Where it all started! (bxb)

Special (POV Stevan)

☡BELANGRIJKE MEDEDELING!!!!!
DIT HOOFDSTUK BEVAT ZELFBESCHADIGING, LEZEN OP EIGEN RISICO!

Met tranen in mijn ogen sta ik bij mijn kluisje. Ik moest het doen, ook al doet het pijn. Aan het einde van de gang zie ik Kaya me met een afkeurende blik aankijken. Dan rent ze de school uit, waarschijnlijk Seb achterna. Ik zucht diep en loop dan naar mijn les. Ik ga verhuizen, ik kan het niet maken om het dan aan te houden. Een lange afstandsrelatie wordt niks.

"Hey faggot, pas op!" wordt er dan naar me geroepen.

Ik was zo diep in gedachten dat het me niks uit maakte. Snel verontschuldig ik mezelf en loop verder. Tot ik me bedenk. Abrupt stop ik en draai me om. Snel ren ik de school uit. Ik heb geen zin in school.

Thuis sluit ik mezelf op in de badkamer. Ik laat me op de grond vallen in de douche en barst in tranen uit.

"Stevan?"

Zachtjes wordt er op de deur geklopt.

"Nee, ga weg." roep ik bot.
"Ma.."
"Nee, je hebt alles verpest mam! Snap je dat dan niet.

Ik zet de douche aan. De warme stralen voelen fijn. Ik blijf maar denken aan Seb, aan hoe verdrietig hij was. We gaan naar Amerika dus dan kan ik hem ook niet even opzoeken. Over 3 dagen gaan we al weg. Ik ben heel boos op mij ouders, hoe kunnen ze zo egoïstisch zijn? Mijn vader kan er een goede baan krijgen, dat is iets goeds denk ik? Maar dan nog, ze hadden het eerder kunnen zeggen zodat ik me kon voorbereiden. Zodat ik Sebs hart niet had hoeven te breken. Ik ben boos op me zelf, maar het meest op mij ouders.

Na een tijdje draai ik de douche weer uit. Langzaam begin ik me af te drogen. Dan laat ik me in bed vallen en slaak een diepe zucht. ☡LET OP!!!☡ Voor het eerst sinds een haar gaan er weer hele erge gedachten door mijn hoofd. Ik kijk naar mijn puntenslijper op mijn bureau. Alle emoties zijn te veel voor me op dit moment. Ik heb Seb nodig, hij maakt me vrolijk. Huilend duw ik mijn kussen tegen mijn buik. Ik blijf maar naar mijn puntenslijper staren. In mijn hoofd vind weer een hele grote discussie plaats. En dan gaat het fout, na bijna een jaar geef ik tocg weer toe aan die ene gedachte. In een soort van trans loop ik naar mijn bureau en met een schroevendraaier haal ik het mesje van de puntenslijper los. Zonder verder na te denken zet ik het koude voorwerp tegen mijn huid. Ik slaak een diepe zucht wanneer ik het eerste bloed zie. Dan pas dringt het tot me door wat ik zojuist weer gedaan heb. Huiled gooi ik het ding in mijn prullenbak en ren naar de badkamer. In paniek probeer ik het van me af te wassen, wat natuurlijk niet lukt.☡Hier stopt het!☡

Uiteindelijk na nog een half uur huilend in de badkamer gezeten te hebben strompel ik weer terug naar mijn kamer. Ik kruip mijn bed in en trek de deken hoog over me heen en val in slaap.

Het is vandaag woensdag en morgen ga ik weg. Seb ontloopt me op school en het doet pijn. Ik houd van hem, het is zo kut hoe dit gaat. Misschien helpt het als ik het uitleg. Ik hoop niet dat ik morgen met ruzie weg moet. Even denk ik weer terug aan maandag. Ik wil het zo snel mogelijk weer vergeten. Ik voel me zo zwak.

Tweifelend sta ik te wachten bij Sebs kluisje. Zodra hij mij ziet draait hij zich meteen om en loopt weer weg.

"Seb, wacht!" Roep ik.
"Laat me met rust Stevan."
"Nee, laat het me alsjeblieft uitleggen!" Smeek ik.

Ik pak zijn arm vast en ga op een knie zitten. We zijn midden in de aula, maar het maakt me niks uit.

"Wat doe je? Sta op!"

Radeloos en met tranen in zijn ogen probeert hij me omhoog te trekken, maar ik blijf stug zitten. Het doet zoveel pijn hem zo te zien.

"Laat het me uitleggen." Zeg ik nog eens smekend.
"Oké, oké. Maar snel want ik moet naar de les!"

Ik sta weer op. Dan pak ik zijn hoofd vast. Zonder verder na te denken druk ik mijn lippen op de zijne. Verward duwt hij me van zich af.

"Uitleggen zei je."

Ik zucht en knik.

"Ik ga morgen verhuizen naar Amerika."

De tranen staan weer in mijn ogen.

"Ik houd van je Seb, maar ik moet weg. We vertrekken morgen al vroeg."

Huilend slaat Seb zijn armen om me heen.

"Waarom heb je dat niet gezegt?"
"Je rende weg."
"Het spijt me."
"Het spijt mij ook." Snik ik.

Daar staan we dan, huilend midden in de aula elkaar te omhelzen.

"Ik kan vragen of je bij ons mag blijven. We hebben nog wel een vrije kamer."
"Ik denk niet dat dat mag."
"Niet geraakt is altijd gegooid hè."

Lachend veeg ik mijn tranen weg.

"Het is andersom, drol."
"Weet ik toch."
"Oké, waarom niet. Laten we het proberen."

Seb kijkt me blij aan. Dan voel ik zij lippen weer op de mijne. Wat heb ik die gemist de afgelopen dagen en wat ga ik ze missen als ik weg ben!

25 oktober 2018