He Submits [BTS Fanfiction] √

IV

Chapter Four

Matapos i-dismiss ng aming huling period teacher ang klase ay inayos ko na ang mga gamit ko pero hindi pa ako tumayo para lumabas dahil may kailangan pa akong gawin.

Maybe, my sister was just too nice to freaking deal with the jerk, maybe she was just too freaking kind to talk to Jungkook Jeon, so I would deal with him for her. Gusto ko si Kuya Hoseok para kay Ate Milan, siya lang ang gusto ko para sa Ate Milan ko at ayaw kong may ume-eksena sa kanilang dalawa.

Not a jerk, not a Jungkook Jeon.

I wouldn't let him.

Nang iilan na lang ang tao sa room ay kalmadong naglakad na ako palapit sa pinto dala ang mini bag kong point pens, wallet at phone ang lang ang mga laman. I hardly held the door and harshly uttered sigh.

Now, I needed this people out of this room as soon as possible.

"Everyone! Out! Lahat! Except you, Mister Jeon!" I screamed at the top of my lungs to get everyone's attention inside the room. Nakita ko kung paanong natatarantang nagsilabasan ang mga natira. Also from a far corner of the room, I saw Jungkook halt from putting his bag on his back as he stared at me venomously yet so blandly.

Oh, kung ang iba nasisindak mo sa mga ganyang titig mo, Jungkook Jeon. Puwes, ibahin mo ako.

Nang kami na lang ang natira sa loob ng silid kung saan damang-dama ko ang katahimikan dahil tanging ang matatalim na tinginan lang namin ang nagaganap ay malakas kong ibinagsak pasara ang pinto.

Hindi ako makapaniwalang ang lalaking ito ang nagpapagulo sa isipan ng Ate Milan ko. At buwisit, siya rin ang nagpapakulo ng dugo ko!

I silently thanked the lucky situation for bringing us into this. Mas maayos nga naman ang magiging usapan namin kung malayo kami sa isa't isa, dahil hindi ko maipapangakong makakayanan kong magpigil, hindi ako sigurado kung mapipigilan ko ba ang sarili kong saktan siya.

"We have basketball practice so please make it fast, whatever it is," masungit niyang sabi na akala mo ay kailangan kong magpasalamat sa oras na inilalaan niya sa akin ngayon.

Umirap ako sa sinabi niya. Wow, thank you ha!

"Umamin ka nga sa akin, Jungkook Jeon—"

"Anong aaminin ko sa'yo?" Agad niyang putol sa akin sa tamad na tono.

Mariin akong pumikit para pakalmahin ang sarili ko. Kailangan kong itatak sa isipan kong hindi si Jimin Park ang kausap ko, the brute was too easy to handle and this one was a jerk… kind of handful but I thought I could handle.

"Wala akong gusto sa'yo, Hannan Urduja, kung iyan ang inaaalala mo." Idagdag niya pa na tila pagod at tinatamad na makipag-usap sa akin.

Napadilat ako sa sinabi niya. Like what the hell? Hindi iyon ang ibig kong sabihin! Nagpigil talaga akong huwag sugurin siya at saktan. Just why would I want to know if he liked me? Like, I didn't care if he did or not!

My chest harshly rose and fell in rage. Kung si Jimin Park lang ang kausap ko ngayon ay baka natataranta na siya kung paano ako pakakalmahin. But then, he wasn't Jimin Park!

The hell. He would never be.

"You're not just my type, sorry." He smirked at me so smugly that boiled even more the rage within me.

"Damn you, I hate you, Jeon. Mas lalong hindi kita type, damn it, I wanna hurt you!" galit kong sabi ko na kulang na lang ay liparin ko ang pagitan namin at sabunutan siya.