Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

41

41.

Ismo - Eenmans

-

Naoufal perspectief:

"Ga met haar mee!" beveel ik Chams meteen. Chams, die merkt dat ik het tegen hem heb, draait zich om, van het beeld. Zijn gezicht staat rustig, en ik weet dat hij zelf ook rustig is. Automatisch haal ik diep adem, waarna ik Chams mijn richting op zie lopen. "Rustig, ik ga wel met haar mee. Breng jij Hicham eerst naar huis, en volg ons dan. Ik stuur je wel onze locatie"

Zijn worden kalmeren mij. Half maar, ik wil niet dat er iets met haar gebeurt. Niet met haar, en niet met iemand waarvan ik verantwoordelijk ben.

Zuchtend kijk ik naar Chams die met een van de broeders praat, waarna hijzelf ook instapt. Even sluit ik mijn ogen, en terwijl ik de sirenes steeds verder hoor draai ik mij om dan, om vervolgens naar Hicham te gaan. Hij is nog boven, en ik denk dat het beter is, als hij vanavond bij mij blijft. Ik ga toch zo weg, en gezien ik sowieso niet mag rijden, is het goed zo.

Met twee traptreden tegelijk loop ik naar boven. Boven haal ik even diep adem, waarna ik in mijn broek zoek naar mijn sleutels. Ik moet echt iets aan mijn conditie doen.

Zina, die meteen bij de deur staat, geef ik een aai over haar hoofd. Duidelijk dat ze er niet genoeg aan heeft, gaat ze opeens piepen. Iets wat ze bijna nooit doet. Ze voelt alles gewoon, ik weet het zeker. Ik buig naar haar toe, waarna ze al meteen haar hoofd op mijn schouder zet. Even blijven we zo, maar dan sta ik op. Het heeft mij gekalmeerd.

In de woonkamer, zie ik Hicham al slapen. Deze zemmer is niet eens op deze wereld. Hem proberend te nageren loop ik verder naar mijn eigen slaapkamer. Ik kleed mij om, in iets wat ik het eerst tegen kom. Mijn kleding die ik eerst droeg, moeten duidelijk hebben geruikt naar drank en- of, drugs.

Als ik dat dan heb gedaan, besluit ik wanneer ik langs haar slaapkamer loop, naar binnen te gaan. Ik weet niet of ze het nodig gaat hebben, maar ik wil het toch meenemen. Uit haar kast gris ik een handdoek, shirt en broek. De rest besluit ik over te slaan. Ik wil niet eens half voelen, hoe zij zich dan gaat voelen wanneer ze haar onderbroek of BH eruitpakt. Ook deels, omdat ik het niet wil zien gris ik dus haar tas dicht, en loop haar kamer uit.

Alles laat ik zo liggen, ik ruim het morgen wel op, of overmorgen. Misschien straks of helemaal niet. Dat is even niet erg. Zina, die mij al de hele tijd heeft lopen volgen, trekt aan mijn broek, wanneer ik mijn jas aantrek. Als mijn jas dan dicht is, draai ik me om naar haar. Haar uitlaat lint heeft ze naast, naast haar op de grond. Haar blik, de manier waarop ze kijkt, zenis duidelijk, en wilt mee. Zuchtend om het feit, dat ik eigenlijk niet weet of zij er wel in mag, pak ik haar riem. Als ze dan vast zit, open ik mijn voordeur.

Nog half op de trap, trilt mijn telefoon. Dat moet Chams zijn. Terwijl ik mijn weg afmaak, pak ik mijn telefoon uit mijn zak. Ja, Chams heeft zijn locatie gestuurd.

Openbaar vervoer gaat het nooit worden, dus loop ik naar mijn auto. Ik ben half nuchter, en ik kan rijden. Het is dichtbij, en als ik dan toch aangehouden word, dan heb ik gewoon pech.

-

Omg ik weet het! Sorry, voor het korte en slechte deel. Ik voel me echt slecht. Op dit moment ben ik echt gewoon izjen misluktende emo. We staan trouwens op de #8, iets wat er voor heeft gezorgd dat ik toch wel iets wel jullie wou schrijven.