GENTLEMAN Series 14: Ruth Rosales

Chapter Twenty

"N-Nakakaalala kana."

It wasn't a question. Tumulo muli ang luha niya. All along she was been fooled. Noong una, akala niya normal lang ang lahat. Pero mas ginawa niyang tanga ang sarili niya. Because she already had a doubt in the very beginning. She just making herself believe na kung hahayaan niyang paniwalaan ang lahat, baka makakaligtas siya.

She knew that there's someone who eager to kill her. And when she saw him. She knew then, that she was safe. Although, may mga bagay talaga siya na hindi niya maalala. "K-Kailan?" He asked.

"Two days after you brought me to your p-place." Doon palang naghinala na siya na ibang Trey ang kasama niya. The changes and all the differences. Pero hindi niya namalayan ang oras. She was already captivated. Nakuha na nito ang buong puso niya. "I-Ibang iba ka sa lalaking pinakasalan ko. There's so many nights that I had a dreams about my past pero ang akala ko simpleng panaginip lang 'yon. Your face. Your voice. It's was not in my memories. In my previous memories." She narrated.

"That's why you let me to fooled you all over the day." He said. Naglandas ang mga luha niya. "I-I'm sorry for what I did." He sincerely said.

Ngayon ba maling nalaman pa niya ang kabuuan ng lahat? "I was desperate. I want your husband behind bars. He's the reason why Julie, my sister died. Ang sabi ko gaganti ako sa kanya. I want him suffer the way how I suffered when my family was died. Gusto kong maramdaman niya din ang sakit na narardaman ko." Gusto niyang tumakbo papalapit dito. Her heart bleeds from the way how his tears flowing down to his cheeks. It's aching but it's more hurts na mali ang sitwasyon nila. "I'm sorry, Sheila."

Sheila. Where's the endearment? Nasaan na ang sweetheart? Gusto niyang sabihin dito. Kung sana inamin niya dito noon na nagtataka na siya at hindi niya hinayaan na umabot sa ganito. Magiging masaya kaya sila?

"Hinahanap kana ng asawa mo." The way how he whispered that word is like that there's someone who stabbing her heart. "Ngayon na alam mo na ang lahat... Kailangan na kitang pakawalan."

Doon siya natigilan. Lumapit siya dito. "B-Bakit? Wala namang nagbago. Ikaw man si Trey o hindi. You are still my---."

"We can't live like this. Your husband is accusing me a kidnapper. A criminal. At hindi ko maaayos at malilinis ang pangalan ko kung nasa poder kita!" Bumalatay ang galit sa mga mata nito.

Ibig bang sabihin, yung pagmamahal na pinaramdam nito sa kanya ay gaya din ng katauhan nito? Nagpapanggap? "So your saying na ibabalik mo na a-ako?" Kinontrol niya ang sarili. Hindi niya gustong humagulgol sa harapan nito.

Nag iwas ito ng tingin. "Yes." Then he looked away. "I'm setting you free."

Nagkaroon ng bara ang lalamunan. "A-Alright." She accept her defeat. Siguro nga hindi nito kayang panindigan ng pgmamahal n sinasabi nito sa kanya. "Pero may isa lang akong tanong." Tumingin ito sa kanya.

"A-Ano?"

"Kapag ba nakulong ang asawa ko. Matatahimik kana? Bayad na ba siya sa naging kasalanan niya sayo? Dahil kung oo, Ako mismo ang magpapakulong sa kanya para sayo. Because---." I love you. Hindi na niya kayang sabihin ang huli niyang nga salita. Baka mas lalo lang siyang masaktan sa isasagot nito.

"Naghahanap pa ako ng mga mas matitibay na ebidensya." Sagot nito. Wala na siyang masabi. Pinahid na niya ang mga luha. It's really a goodbye. She wanted to laugh. Who will be thought that Ruth Rosales was the Man who caught her between I love you and goodbye. Same story that happened between her and Trey.

"O-One last question." He stood straight as he looked into her eyes. Gusto niyang matunaw. Kagabi pagnanasa at pagmamahal ang nakikita niya sa mga matang iyon habang walang sawang inaangkin siya. Habang walAg humpay na pinapadama sa kanya na dalawa sila. Na hindi siya nag iisa. But now, she only seen is an empty eyes. No color. No emotion. "Do you love m-me?"

Iyon lang ang gusto niyang malaman so she could leave him at peace. Gusto lang niyang malaman kung totoong minahal siya nito sa kabila ng lahat.

Matagal itong tumitig sa kanya bago sumagot. "I do." Hindi kumukurap ang mga mata nito. "Yes, I love you. But you are not mine."

To be continued...

-------

Another cliché story/plot from your pabebe otor. Pagpasensyahan niyo na.

Happy reading.
Ai:)