Where it all started! (bxb)

24

Het is vrijdag en ik ben eindelijk klaar met mijn laatste toets. Zo snel als ik kan race ik naar huis, want we gaan al over drie uur weg. Het vliegtuig vertrekt vanavond om zeven uur, maar we moeten een uur eerder aanwezig zijn of zo. Dat heb ik nooit gesnapt. Daarbovenop moeten we ook nog eens dik twee uur rijden naar het vliegveld.

Thuis aangekomen ren ik meteen naar mijn kamer. Nadenkend kijk ik naar mijn, nog altijd lege, koffer. Ik heb geen idee wat ik allemaal mee moet nemen. Stevan daarin tegen heeft zijn spullen al keurig klaar liggen. Ik zucht nog eens diep en begin dan eindelijk de eerste dingen mijn koffer in te gooien. Als laatst prop ik mijn kussen er bij. De koffer kan nog maar net dicht en alweer voel ik me net een meisje. Grinnikend schud ik mijn hoofd, wat een drama was dat.

"Wat is er te lachen?"

Geschrokken draai ik me om. In de deuropening staat Stevan me met een grote grijns aan te staren.

"Niks bijzonders."

Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel.

"Ik heb er zo veel zin in!"
"Ja ik ook." zegt hij zacht.
"Dat klinkt niet erg overtuigend."
"Ik heb er super veel zin in!" roept hij dan terwijl hij zijn handen de lucht in gooit.
"Dat lijkt er al meer op." zeg ik lachend.
"Laten we de koffers vast in de auto leggen."
"Sure."

Zuchtend stap ik de auto uit. Mijn benen doen pijn van het lange stilzitten en dan moeten we zo ook nog eens drie kwartier in het vliegtuig zitten.

"We gaan naar Amerika!" schreeuwt Stevan dan terwijl ook hij de auto uit springt.

Lachend geef ik hem een duw.

"Mam, pap, Lo, here we come!"

Vervolgens pakt hij mijn hand en zo lopen we naar de vertrekhal. Zenuwachtig kijk ik om me heen. Ik heb nog nooit eerder gevlogen en als ik eerlijk moet zijn vind ik het best eng.

"Het komt goed, ik weet zeker dat we het super leuk gaan hebben."

Stevan kijkt me lief aan. Ik knik zachtjes. Dan geef ik ma nog een dikke knuffel en loop naar de douane. De rij is nog niet zo lang. We zwaaien nog een laatste keer naar ma waarna we de hoek om lopen en ma al snel uit het zicht verdwijnt. Stevan knijpt zachtjes in mijn hand.

"There we go." zegt hij dan.

Ik zucht diep en knik weer. Kom op Seb, zet die zenuwen nou effen aan de kant. We ploffen neer op één van de bankjes in de vertrekhal. We moeten nog ongeveer een half uur wachten. Naast me hoor ik een zak knisperen. Als ik opzij kijk zie ik Stevan een grote zak snoep openen.

"Ook wat?" vraagt hij terwijl hij de zak in mijn gezicht duwt.
"Nee bedankt." zeg ik lachend.

Ik geef hem een snel een kus waarna ik weer voor me uit begin te staren.

Met een raar gezicht drukt Stevan zijn handen tegen zijn oren. Lachend geef ik een kusje op zijn neus. Ik heb eigenlijk helemaal geen last van mijn oren tijdens de landing.

"We zijn er." roep ik vervolgens enthousiast.

Met een brede lach op zijn gezicht knikt hij. Zoekend kijken we om ons heen. Dan zie ik eindelijk een bekend gezicht. En nog één. In de aankomsthal (A/N sorry als ik dit allemaal helemaal fout zeg btw, ik heb hier niet verstand van xD) staan Loïs en Stevans ma ons op te wachten. Enthousiast beginnen we te zwaaien. Zodra hij kan rent Stevan naar zijn moeder.

"Ik heb je zo gemist." 

Zijn moeder heeft tranen in de ogen.

"Ik jou ook ma." piept Stevan.

Hij slaat stevig zijn armen om haar heen en duwt zijn gezicht tegen haar schouder. Het ziet er erg schattig uit.

"Hey Seb." zegt zijn ma na en tijdje glimlachend.
"Hai." antwoord ik verlegen.
"Hoe gaat het met je?"
"Goed hoor, met u."
"Nu fantastisch."

Lachend lopen we het gebouw uit. Ik ben nog nooit in in New York geweest zoals ik al gezegd had en ik kijk mijn ogen dan ook uit. Om de minuut hoor je wel ergens sirenes.

"Mooi hè."

Lachend geeft Stevans ma me een duwtje. Er is zoveel te zien, we hebben nooit genoeg tijd in maar een weekendje.

"In de zomervakantie ga ik weer met je mee Steef." zeg ik lachend.
"Daar houd ik je aan."

Dan schiet Loïs in de lach.

"Wat?"
"Jullie lijken wel getrouwd." zegt ze.
"Hoezo dat nu weer Lo?" Stevan rolt geïrriteerd zijn ogen.
"Zie jullie handen dan eens."

Ik kijk even naar onze handen die verstrengeld zijn en begin dan te blozen. Onzeker trek ik mijn hand weg en stop mijn handen in mijn broekzakken.

"Doe niet zo gek, dat is toch gewoon schattig." zegt zijn ma dan.
"Ja sure."
"Nou, doe is even lekker leuk zeg Loïs!" Zegt ze nu lichtelijk boos.

Beschaamt ga ik wat langzamer lopen.

"Trek je er maar niks van aan." Fluisterd Stevan als hij het merkt.

Hij gaat voor me staan waarna hij mijn bijde handen vastpakt en vervolgens zijn lippen voorzichtig op de mijne plaatst. Het is zeker een liefdevolle kus en ik word er helemaal nog blijer van. Na niet eens zo heel lang maakt hij zich weer los. Hij kijkt me lief aan waarna hij zijn voorhoofd tegen de mijne zet.

"Ik hou van je Seb."
"Ik ook van jou." Fluister ik terug.

28 oktober 2018