Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

78

Als ik de volgende avond vermoeid van mijn eerste werkdag kom ruik ik een heerlijke geur, meteen als ik de deur heb geopend. Zouden Ouassila en Ouassim er nog zijn? Of Naoufal. Snel trek ik mijn jas en schoenen uit waarna ik meteen naar de keuken loop. Geen Ouassila of Ouassim, maar Naoufal die met een schort achter het fornuis staat. Hij heeft mij nog niet opgemerkt dus schreeuw ik op met hards en snelst een "Hé" Na enkel zijn aandacht krijg ik niks. Hij is niet geschrokken. Een glimlach siert er dan rondom zijn lippen als hij mij ziet. "Hoe was je eerste werkdag" vraagt hij mij. Ik neem eerst plaats op een van de eet stoelen waarna ik hem meteen enthousiast vertel over mijn werk. Ik ben blij dat ik ben aangenomen, en het werk ik leuk net als mijn collega's. "Mooi," knikt hij terwijl hij alweer roert in iets wat ik nog steeds niet weet "we gaan zo wel eten dus ga je omkleden" Ik knik en sta alweer om naar mijn kamer te gaan. Ik besluit eerst mijn wassing te verrichten en de gemiste gebeden te bidden voordat ik ga eten.

Ik merk dat sinds Naoufal bij mij thuis is ik er zelfs goed wil uitzien. Ik kies voor de mooiste pyjama en mijn haar kam ik nog is. Wij zijn nu hier alleen. Ouassila en Ouassim zijn weg, en ergens ben ik wel blij dat we alleen zijn. Hij heeft gekookt, en wij gaan straks samen eten. Ik wist niet eens dat hij kon koken. Zo een pluspunt is dat bij mij.

In de keuken zie ik dat hij de eettafel heeft gedekt. Ik zie rijst en groente. Verder heeft hij naast elke bord een glas water gezegd. Ik neem meteen plaats bij het merken dat ik honger heb waarna hij opschept. "Dit is de eerste keer na een lange tijd dat ik weer is iets probeer. Als je het niet lekker vind kunnen we altijd nog gewoon iets bestellen" Als ik mijn eerste hap heb genomen vraagt hij nieuwsgierig hoe ik het vind. Ondanks de rijst niet eens goed gekookt is en de gehaktballen ook niet knik ik goedkeurend. Gewoon om hem niet het gevoel te geven dat hij voor niks in de keuken heeft gestaan. "Waarom lieg je," lacht hij als hij zijn eerste hap heeft genomen "het is niet eens goed gekookt" Mijn wangen kleuren rood bij het zien lachen van hem. "Het is eetbaar" probeer ik nog, maar hij staat al op. "We gaan bestellen" Als hij zijn eten al heeft weggegooid en de keuken -nog steeds lachend, uitloopt sta ik ook op om alles op te ruimen.

-

Ik ben totaal van deze verhaal afgezwaaid. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar ik denk dat jullie het wel begrijpen. Vinden jullie het erg als ik de volgende deel één of twee maanden verder ben?

Ik heb de grootste fout gemaakt om een tijdelijke stop te nemen, maar ik ga het nog goed proberen te maken.

Ik heb jullie gemist 😚