Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

50

50.

-

Hoe kon dit gebeurt zijn zonder dat ik het gehoord heb? Mijn blik blijft even haken in de ogen die ik niet eens vijf minuten geleden op de foto heb gezien. "Het duurde lang, maar nu je er eindelijk bent-" de gun die ze eerst laag had, richt ze op mij "-kan je ons laten zien waar Naoufal de papieren van Daniël heeft gezet"

Haar glimlach is niet van haar gezicht af te slaan. Hetzelfde geld voor Daniël die is voor Dina staat. Hij houd een gun voor Dina. "Ja, sneller. We hebben geen tijd!" uit ze als ze merkt dat ik Dina's blik probeer op te vangen. Hoe kon ik denken dat zij niks verschrikkelijker kon doen? Ghizlane is niet meer de Ghizlane die ik vorig jaar heb gekend. Ik begrijp dit allemaal niet.

Ik grijp naar de deurklink als ik merk dat alles alles begint te draaien. Ghizlane neemt een stap naar voor, en als ik het kon had ik een stap naar achter genomen. "Wat doe je?-"kan ik er niet net uitbrengen. "-Ghizlane, waar ben je mee bezig?"

Ghizlane uit een geïriteerd zucht. "Ik heb hier geen tijd voor. Vertel waar Naoufal de papieren heeft gezet!" Ik wil antwoorden, maar schud mijn hoofd als ik merk dat ik mijn woorden niet kan uitten. Ghizlane neemt twee stappen naar voor. Haar gun is tegen mijn voorhoofd gedrukt, en onze ogen ontmoeten elkaar. "Vertel. Het. Ik heb echt geen tijd voor dit!"

Ik wil haar van mij afduwen, maar merk dat als ik mijn handen van de deurklink verwijder ik meteen zal vallen. "Ik weet niet waar Naoufal zijn spullen zet" Ghizlane drukt bij het ontvangen van mijn woorden haar pistool harder tegen mij voorhoofd aan. Ik doe moeite om mezelf nog rechtop te houden. "Ik geloof je niet. Ik meen het Ouiam, als jij mij-" "Klaar Ghizlane!-" ontbreekt Zakaria haar opeens "-in plaats van haar steeds onnodig dezelfde vraag te stellen kunnen we zelf zoeken"

Ghizlane laat haar gun meteen zakken, waarna ze zich kort omdraait naar Zakaria. "Jij moet niet praten" de woorden die ze uit komen vol haat, maar ze luistert toch naar wat hij heeft gezegd. Op het moment dat ik denk dat zij zich gaat omdraaien, duwt ze mij met alle kracht weg van de deur waarvoor ik stond. Ik kom met een harde klap tegen de grond, en doe meten moeite om het niet uit te schreeuwen. "Oh, oeps. Je stond in de weg" Met die woorden loopt ze de kamer van Naoufal in. Zakaria stapt zonder één blik over mij heen waarna hij Ghizlane volgt. God, wat voel ik me nu vernederd. Daniël die al die tijd bij Dina stond laat zijn gun ook zakken. Zijn blik vestigd hij op mij. "Je was slim, maar ik ben en blijf altijd veel slimmer dan iedereen-" duidelijk doelend op wat er die avond was gebeurt."-Je hebt geluk dat je nog leeft"

Als hij zijn woorden heeft geuit stapt hij over de voeten van Dina heen. Hij schud zijn hoofd, en uit dat een lach. Ik zweer, ik zeg het. Als ik kon was ik nu opgegaan en weg gegaan van hem. Hij is eng, raar. Nog steeds schuddend met zijn hoofd stapt hij één van de kamers in. Mijn blik valt op Dina, en als hij dan verdwenen is staat zij snel op. In de kamer van Naoufal hoor ik alles op de grond vallen. "Gaat het?-Oh ik voel me zo schuldig. Het is mijn schuld." Met die woorden laat Dina mij rechtop zitten- tegen de muur aan. Ik wil zeggen dat het haar schuld helemaal niet is, maar ik krijg geen woord naar buiten. "Waar ligt de huistelefoon?- Waar is jou telefoon? We moeten iemand bellen" "Ik weet het niet, ik heb geen telefoon"krijg ik er nog net uit. Ik vervloek Zina dat ze mee is gegaan met Naoufal. Zij had ons kunnen helpen. Honderd procent.
Bij het horen van Ghizlane' vervloek staat Dina snel op waarna ze op de plek gaat zitten waar ze eerst zat. Zakaria en Ghizlane komen naar buiten. Haar blik valt op mij, waarna er voor de zoveelste keer een glimlach verschijnt rondom haar lippen. "Je bent ook zo zwak he?"

Ze loopt over mijn benen heen, en Zakaria loopt zelfs voor de tweede keer over mij heen. Ze lopen richting de woonkamer, waarna ik Ghizlane vrijwel meteen hoor schreeuwen. "Ieuw. Tfou. Zakaria honden!" "Doe niet zo raar, ze zijn nog klein" Mijn blik glijd alweer naar Dina, en als ik haar blik dan vang kan ik het niet laten om te glimlachen. Wat doet ze dom. Dina komt weer naar mij toe. "We moeten iemand bellen! Ik heb een plan, maar dan moet ik wel weg van hier-" Als zij blikt naar de kamer waar Daniël in is verdwenen, en hoort dat hij nog steeds bezig is met zoeken draait ze zich alweer om naar mij "-kan je voor even alleen blijven? De kans dat ze het gaan merken is super groot, maar ik ga het zo snel mogelijk proberen te doen" Ik knik en op dat moment horen we de voetstappen van Daniël. Dina snelt naar haar plek, en als Daniël dan alweer op de gang staat valt zijn blik op mij, en daarna op Dina. Hij schud dan alweer zijn hoofd, en loopt dan de badkamer in. God, wat zijn zij dom.

-

Ik ga niet alles achterelkaar schrijven want anders word het te lang. Als dit online is ben ik al begonnen met verhaal deel 51. Ik weet niet of die vandaag online zet, maar het ligt een beetje aan jullie. Als er veel gestemd word+gereageerd kunnen jullie het is vandaag verwachten. Anders gewoon morgen.

Xx