Where it all started! (bxb)

15

A/N
Het liedje hierboven gewoon omdat ik het een leuk nummer vind. Macklemore, you're a beast xD
Verder, happy birthday momma!💜💩
19 februari 2018

"Je gelooft het nooit Kaai." Fluister ik die maandag tegen Kaya.

Het is 15 minuten over 9 en we hebben Frans.

"Wat, je valt toch niet op jongens?"
"Jawel, ik ben ontmaagd."
"WAT?!" roept ze door de hele klas.
"Shh!"

Iedereen draait zich naar ons toe. Ook de docent kijkt ons geïrriteerd aan. Ik word helemaal rood.

"Eerste waarschuwing jonge dame en heer." Zegt hij streng.
"Sorry meneer." Antwoord ik snel.

Ik pak mijn pen en begin wat te tekenen.

"Ik wil straks alles weten!"

Ik zucht.

"Als je niet zo geschreeuwd had, hád je alles nu al geweten."
"Was het Stevan?"
"Nee, de kerstman. Nu goed?"

Kaya begint hard te lachen.

"Whahaha, Seb is ontmaagd door de kerstman!" Bulderd ze luid de door de hele klas.

Ik geef mezelf een facepalm. Vervolgens geef ik Kaya hard een klap. De docent kijkt ons nu kwaad aan. Ook dat nog. Snel pak ik al mijn spullen en ren de klas uit. De tranen staan in mijn ogen. Hoe kan ze zo stom zijn? Of nouja, doen. Hoe kan ze zo stom doen?

"Hey, gaat het?"

Op de gang word ik tegen gehouden door Stevan. Huilend laat ik me in zijn armen vallen en verberg mijn gezicht tegen zijn borst. Hij slaat zijn armen om me heen. Zachtjes wrijft hij over mijn rug om me gerust te stellen. Oh god, wat moeten andere kinderen nu wel niet denken.

"Wat is er aan de hand Seb?"
"Ik wil naar huis." Snik ik dan.
"Is goed, zal ik je brengen?"

Ik knik.

"Oké, ik ga even mijn jas halen."

Ik knik weer. Ik krijg een kusje op mijn voorhoofd gedrukt waarna hij richting de kapstokken loopt. Ik laat me op een bankje vallen en zucht diep. Dan zie ik Stevan al weer aankomen. Hij steekt zijn hand naar me uit en kijkt me lief aan. Meteen pak ik zijn hand vast. Samen lopen we naar de mevrouw achter de bali.

"Ik kom me ziek melden." zeg ik met een trillende stem.

Ze kijkt me even afkeurend aan. Stevan geeft zachtjes een kneepje in mijn hand.

"Trek je er niets van aan." Fluisterd hij.

Ik knik.

"Wat is je naam?"
"Sebastiaan Kollor."
"Goed, je bent afgemeld. En waar ga jij heen meneer?" Zegt ze doelend op Stevan.
"Ik ga mijn vriendje naar huis brengen."

Zelfverzekerd zwaait hij naar de vrouw. Vervolgens sleurt hij mij met zich mee de school uit.

"Krijg jij nu geen problemen?"

Hij haalt zijn schouders op.

"Jij bent belangrijker."
"En jij bent veelste lief." antwoord ik glimlachend.

Hand in hand lopen we richting het parkje. Bij het meertje stoppen we. Ik loop naar het water, trek mijn schoenen en sokken uit en ga met mijn voeten in het water zitten. Stevan komt naast me zitten en hij slaat zijn arm om me heen. Na een poosje laat ik mijn hoofd op zijn schouder rusten en geruststellend wrijft hij weer over mijn rug.

"Ik houd van je, Seb."
"Ik houd ook van jou."

Zo blijven we een hele poos zitten. Het water is ijskoud, het ís sowieso ijskoud buiten. Maar het maakt niet uit, ik voel me warm door Stevan. Ik vergeet even dat ik boos ben op Kaya, ik stop met eindeloos peinzen over Philiph. Ik voel me veilig hier. Dit is ons plekje geworden. Zachtjes mompel ik een liedje van Macklemore.

"Wat zeg je?"
"Niks, ik zit met een liedje in mijn hoofd."
"Welke?"
"Wing$, van Macklemore."
"Ben je fan van hem?"
"Hm, fan is een groot woord. Maar ik vind hem wel super tof."
"Ik heb gehoord dat hij binnenkort in Nederland komt."
"Echt?" Vraag ik helemaal exited.
"Geen fan zei je?" Zegt hij lachend.

Zachtjes geef ik hem een duw.

"Gemenerd!"

Hij geeft me een kus.

"Zo goed?"
"Hm, misschien."

We schieten in de lach.

"Mijn voeten zijn nu toch wel echt bijna ijsklontjes."
"Ja de mijne ook." Zeg ik rillend. "Choco bij mij?"

Hij knikt instemmend.

"Goed idee."

We trekken onze schoenen weer aan en strompelen verder naar mijn huis.

"Waarom was je eigenlijk niet op de fiets vandaag?"
"Mijn moeder zou me vanmiddag ophalen en dan zouden we naar een restaurant gaan met zijn drieën."
"Leuk."
"Uhu."

"Wil je er ook slagroom op?" Roep ik naar de kamer.

We zijn inmiddels veilig en wel thuis aangekomen en ik ben bezig de chocomel te maken.

"Ja, doe maar."

Ik kwak een grote berg slagroom op de chocomel. Uiterst geconcentreerd loop ik met de 2 mokken naar de kamer.

"Kom is zitten."

Stevan klopt naast zich op de bank. Hij pakt een klein doosje uit zijn zak en pakt mijn handen.

"Ik hoop niet dat je je nu te veel een meisje gaat voelen." Grinnikt hij.

Hij opent het doosje. Er zitten 2 zilveren ringen in. Blozend kijk ik Stevan aan.

"Happy birthday Seb."

Hij pakt een ring. In eentje staat 'Steefje's' en in de andere staat 'Sebje's'. Hij schuift de gene met 'Steefje's' om mijn vinger en doet zelf de gene met 'Sebje's' om. Met tranen in mijn ogen sla ik mijn armen om zijn nek en geef hem een stevige knuffel.

"Super bedankt!"
"Super alsjeblieft." Zegt hij lachend.

Dan moet ik ook lachen wanneer het tot me doordringt wat er op de ringen staat.

"Wat?"
"De namen." zeg ik lachend.

Op dat moment komt ma thuis.

"Ma, mag Stevan mee naar het restaurant?"
"Tuurlijk, maar moeten jullie niet op school zijn?"
"Er is wat gebeurt ma, ik was erg van streek dus toen heb ik me ziek gemeld. Stevan heeft me thuis gebracht."
"Hmm."

Ze kijkt me even onderzoekend aan. Haar ogen blijven hangen bij mijn ring.

"Dat is mijn verjaardagscadeautje van Stevan!"
"Oh, wat leuk!"

Stevan glimlacht naar haar.

"Hij heeft er ook één." vertel ik enthousiast verder.
"Leuk."

Ze loopt naar me toe en geeft me een knuffel.

"Maar gaat het nu weer wat beter?" vraagt ze dan.
"Ja, het gaat wel weer. Ik wil er liever niet over praten."

Ze knikt.

"Goed, nou ga jullie maar snel klaarmaken dan. Als Mel straks thuis komt gaan we weg."

We knikken en rennen de trap op. Wat een rare 3 weken zijn dit. Alhoewel Stevan alles goed maakt.

17 oktober 2018