Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

73

73.

-

Terwijl ik de bord met zelfgemaakte koekjes in mijn handen heb loop ik langs diezelfde plein. Het is nu alleen donker, en een groep jongens staan tegen hek aangeleund terwijl een ander groepje aan het voetballen is. Naast alle jongens spot ik ook twee andere meisjes die ook in het kooi aan het voetballen zijn.

Gelukkig voor mij heb ik de weg onthouden. De bushalte is tegenover alle huizen, dus nu aan de andere kant. Het is eigenlijk gewoon makkelijk om het weer terug te vinden. Zijn huisnummer herken ik ook nog, nummer 39. Ik sta nu bij huisnummer 56.

Ik volg mijn weg totdat ik in de verte twee gedaantes zie. Door de lantarenpalen die er staan kan ik zien dat ze beiden aan het roken zijn, en als ik dan verder loop zie ik dat het inderdaad Naoufal en Ouassim zijn. Mijn hart maakt een sprong bij het zien van zijn gezicht. Naoufal verteld iets aan Ouassim waarna ze beiden hardop lachen. Pas als ik enkele stappen van hun verwijdert sta merken ze mij op. "Werd tijd hè" groet Ouassim mij. Ik glimlach en neem zijn boks aan, terwijl ik naoufal enkel met een knik groet. "Laten we meteen naar binnen gaan" uit Ouassim terwijl hij zijn sigaret uitdooft. Hij pakt uit zijn zakken de sleutels waarna hij de deur opent en vervolgens binnenstapt. Meteen als Naoufal de deur achter zich dicht heeft gedaan komt Ouassim' moeder de keuken uit terwijl ze haar handen nog droogt aan de theedoek die ze vast heeft.

"Salam'aleykoem" groet ze mij. Ik groet terug en groet haar dan nog is met drie kusjes. Ouassim en Naoufal lopen langs mij heen de woonkamer in. Ik zie nog net hoe Ouassim mij een knipoog schenkt en vervolgens met een glimlach achter Naoufal de woonkamer inloopt. Om niet hardop te lachen overhandig ik haar de bord met mij zelfgemaakte koekjes die ze meteen aanneemt. "Eigenlijk hoefde je niks te maken, maar omdat je het toch hebt gemaakt.." Ze kijkt wat er in de bord zit waarna ze mij meteen alweer aankijkt "Masha allah, het ziet er in ieder geval mooi uit" Ik glimlach en bedank haar. Precies op het moment dat ik mijn schoenen wil uitrekken gaat de bel. "Dat moet Ouassila zijn. Als jij even openmaakt breng ik dit even naar de keuken" doelt ze op het bord. Ik knik en draai me om waarna ik de deur open. Meteen als ik oog in oog sta met het meisje kan ik zo zien dat het de zusje is van Ouassim. Ik glimlach als begroeting, maar blijkbaar vind ze dat niet genoeg. "Jij moet Ouiam zijn, toch? Wollah leuk je eindelijk echt te hebben ontmoet" Als ze mij drie kusjes heeft gegeven trekt ze haar jas en slippers uit. "Kom, laten we naar de woonkamer gaan"

-
Okee... Einde bijna inzicht? Nouja gezien deze deel nogal aan de korte kant zit heb ik nog een deel geschreven die ik vandaag zal plaatsen als ik genoeg lezers heb...