Where it all started! (bxb)

28

Vandaag is het donderdag 31 mei. We hebben studiedag van school en ik sta met een springende Kaya, geïrriteerde Stevan en een lachende Philiph in de Efteling. Vandaag wordt Kaya 16 en ze is helemaal blij. 

"Waar gaan we het eerst in?" Gilt ze enthousiast.
"Sebs reet?"

Boos kijk ik Stevan aan na die opmerking.

"Hey, dat is iets tussen ons doos!"

Met open mond kijkt Kaya ons aan. Dan pakt ze met haar linker hand haar rechter beet en duwt vervolgens haar mond dicht.

"Oké, to much information." Zegt ze dan.

Stevan haalt zijn schouders op waarbij hij onschuldig zijn handen omhoog doet.

"It's tha truth girl."
"Ja nee, laten we dat niet doen Steef. Die job behouden we voor jou."
"Oké zo ks het genoeg." Kom ik tussen beiden.

Ik ben knalrood. Als blikken konden doden, was Stevan nu dood geweest. Dan begint Philiph plotseling hard te lachen.

"Mijn hemel, waar ben ik bevriend mee geraakt." Weet hij eruit te krijgen.

Nu moet ook ik lachen.

"Dat vraag ik me ook nog altijd af Phi." Antwoord ik schouderophalend.

Ik geef hem een vriendschappelijke klap op zijn schouderblad. Dan lopen we met zijn vieren verder het park in. Ik ben nog nooit eerder in de Efteling geweest en heb dus geen idee wat me te wachten zijn. Ik kijk mijn ogen uit. We hebben nooit genoeg aan één dag om alles te zien. Wat een pech, dan moeten we maar weer eens terugkomen bedenk ik me. Het volgende moment word ik meegesleurd door Stevan de Python in. Mokkend probeer ik tegen te stribbelen, ik vind deze achtbaan veelste eng. Maar er is geen ontsnappen mogelijk van Stevan. Met tegenzin ga ik in het wagentje zitten. Stevan geeft me een lange kus en kijkt me lief aan.

"Je gaat echt niet dood hoor schat." Probeert hij me gerust te stellen.
"Als jij het zegt vertrouw ik daarop."
"Nu voel ik wel een hele grote druk hoor."
"Ja, in je broek zeker. Die jeans zijn veelste strak voor je." Zeg ik lachend.
"Oef, dat doet pijn."

Dan gaat het wagentje ineens schokkend vooruit. Geschrokken slaak ik een gilletje en klamp me vast aan Stevan.

"Ik wil eruit." Miep ik.
"Jammer dan, we zijn nu al vertrokken."
"Gemenerd."
"Mallerd."

~ Die nacht
Zuchtend laat ik me op mijn bed vallen. Ik ben doodop. Kaya heeft het in iedergeval heel erg naar haar zin gehad en ze vond de cadeautjes super leuk. We hebben nog heel veel achtbanen gehad, ik vond het steeds minder eng. Ook hebben we erg veel gevreten en ik voel me dan ook veelste vol. Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer ik Stevans adem in mijn nek voel. Weer krijg ik overal kippenvel. Hij bezorgd me altijd kippenvel. God, hoe kan ik zo verliefd zijn geworden op deze jongen?

"Waar ben je aan aan het denken?"
"Niks bijzonders." Lieg ik.
"Hm, hé.. ik weet dat het donderdag is, maar ik zat eraan te denken vanacht met jou te slapen." Zegt hij.

Ik hoor een lichte grom in zijn stem. Plagend duw ik hem van me af.

"Alleen slapen meneer Krates?" Vraag ik met een pruillipje en mijn goedste puppyogen.
"Wat u wilt mijn heer."
"Laat maar zien waar je aan zit te denken." Fluister ik.

Hij rolt van me af en gaat naast me liggen.

"Weltrusten Seb."

Verbaast kijk ik heb aan.

"Gemenerd."
"Wat? Ik zat te denken aan slapen met je zoals ik al zij."
"Gemenerd."
"Wil Sebje nog niet slapen?" Zegt hij plagerig.
"Nee."

Weer zet ik mijn mooiste puppyogen op. Met een grote grijns kijkt Stevan me aan.

"Gelukkig maar, ik maakte een grapje, duhh."

Het volgende moment hangt zijn gezicht al weer boven de mijne en voel ik zijn lippen weer op de mijne.

"Ik hou van je."
"Ik meer van jou."

Verontwaardigd duw ik heb naar achter.

"Wat?"
"Dat kan nooit!" Zeg ik lachend.
"En toch is het zo."

"Wakker worden schone slaapster."

Enthousiast schud ik Stevan door elkaar. Vandaag moeten we weer naar school en het is al bijna 8 uur.

"Schiet op Steef," sis ik. "Straks zijn we te laat!"

Er klinkt een diepe zucht uit zijn mond waarna hij mopperend overeind komt. Zijn ochtendhumeur maakt hem nou niet bepaald aantrekkelijker. Lachend geef ik hem een knuffel.

"Nou nou, je gaat niet dood hoor."
"Pff, hoe kan jij dat nu weten?"
"Dat weet ik gewoon."
"Nu snel wegwezen hier en zorg dat ma je niet hoort!" Zeg ik streng. "Ik heb geen zin in weer dat gezeur van ha..."

Te laat. Daar wordt de deur al open gegooid en er stapt een rare vrouw naar binnen. Ookwel mijn moeder genoemd.

"Gezeur van wie waarom?" Vraagt ze.
"Niks ma. Kom Steef, we moeten naar school."

Vastbesloten sleep ik de verwarde jongen achter me aan naar de badkamer. Daar geef ik hem een lange kus.

"Nu ben ik weer wakker." Zegt hij lachend.
"Mooi, nu snel opschieten oké?"
"Ja mam."

Lachend geef ik hem een klap op zijn schouder. Dan loop ik de badkamer weer uit. Beneden maak in broodjes klaar voor het ontbijt en de lunch en stop deze in onze tassen.

Na 5 minuutjes komt Stevan naar beneden gehobbelt. Ik geef hem zijn tas, roep ma gedag en dan vertrekken we naar school.

20 november 2018