Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

11.

11.
1/2
-
Zuchtend laat Dina zich vallen op mijn hotelbed.

"Ik vind het echt heel raar" zegt ze dan "ik vind jou en alles wat je doet heel raar"

Ik kijk vanaf afstand naar haar, wat zij natuurlijk niet opmerkt gezien zij naar het plafond staart.

"Raar, ik vind jou ook nogal raar" mopper ik "het hele gebeuren is raar"

Kort blijft het zo, zij kijkend naar het plafond, ik die naar haar kijk totdat er verandering in word gebracht.

Ze schiet overeind en richt haar blik meteen op mij "later we een spelletje spelen!" vervolgt ze.

Ik zucht "ik heb geen tijd voor spelletjes"

"Agh kom op, het word leuk, en gezien we elkaar nauwelijks kennen is het wel leuk"

Kort kijk ik haar aan waarna ik dan toch knik.
Ik ga goed zitten en kruis mijn benen waarna Dina alsnel hetzelfde doet op mijn bed.

Gek, ze was toch niet zo sociaal? