Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

83

Mexico heeft ons alles laten vergeten. Mij, Oussama, Ouassila, maar vooral Naoufal. Hij is, na die ene avond, niet meer alleen buiten geweest. Het was zeker een geslaagd twee-weken-vakantie. De terugreis was wel anders. Naoufal, die de hele vakantie niet anders leek te doen dan lachen, was afwezig. Hij sprak geen woord met ons drieën, wat ons allemaal bezorgd maakten. Toen we de vliegtuig uitstapte, en alles hadden geregeld was hij meteen weg. Zonder te groeten.

Ik heb weken niks van hem gehoord, en ik heb niet gebeld. De weken dat ik terug ben in Nederland, ben ik alleen gaan werken. Elke week, behalve deze week. Maandag ben ik naar de bakker geweest voor de taart en gister, dinsdag ben ik versieringen gaan halen. Vandaag, woensdag, is mijn verjaardag. Het word een kleine feestje. Ouassila, Oussama, mijn drie nichten -die ik al zeker één jaar niet heb gesproken, en Naoufal zijn uitgenodigd. Ik heb hem gezegd dat hij er moet zijn, maar de vraag of hij mijn bericht wel op tijd leest is de vraag. Het bericht dat maandag is gestuurd, staat nog steeds niet op blauw. Zijn laatsgezien is vorig week. Toch reken ik hem bij alles bij.

Mijn drie nichten zijn er als eerst. Met hun heb ik een eerdere tijd afgesproken, omdat ik nog met hun wil praten. We waren super close toen mijn vader er nog was, maar na de dood van mijn vader zag ik hun eerst één keer in de twee-drie maanden, en toen helemaal niet. Merendeels door mijn moeder, maar ook omdat ze ver woonden en dan komt school er nog bovenop. Ik ben al blij dat ik hun nummer nog had.

Ik word meteen overvallen met knuffels, kusjes, maar ook cadeaus. Niet alleen mijn drie nichten zijn er, maar mijn twee neven zijn er ook. Het verbaast me dat hun er zijn, want ik heb nooit echt een band met hun gehad. Ook hun groet ik uiteindelijk. "Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik mijn broers heb meegenomen" Mijn nicht, Zaineb heeft nog steeds een lach als ze die woorden uit "Hun zo weer weg"

Ik maak een handgebaar dat het helemaal goed is, wat mijn neef laat lachen. Ik vind het wel leuk, meer mensen. Mijn andere nicht, Souhayla, en de zus van Zaineb begint meteen met de update van haar leven, door haar ring te laten zien. Zo belanden we in een gesprek over trouwen en jongens, iets wat mijn beiden neven blijkbaar niks boeien. Ze verlaten het appartement, maar zijn na enkele minuten weer terug, de sigaretten geur met zich meedragend. Het moment dat Oussama en Ouassila ook verschijnen, is het eerst stil, maar na het voorstellen begint het pas echt leuk te zijn. Oussama lijkt het goed te hebben met mijn neven, en mijn neven lijken hem te mogen. Iedereen lijkt elkaar al jaren te kennen, maar ik blijf maar met mijn hoofd bij één iemand. Naoufal.

Meerdere keren heb ik op mijn telefoon gekeken, en elke keer zat het bericht nog niet op blauw. De zoveelste keer stop ik mijn mobiel weg in mijn broekzak, waarna ik met een half gemaakte glimlach de woonkamer inloop.

