aangesloten aan zo'n piepding. Uitgeput laat ik me op een stoel vallen. Bijna meteen val ik in slaap, wat helemaal niet de bedoeling was.

Ik schrik wakker van de lange piep. Meteen sta ik op. Een dokter komt gehaast binnengelopen en doet allemaal dingen waarvan ik geen idee heb wat. Ook Seb's moeder komt binnen. Huilend laat ik me in haar armen vallen

"Het spijt me zo Karen." Snif ik.
"Stil maar, het is niet jouw fout Stevan."

Troostend wrijft ze over mijn rug. Dan komt de dokter naar ons toe en legt een hand op Karen's rug.

"Het spijt me mevrouw, we konden niks meer doen voor uw zoon."

Zijn ooghoeken glijden even naar mij, ze staan vol medelijden. Ik ruk me los en draai me om naar Seb.

"Neeee!" Gil ik. "Dat kan niet! Hij kan niet dood zijn!"

Schreeuwend en huilend klamp ik me vast aan Seb. Karen probeert me te troosten en weg te halen bij Seb, maar dat laat ik niet gebeuren. Ik had beloofd bij hem te blijven. Hij kan niet zomaar dood gaan op deze manier. Het is niet eerlijk.

"Seb, alsjeblieft word wakker!" Fluister ik nig altijd snikkend.

Dan begin ik mezelf te slaan. Het is maar een droom, dat moet wel! Straks word ik gewoon weer wakker. Toch?

23 november 2018