Where it all started! (bxb)

18

Leuk begin van de vakantie is dit. Hier zitten we dan, met zijn allen op onze donderdag avond in het ziekenhuis. Stevans moeder heeft ons naar het ziekenhuis gebracht en nu zijn we aan het wachten op een dokter. De informatie over de auto heb ik al aan de politie gegeven, ik hoop zo erg dat ze dat persoon vinden! Stevan pakt mijn hand en geeft er een zacht kneepje in mijn hand.

"Het komt vast wel goed met hem."

Zachtjes glimlach ik terug. Dan leg ik mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik sluit mijn ogen, niet dat ik kan slapen of zo.

Na een poosje komt er een dokter de wachtruimte binnen.

"Zit hier een Kaya Bling?"

Ik schiet overeind en geef Kaya een duw. Ze heeft haar oordopjes in en heeft de dokter dus niet gehoord.

"Wat is er?" vraagt ze verward.
"Bent u Kaya Bling?"
"Ja, dat ben ik ja."
"Philiph blijft maar naar u vragen."

Ze kijkt mij even vragend aan, maar ik haal mijn schouders op.

"Ga maar gewoon." zeg ik.

Ze knikt waarna ze snel achter de dokter aan loopt. Stevan kijkt me fronsend aan.

"Wat? Hoezo denken jullie dat ik hier iets van zou weten?"
"Omdat jij de gene bent die tot nu toe het meest met hem om gaat? Ik vind het gewoon wat raar dat hij dan om Kaya vraagt."

Ik haal weer mijn schouders op.

"Ik heb geen idee."

"Hij heeft een hersenschudding en een gebroken schouder. Hij moet hier sowieso vier dagen blijven, dan gaan ze kijken hoe het met hem gaat. Als het dan goed gaat mag hij weer naar huis." ratelt Kaya. "Komen jullie ook even?"

We knikken en lopen met haar mee.

"Waarom vroeg hij nou naar jou dan?" vraagt Stevan.
"Geen idee, hij heeft verder niets gezegd of wat dan ook, maar de dokter zei dat hij een stuk rustiger was toen ik erbij kwam. Wel handig als ze onderzoeken aan het doen zijn. Ik bedoel he..."
"Oké Kaai, we snappen het." kap ik haar af.
"Sure."
"Sure."

Ik schrik best wel zodra ik Philiph zie. Hij ziet er helemaal niet goed uit. Hij ziet heel erg bleek en is helemaal nat, waarschijnlijk van het zweet. Ik ga naast zijn bed zitten en pak zijn hand.

"Het komt goed." zeg ik.

Het is inmiddels half tien. Stevan is zijn moeder aan het bellen of ze ons weer wil ophalen. Ik ben ontzettend moe en kan niet wachten tot ik eindelijk in bed lig. Toch ga ik nog met Stevan mee naar huis. Morgen zien we wel wat we gaan doen.

Als Stevans moeder dan eindelijk bij het ziekenhuis aangekomen is stappen we snel de auto in. Het is vreselijk koud buiten. Wanneer Kaya ook eindelijk is gaan zitten kunnen we rijden. Onderweg wordt er uitgebreid verteld over Philiph door Kaya. Het is dan ook erg rustig nadat Kaya uitgestapt is.

"Jij blijft bij ons slapen, toch Seb?" Vraagt Stevans ma.
"Ja, klopt."

Ze knikt.

Om half elf zijn we dan eindelijk op Stevans kamer. Uitgeput laat ik me op zijn bed vallen. Hij ploft naast me. Meteen drukt hij zijn lippen op de mijne.

"Sorry, ik kon het echt niet laten."
"Geen probleem." Zeg ik grijnzend.

Snel trek ik mijn kleren uit tot mijn onderbroek. Dan kruip ik het bed terug in en trek de dekens ver over me heen. Na een tijdje komt Stevan ook weer naast me liggen. Hij slaat zijn armen om me heen en ik hoor hem diep inademen. Zachtjes strelen zijn vingertoppen ovet mijn borst en buik.

"Het is mijn schuld." Zegt hij dan zacht.

Vastberaden schud ik mijn hoofd.

"Natuurlijk niet Steef! Stop nou met dat te denken."

Ik draai mijn hoofd naar hem toe en geef hem een lange kus.

"Ik hou heel veel van je." Fluisterd hij tegen mijn nek.

Er ontstaat kippenvel over mijn hele lichaam.

"Ik ook van jou." Hum ik terug.
"Je bent zo mooi."
"Jij bent mooier."
"Echt niet, jij."
"Oke, stop maar."

Grinnikend draai ik me weer om en schuif mijn rug dichter naar hem toe. Er klinkt een zachte 'oef' uit zijn mond.

"Wat is er Steefje? Vind je dat niet leuk?"
"Pestkop." Is zijn reactie.

Expres nestel ik me nog dichter tegen hem aan waarbij ik extra met mijn kont beweeg.

"Stop!"

Hij wil zich omdraaien, maar ik houd hem tegen.

"Wat is er? Ik wil gewoon graag dat je me knuffelt."
"Je zit me gewoon te pesten 'Sebje'."

Lachend schud ik mijn hoofd.

"Ik zou niet durven!" Zeg ik verontwaardigd.

Het volgende moment voel ik zijn lippen op de mijne. Verlangend kus ik hem terug.

"Is dit mijn payback voor vanmiddag?" Mompelt hij na een tijdje tegen mijn lippen.
"Misschien."

Lachend duw ik mijn lippen weer terug op de zijne.

"Maar misschien was het wel een hint."

Het is donker in de kamer, maar ik denk toch zeker te weten zijn grijns te zien groeien.

"Wat bedoel je hiermee te zeggen Sebje?"
"Nou.. je weet wel.." mijn wangen worden weer rood.
"Je hoeft het alleen maar te zeggen."

Zijn zachte stem vlak bij mijn oor zorgt weer voor kippenvel. Zachtjes begint hij kusjes in mijn nek te geven.

"Je weet wel wat ik wil."
"Maar ik wil dat je het zegt, straks begrijp ik je verkeerd."

Een diepe zucht verlaat mijn lippen. 2 redenen, het fijne gevoel wat zijn kusjes achterlaten in mijn nek en het feit dat ik super ongemakkelijk moet gaan uitspreken wat ik wil, terwijl iedereen dit allang had kunnen ruiken.

"Nu ben je mij aan het pesten."

Hij klimt bovenop me en gaat weer verder met de kusjes in mijn nek.

"Jij begon." Mompelt hij terug.
"Ik wil jou.. dat is de minst akward manier het te zeggen."

Dan voel ik ruw zijn lippen weer op de mijne. Ik hoor hem diep ademen, het laat me glimlachen.

"Dat was al genoeg."

Ik heb zoveel geluk, misschien kan ik het nog niet helemaal geloven. Ik duw hem van me af naast me en ga dan bovenop hem zitten.

"Maar deze keer wil ik wel de leiding." Zeg ik dan grijnzend.

Weer verlaat een een 'oef' zijn lippen.

"Vooruit dan." Mompelt hij.

25 oktober 2018