Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

9.

9.

22 okt: #122, wollah als we woensdag onder de #100 zijn is het gewoon 😍😍
-

"Ouiam"

Ik draai me om van hem-waardoor zijn hand van mijn schouder valt-  en veeg mijn tranen weg waarna ik langzaam opsta, met het jurkje nog steeds in mijn handen.

"Ouiam, ik.." hij stopt en wend zijn blik "ik heb alles gezien, sorry"

Zijn stem klinkt schor, en zijn blik zit weer vol medelijden, wat ik dus niet nodig heb.

Ik haal diep adem in plaats van iets te zeggen en kijk naar mijn schoenen.

"Zeg eerlijk, wollah, waarom had je gebeld gisteravond" vraagt hij na een paar tellen stilte.

"Het was per ongeluk" komt er nog net uit "ik had het toch gezegd vanochtend"

Hij neemt een stap naar voor en legt zijn hand weer op mijn schouder, waarna hij mij zowat dwingt om hem aan te kijken.

"Wat doe jij hier" vraagt hij mij.

Ik haal mijn schouders op en draai me half om naar de spullen die op de grond liggen.

"Zijn het jouw spullen" vraagt hij weer.

Ik sla zijn hand weg "hoezo vraag je zoveel"

Hij haalt zijn schouders op, dit keer, en wilt iets zeggen, maar word onderbroken door iets dat uit het raam word gegooid.

Ons, nou neehun raam.

Het knettert op de grond en wanneer ik langzaam omdraai, om te kijken wat het is zie ik dat het de foto was van ons 4e.

Papa, hun 2 en ik.

"Ik wil niks meer van jou zien in deze huis, niks" roept mijn moeder gestest uit het raam waarna er foto's naar beneden fladderen.

"Mislukking, dat je bent!" gaat ze verder. "Wat een, een. Ughh!" ze komt niet meer uit haar woorden waarna ze het raam met een harde klap dicht slaat terwijl ik er nog kort naar blijf kijken.

"Ouiam" hoor ik Farid weer, rustig.

Ik nageer hem en kijk van de foto van ons 4e, naar de foto's die wat verderop liggen op de grond.

Langzaam schud ik mijn hoofd en voel te tranen branden.

Ik kan dit niet meer. Echt.

Wanneer ik mijn benen niet meer voel, voel ik 2 sterken armen om mij heen.

"Het is goed zo Ouiam" hoor ik zijn kille stem.

Ik voel zijn kin op mijn hoofd, en zijn sterke armen om mij heen, een gevoel, nou iets wat ik echt nodig heb. Nu.

"Ik, wat heb ik gedaan" huil ik en plaats mijn hand op zijn onderarm terwijl ik kijk naar al mijn spullen.

Hij antwoord niet, maar blijft mij sussen totdat ik weer wat rustig ben.

Wanneer hij los laat veeg ik mijn tranen weg en neem en stap achteruit, zonder hem aan te kijken.

Ik snuif mijn neus op, wanneer ik merk dat hij stil blijft.

"Ik moet gaan" deel ik hem en neem nog een stap naar achter"sorry, en dankjewel"

Ik kijk hem kort aan, en wanneer ik denk dat hij mij weer medelijdend aankijkt, draai ik me om en ren zo snel als ik kan weg. Van hem.

...

Ik laat me vallen op het hotelbed en kijk naar het plafond.

1. Ik heb officieel, nu geen huis meer. Als mijn geld op is moet ik denk ik het straat op. Buiten slapen, denk ik. Nee ik moet. Ik heb geen keus.