Where it all started! (bxb)

21

Ik pak Stevans hand beet en ren de trap op.

"Màààm!"
"Schreeuw niet zo, ik ben niet doof!"
"Sorry, ma kan je alsjeblieft Stevans ouders overhalen? Alsjeblieft, please ma?"
"Wat? Waar moet ik ze toe overhalen?"
"Stevan moet hier blijven!" zeg ik smekend en met tranen in mijn ogen.
"Ik snap er niks van?"
"Mijn vader heeft een beter baan gevonden in Amerika, we vertrekken morgen ochtend al vroeg." legt Stevan verdrietig uit.
"Oh nee toch?"

Zachtjes knikken we allebei.

"Dat kan ik toch niet zomaar toe staan? Het is ook nog eens je laatste schooljaar!"
"Wil je ze alsjeblieft bellen ma?"
"Nee."

Verbaast kijk ik haar aan. Aan haar reactie te horen had ik verwacht dat ze ja zou zeggen.

"Ik ga nu naar jouw ouders toe!" zegt ze vastbesloten.

Ze draait zich om en loopt de trap af. Even later horen we een auto wegrijden. Nog steeds verbaast kijk ik Stevan aan. Dan geef ik hem een lange kus. Ik ben zo opgelucht! Ik hoop dat het ma lukt, dat hij bij ons mag blijven tot de zomervakantie. Dan kan hij misschien zijn ouders en zus opzoeken in Amerika.

"Gamen?" stel ik voor.
"Goed idee. Wat heb jij een geweldige moeder, wat een heldin!"

"En?"

Enthousiast ren ik naar ma wanneer ik eindelijk de voordeur hoor.

"Ga maar snel de auto in, dan gaan we wat spullen voor je halen."

Springend klap ik in mijn handen. Dan spring ik Stevan in zijn armen en sla mijn benen om zijn heupen. Enig sinds awkward houd hij me vast.

"Ik zei snel, dit doen jullie straks maar." zegt mijn moeder lachend.

Ik gris mijn jas van de kapstok en maak dat ik in de auto kom.

~*~ Die avond ~*~
"Veel plezier lieverd."

Stevan krijgt een kus op zijn voorhoofd gedrukt door zijn moeder.

"Pas goed op hem hè, Seb!"

Lachend knik ik.

"Zal ik doen."

Hij krijgt een aai over zijn hoofd van zijn vader en als laatst nog een hele schattige knuffel van zijn zusje.

"Veel plezier in Amerika Lo (Stevans zusje heet Loïs)!" zegt hij.
"Veel plezier met Seb jij." antwoord ze grinnikend.

Hij geeft zijn moeder nog een laatste knuffel. Dan lopen we met een aantal tassen en koffers terug naar de auto. Blij geef ik Stevan nog een kus.

"Vier maanden lang samen, yes!" roep ik.

Lachend schud hij zijn hoofd.

"Ik hoop dat ik dat ga volhouden."
"Ah!"

Beledigd geef ik hem een duw. 

 "Grapje toch."
"Dan is het goed."

Lachend gaat hij vervolgens in de auto zitten. Ik ren nog naar ma en geef haar een knuffel.

"Heel erg bedankt ma!" zeg ik dan dankbaar.
"Geen probleem schat, ik wil jou hier niet de rest van het schooljaar depressief in je kamer zien zitten natuurlijk!"

En zo gaan we weer op weg naar mijn huis.

Gapend rek ik me uit. Vandaag is Stevan jarig. Het is inmiddels al 7 april, hij is al bijna een maand bij me en het is nog steeds leuk. Wel jammer dat we door de week in twee aparte kamers moeten slapen. Vrijdagen en zaterdagen mag hij bij mij op de kamer slapen, omdat we dan niet naar school hoeven. Vandaag is weer een zaterdag. Zachtjes geef ik een kus op Stevans hoofd.

"Goedemorgen jarige gemenerd." fluister ik.

Met een grote grijns opent hij zijn ogen.

"Goede morgen watje."
"Shut up." zeg ik lachend. "Ik heb wat voor je."

Ik geef een klein pakje aan hem. Het is een geknoopt armbandje waar 'GeMeneerd' in staat. Stevan begint te lachen zodra hij het ziet. Oké even zodat je het snapt, vorige week of zo waren we weer in het parkje. Er fietste een jongetje langs, hij stopte toen hij ons zag en bleef ons even aan staren.

"Hoezo ben jij ge-meneerd?"

Hij trok er zo'n serieuze blik bij, Stevan en ik gingen helemaal stuk. Hij had mij waarschijnlijk horen roepen dat hij een gemenerd was, maar had de klemtoon verkeerd gelegd. Ergens was hij ge-meneerd, hij is bezet door mij en ik ben een jongen. Logisch toch? Oké laat maar, het heeft geen logica, maar wel een leuke herinnering.

"Ik ben gemeneerd, omdat deze jongen hier zo vind dat ik gemeen doe."
"Ohw." had hij geantwoord waarna hij snel weer weg was gefietst.

"Dankjewel Seb." zegt hij nog altijd lachend.
"Alsjeblieft."

Ik geef hem weer een kus. Hij trekt me terug het bed in. Lachend laat ik me naast hem vallen.

"Nu ben ik gelukkig weer ouder, ik ben eindelijk 17!"
"Verdorie."

Hij steekt zijn tong uit.

"Pas maar uit, straks blijft je gezicht voor altijd zo staan."
"Zo lijk je net mijn oma."
"Kan, maar die ben ik niet hoor."
"Gelukkig maar." lacht hij.

"Gaan we voor deze speciale dag weer naar het meertje?"

Stevan kijkt me aan met zijn grote puppy ogen. Zachtjes schud ik mijn hoofd.

"We gaan onze eerste, door Kaya geplande, date overdoen." zeg ik zachtjes.
"Echt?"
"Ja? Vind je dat wel leuk?"
"Ja, super!" zegt hij blij. "Zolang je niet weg rent."
"Ik zal mijn best doen." antwoord ik lachend. "Maar ik kan niks beloven natuurlijk."

Wanneer het dan eindelijk 5 uur is besluiten we weg te gaan, aangezien ik gereserveerd heb voor half zes. De rit verloopt super soepel. Ik heb mijn armen stevig om zijn middel geslagen en ik rust met mijn ene oor tegen zijn rug. Ja, ik heb inderdaad de jarige laten fietsen. Anders zou het niet kloppen natuurlijk.

"Gaan we naar het zelfde restaurantje als die dag?"
"Jazeker. En ik heb gereserveerd onder de naam Kaya trouwens." zeg ik lachend.
"Wat ben je ook een doos hè."
"Hey, als we het dan toch doen moeten we het ook goed doen hè!"
"Sure."
"Sure."
"Ik hou van je Seb."
"Ik ook van jou."

26 oktober 2018