Laat in de avond, rond één uur, en wanneer ik officieel een negentienjarige ben, gaat de bel. Met het gedachten dat het de buren moeten zijn, omdat iedereen hier nog steeds is, loop ik naar de deur. In plaats van een van mijn buren, staat Naoufal er met een tas, een bos bloemen, maar vooral, met een glimlach. Een glimlach, die zijn ogen bereiken. "Gefeliciteerd" ontbreekt hij de stilte, dan, vervolgens en kus, en dan een knuffel. Een korte knuffel, omdat het niet genaamd gaat door de bos bloemen. Terwijl ik de bos bloemen en plastic tas van hem overneem, trek hij zijn schoenen uit. Ik heb hem meerdere keren gezegd dat hij zijn schoenen aan mocht laten, maar bijna elke keer als hij hier weer is, trekt hij zijn schoenen uit. Hij vind het niet oké dat hij met buiten schoenen het tapijt opgaat in de woonkamer. "Er zijn meer mensen?" merkt hij op. Ik knik. Als hij het niet eerder heeft gemerkt moet hij wel doof zijn. Het valt wel stil als ik binnenkom, met Naoufal aan mijn zijde. Één van mijn neven, Fouad, blijft Naoufal langer aankijken dan normaal. Daarom heb ik liever geen band met mijn neven, ze gaan dan opeens mijn broer spelen. Fouad wend zijn blik af, maar kijkt zijn broertje dan aan. Ik rol nog net niet met mijn ogen bij het aanzien welke blik Fouad zijn broertje stuurt. Zijn broertje trekt zich er niks van aan, en groet Naoufal als eerst met een 'lang niet gezien, waar was je al die tijd' Ik trek een wenkbrauw op als Naoufal hem ook blijkt te kennen. Ik zoek Ouassila de blik, maar ik in plaats van haar, vang ik de blik van haar broer, die net zo verbaast als mij lijkt te zijn.

De enkele minuten stilte, word al snel verbroken door Zaineb, die het muziek alweer aanzet. Ik zie nog net hoe Fouad Naoufal een vernietigde blik stuurt. Terwijl ik alweer tussen mijn nichten ga zitten, blik ik nog een keer naar Naoufal. Hij heeft het goed met mijn neefje, en na een halfuur verdwijnen ze zelfs het balkon op.

Het is half drie als mijn nichten het wel leuk vonden geweest. Ik stel voor om bij mij te slapen, maar geen één wil. Ze hebben een hotel hier in de buurt geboekt, en blijven één week. Met een 'we spreken nog' verdwijnen ze. Fouad en zijn broertje volgen meteen daarna ook. Alleen Ouassila, Ouassim en Naoufal blijven over. Ze helpen mij met opruimen, terwijl ik hun slaapplekken klaar zet. Voor niks, want zij verdwijnen ook meteen nadat ze hebben geholpen. Ik geef hun nog lekkernijen mee en dan ben ik alleen thuis. Ik neem meteen een douche, waarna ik in bed besluit op alle cadeaus te kijken. Een enveloppe, waarop staat dat het van mijn neven komt, zit er een rijles pakket. Van mijn nichten heb ik een kleding, make-up en geuren. Uitslovers ook. Van Oussama en Ouassila heb ik wat douche spullen en groot bak met chocola. De plastic tas dat ik van Naoufal heb gelaten, heb ik expres gelaten, want het is denk ik wel iets waarmee ik het gelukkigste mee kan zijn. De zoveelste geur krijg ik, en een outfit. Het is geen outfit om overdag aan te trekken, zie ik meteen. Met een raar onderbuik gevoel, en een glimlach rondom mijn lippen sta ik dit keer op, om alles in mijn kast te zetten. Het moment dat ik springend het deken alweer over mij heen plaats, valt mij een doos op, dat ik niet eerder heb gezien.

Als ik de doos heb geopend, zie ik in plaats van schoenen -wat ik had verwacht, rozen. Rode rozen, en in het midden de winkel waar het van is gehaald. Het vierkante vakje is een kleine doosje, zie ik meteen. Als ik het heb geopend, hoor ik mezelf naar adem happen. Als ik het andere doosje heb geopend, zit er een ring in. Een ring met een blaadje dat duidelijk geschreven is in een jongens handschrift.

Forever

Vervolgens een totaal mislukte hartje, maar het hartje dat hij erbij heeft getekend zorgt ervoor dat ik het gevoel krijg dat mijn hart bijna van zijn plaats gaat. Één woord, een mislukte hartje, maar toch zoveel gevoel bij mij.

-