Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

64

64.

Iliass -Wintersessie 2018- 101 Barz.

-

Ouassim, die ik al de hele ochtend en middag heb ontlopen staat opeens voor mij terwijl ik stond te wachten op de metro. "Je ontloopt mij de hele tijd"

Ik kijk op waarna ik meteen één van mijn ogen sluit. "Ik weet wat je gaat vragen, je krijgt geen antwoord" Ouassim uit een zucht en neemt dan plaats naast mij. "Je weet dat ik me zorgen maak. Je komt na bijna één halfjaar op school, en in die halfjaar lopen mensen te vertellen dat je iemand hebt vermoord en daardoor vast hebt gezeten. Je komt doodnormaal, en neem niet eens de moeite om je enkelband de verstoppen de klas binnenlopen. Vervolgens verdwijnen Zakaria en Ghizlane ook opeens. Precies de mensen waarvan jij hebt gehouden. Heb je hun iets aangedaan? Heb je Ghizlane iets aangedaan? Wat heb je gedaan, heb je echt iemand vermoord?"

Ik knik enkel met mijn hoofd dat hij mag dromen dat ik iets uit. Dat is iets wat Ouassim blijkbaar boos maakt. Hij staat op, en pakt vervolgens zijn pakje sigaretten. Ik weet dat hij dat alleen doet zodat hij niet boos gaat worden op mij. Ik weet dat hij het beste voor mij wilt, maar nu even niet. Ik ga niemand iets vertellen, niemand. Iedereen die het hoort te weten weet het al. Aan de andere kant kan Ouassim bij Zakaria horen, en doet hij net alsof. Ik weet dat zij beiden nog bij Naoufal zijn, maar ik weet niet of ze nog wel leven. God mag weten.

Ik ruik zijn sigaret, maar ik kijk niet op. De laatste keer dat ik echt met hem heb gepraat vertelde hij dat hij zou stoppen, nou blijkbaar is dat heel moeilijk. Ik zie de metro die ik moet nemen van ver waarna ik alvast opsta. Ik zie dat Ouassim naar mij kijkt en vervolgens zijn sigaret dan weggooit, maar ik nageer hem.

Het is ondertussen al één week geleden dat Naoufal, Chams en Zina zijn langs gekomen. Mijn afspraak bij het politiebureau is verplaatst naar vandaag, omdat de persoon waarmee ik een afspraak had, die dag heeft afgezet wegens privé omstandigheden. Niemand kon invallen.

Ouassim komt tegenover mij zitten waarna hij een van zijn voet net onder de stoel tegenover hem zet. "Vertel tenminste hoe het met ze gaat, leven ze nog?" Ik draai me om naar hem waarna ik zijn blik vang. "Ouassim ik weet niet waar ze zijn"

Na een langere reis dan normaal, sta ik  anderhalf uur later voor diezelfde politiebureau als vorige week. Ouassim heeft mij duidelijk hoofdpijn gegeven. Ondanks we vroeger goed met elkaar konden omgaan, is hij nu echt iemand die mij stress bezorgd. Het liefst zie ik hem niet meer. Gelukkig stapte hij één halte eerder uit, waardoor ik dus twintig a tien minuten rust kreeg.

Ik meld mij netjes bij de balie, bij diezelfde vrouw als die ene keer. Ze verteld mij dat ik gelijk mee kan komen. Als ze dan een kamerdeur opent draaien meteen twee gezichten richting mij. Ik glimlach enkel, en de balie vrouw verlaat de ruimte dan. Ik sluit de deur achter mij en groet beide mannen. Ondanks ik vijf minuten te vroeg ben zijn ze er beiden.

Er word gesproken over mijn rechten. Het geld dus dat ik heb gekregen. Mijn enkelband moet gewon blijven volgens hem, omdat het veilig is zo. Ik moet dus nog een halfjaar met deze ding lopen. "De dader? Wie zit hier achter" vraag ik hem dan uiteindelijk nadat hij uitgepraat is. Ik moest hem natuurlijk eerst later uitpraten. Van Dijk richt zijn blik kort op de advocaat van mij -die van Naoufal dus- waarna hij enkele papieren naar voren schuift.

"Hij is opgepakt, maar zwijgt voor alles. Zijn rechtzaak is volgend maand" Ik kijk snel naar de foto. Een onbekend iemand. Ilias Fatah, 1994. Geboren en getogen in Den Haag en heeft meerdere malen al vast gezeten. Blijkbaar is hij er onder uitgekomen. Ik kan niks verder zien, want de papieren worden van mij neus weggehaald. "Kent u de heer Fatah" Ik schud enkel mijn hoofd. Iemand moet hem sowieso hebben gestuurd. Hakeem of Moussa, misschien wel iemand die ik nu dicht bij me heb. Ik weet het niet.

Van Dijk verteld nog wat, en dan verlaten we zijn bureau. Buiten groet ik de advocaat, en dan is het voor mij tijd om naar huis te gaan. Nu weet ik alsnog niet wie het echt is. Ilias is blijkbaar een huurmoordenaar of zoiets. Ik zie mijn bus van verte. Zonder nog na te denken over iets ren ik naar de halte. (A/N: ben ik de enige die nooit, maar dan ook nooit rent voor de bus/tram😭???)

Op het moment dat ik de bus wil instappen word er gebeld. Zonder te kijken neem ik op. "Hallo?" Ik check in en neem snel ergens plaats voordat de buschauffeur gaat rijden, en ik dan op de grond lig. "Met Naoufal. Heb je je afspraak al gehad" Mijn hart mist meteen een slag bij het horen van zijn stem. Ondanks het niet lang geleden is, dat ik hem heb gezien heb ik zijn stem wel gemist. "Oh,hey. Ja, die heb ik net gehad" "En, hoe ging het? Weet je al wie het is?" Ik knik maar besef dat hij het niet kan zien. "Ja, ene Ilias. Ken ik niet" "Hmm, raar. -" Hij is enkele tellen stil "-Ik moet nu wel gaan. Ik wou alleen weten of je bent gegaan en vertellen dat ik vanavond om 9 uur voor je deur sta. Zorg dat je klaar staat, ik moet je wat later zien"

Voordat ik kan antwoorden kan geven  heeft hij opgehangen. Eerst praat hij alsof hij alle tijd heeft, en het volgende moment hangt hij opeens op. Zuchtend laat ik mijn mobiel verdwijnen in mijn zak. Ik wil nu wel weten wat hij mij wil later zien...

Nadat Ouassim mijn hoofd ook heeft moe gemaak wil ik ook weten waar Ghizlane en Zakaria echt zijn. Sinds die ene dag heb ik niks meer van hun gehoord. Niet dat ik het echt heel erg vind maar Ghizlane heeft een kind. God, ik heb echt mede leiden met dat kind.

-

Drie dagen lang niks plaatsen voelt echt lang. Mijn vaste dagen van dit boek zijn eigenlijk Zondag en Maandag, maar ik hou mij nooit aan mijn eigen regels wat ik dus echt wel moet doen.

Ik ga trouwens echt stuk om Ilias Fatah. Iliass & Fatah You knowww

Nouja ik haat buslife echt, ik kan serieus niet staan in de bus. Ik ga alle kanten op. Ben ik de enige?😂😭

(Volgende deel word bombbbb)(denk ik)