He Submits [BTS Fanfiction] √

XXIV

Chapter Twenty Four

Nahirapan akong lumabas ng kuwarto nang walang nakakapansin sa akin lalo na at may mga maids na naglilinis sa mga guest rooms na nasa ikatlong palapag ng bahay. Pababa ay kinailangan ko ring mag-ingat dahil baka nasa living room pa si Daddy at hindi pa uma-akyat sa study room.

All in all, I had to walk tippy-toes in my own house like a robber in act because I couldn't afford to get caught sneaking out just to meet Jimin who was probably now freezing in coldness and darkness outside. Bakit ba kasi naisipan niyang pumunta rito sa bahay?!

Ni hindi ko alam kung paano siya nakapasok nang hindi siya napapansin ng mga guards na nasa main gate o kahit ng mga rumorondang guards sa buong residence. Kapag inakala ng mga itong trespasser siya o isang kahina-hinalang tao ay baka humandusay na lang siya sa sahig dahil na pa-shoot-to-kill na siya ng head security ng Urduja Residence!

That brute, makakapatay ako kapag nangyari iyon!

He could just get in a normal and safest way, papapasukin naman siya pero sa tono niya kanina, mukhang hindi alam ng mga guards na nandito siya.

Ipinanalangin ko ring sana ay may call session sina Ate Milan at Kuya Hoseok para hindi na siya ma-istorbo pa kung malalaman man ni yaya Mia na wala ako sa kuwarto ko.

Agad kong nahanap si Jimin na nakatayong nakapamulsa sa isang gilid ng mansiyon na nasisilungan ng flooring ng balcony ng kuwarto ko at may kung anong sinisipa sa konkretong sahig. Tanging itim at dilaw na flannel dress shirt lang ang suot at itim na jeans, kitang-kita ang pagkakakapit ng pantalon sa baywang niya dahil naka-tuck in ang kaliwang gilid ng flannel na suot niya samantalang nakakalaylay lang ang kanang bahagi dahil mukhang hindi na umabot doon ang butones.

Sa hitsura niya, halatang nilalamig nga ang walanghiya lalo na at hindi naman makapal ang tela ng flannel niya.

Damn it, was he trying to get himself sick? Hindi ba niya alam na gigiyerahin ko ang mga guards kung sakali mang magkakasakit siya at hinding-hindi ko mapapatawad ang lamig? But damn it again, bakit mukha siyang rumampa sa isang runway event? Was he even aware how cool and handsome he looked right now?

He could leap a heart to be honest. My flirtatious heart, to be specific.

Nang lumingon siya sa kinaroroonan ko ay napatayo siya ng diretso at nakangising hinintay ang paglapit ko, ang suot niyang silver diamond earring sa isang tainga ay kumikislap sa dilim ng kinaroroonan niya pero hindi iyon ang dahilan ng pagbilis ng tibok ng puso ko at ang pagkakatigil ng mga paa ko.

The last time I saw him, his hair was in a blonde and undercut…

"Yah, east, I really wanna hold you, paghihintayin mo pa ba ako?"

And well, his voice was better than in the phone.

Nang hindi pa rin ako gumalaw ay siya na ang kusang lumapit sa akin habang mas humihigpit ang hawak ko sa jacket niyang nakasabit sa braso ko, sumasakit ang dibdib ko sa mabilis na pagtibok nito at nanghihina na naman ang mga tuhod ko tulad ng madalas mangyari sa tuwing lumalapit siya sa akin.

I loudly gasped when his intoxicatingly sweet and minty scent once again made me drunk in addiction. He softly chuckled, arms instantly wrapping around me as his head slowly dipped into my face, cutting the distance between our faces.

Sinalubong ng mga maliliit ngunit malalamlam niyang mga mata sa dilim ang mga mata ko kasabay ng banayad na paghaplos ng dulo ng ilong niya sa ilong ko.

I gripped his jacket even tighter as I held myself from also wrapping my arms around him and shamelessly throwing myself to him. Siya na muna ang bahala. Hahayaan ko siyang gawin ang gusto niya dahil lunod na lunod na ako ng epekto niya sa puso ko.