Where it all started! (bxb)

29

Ik kijk altijd de hele week uit naar de vrijdagen, zaterdagen en zondagen. Deze zijn mijn lievelingsdagen van de week, omdat ik dan met Stevan mag slapen. Onze band is alleen maar sterker geworden deze paar maanden. Vandaag is het weer zaterdag en ik heb ontzettend veel zin in vandaag! Slaperig rek ik me uit en ga boven op Stevan zitten. Ik begin hem allemaal kusjes op zijn hoofd te geven, tot hij wakker wordt. Lachend duwt hij me van zich af.

"Waarom ben jij zo vrolijk deze vroege ochtend?"
"Ten eerste, het is al half 10, dat is niet vroeg!" Zeg ik lachend. "En ten tweede, ik word er gewoon blij van dat jij naast me ligt als ik wakker word."

Hij humd instemmend. Dan sleur ik hem het bed uit en begin, nog altijd enthousiast, door de kamer te springen.

"Trek je zwembroek aan, we gaan vandaag naar het meer!"

Zijn mond zakt open, het is een erg grappig gezicht.

"Man, waar haal je al deze energie vandaan Seb?" Zegt hij lachend.

Hij stapt het bed uit en trekt zijn kleren aan.

"Ik ben geen zwembroek nodig voor het meer."
"Ook goed, beter zelfs."

Ik ren de trap af. Zonder verder tijd te verspillen ren ik meteen door naar de schuur. Ik zet Stevans fiets buiten en ga op de bagagedrager zitten.

"Jij bent de chauffeur." Roep ik naar hem.

Lachend schud hij zijn hoofd, maar klimt toch op het zadel.

"Zit u goed meneer?"
"Ja!"

We zijn nog geen twee centimeter verder of ik bedenk me iets.

"Stop!" Roep ik.

Meteen staat de fiets stil. Ik hup dichter naar Stevan toe en laat mijn hoofd tegen zijn rug rusten.

"Ja, toe maar."

Weer schud hij zijn hoofd waarna hij weer verder fietst.

"Wat ben je ook een mafketel."
"Ik hou ook van jou." Is mijn reactie.

Zonder verder te hoeven stoppen komen we even later bij het meertje aan. Snel trek ik mijn kleren uit en spring met een grote plons het water in.

"De volgende keer moeten we je hond mee nemen!" Roept Stevan.
"Goed idee."

Met een mooie duik komt ook hij het water in. Gillend word ik omhoog getild en een eindje verder het water weer in gegooid. Ik hou van deze momenten, voor mijn zijn ze erg bijzonder. Lachend begin ik het water naar Stevan te spetteren. We lijken net een stel kleuters, maar dat maakt niet uit.

"Wat is dit?" Vraagt Stevan nieuwsgierig.

We zijn inmiddels weer thuis en we zouden net gaan douchen. In zijn handen heeft Stevan de tekening die ik van ons tweeën in het meer gemaakt had. Blozen gris ik het uit zijn handen.

"Niks."

Hij kijkt me fronsend aan.

"Het is een tekening van ons." Zeg ik dan met een zucht. "Ik heb die gemaakt nadat je het had uitgemaakt."

Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen.

"Mag ik nog eens zien?"

Ik knik en geef de tekening weer terug.

"Hij is echt mooi."
"Vind je dat echt?"
"Ja! Laten we er een lijstje voor zoeken en hem ophangen."

Verrast kijk ik hem aan. Meent hij dit echt?

"Wat een goed idee!" Zeg ik enthousiast.
"Maar eerst de douche."

Grinnikend zet ik de douche aan en ga onder de warme stralen staan. Stevan volgt mijn voorbeeld. Dan leg ik mijn hoofd tegen zijn borst en slaak een diepe zucht.

"Je bent de beste, gekkerd!"
"Maar jij bent beter, mallerd."

"Ik denk dat deze het beste is."
"Maar ik vind deze mooier." Miep ik.

Discuserend staan we eind die middag in de action. We kunnen het maar niet eens worden over wel lijstje we moeten nemen, dus besluiten we ze beide te nemen. Tevreden lopen we nadat we betaald hebben de action weer uit.

"Deze week mag de tekening in mijn lijstje, want ik heb hem gemaakt." Zeg ik.
"Jamaar het was mijn idee."

Ik slaak een diepe zucht.

"Oké, oké. Ik geef me over!"

Onschuldig gooit hij zijn handen de lucht in waarbij hij het lijstje per ongelijk naar achter gooit. Het ding komt precies terecht in een prullenbak. Ik begin hard te lachen.

"Zie je, alles probeert je duidelijk te maken dat mijn lijstje beter is."

Sip sjokt Stevan richting de prullenbak. Hij doet het ondenkbare, zonder na te denken grijpt hij in de prullenbak op zoek naar het lijstje.

"But nothing is gonna stop us!" Schreeuwt hij terwijl hij het lijstje triomfantelijk omhoog houd.

Nog altijd lachend schud ik mijn hoofd.

"Oké, dat. Is. Zooo. Vies!"

Als antwoord krijg ik het vieze ding mijn gezicht in geduwd. Gillend ren ik weg.

"Genade, heb genade!" Gil ik.
"Never!"

We zijn zo bezig met onszelf dat de omgeving verder wel lijkt weg te vagen.

"Sebastiaan, kijk uit!" Is het laatste wat ik hoor voor alles zwart wordt.

Ik heb de meest mooie droom. Stevan en ik zijn allebij helemaal in het wit gekleed. We zitten naast elkaar in een mooie grote tuin en om ons heen rennen 2 gillende kinderen.

"Stevan?" Vraag ik.

Maar hij lijkt me niet te horen. Hij blijft strak voor zich uit kijken en geeft geen reactie. Lichtelijk in paniek probeer ik op te staan. Waar ben ik? Waarom kan ik me niet bewegen en waarom negeerd Stevan mij? Heb ik iets fouts gedaan? Het laatste dat ik mij kan herinneren is dat hij het lijstje in de prullenbak gegooid had. Bang en inmiddels nog meer in paniek probeer ik me los te rukken van de stoel. Tranen stromen over mijn wangen.

"Stevaaaaaan!" Probeer ik nog één keer wanhopig.

En dan geef ik het op. Alles wordt wit. Ergens op de achtergrond kan ik nog een lange piep horen, maar dan is alles stil.

20 november 2018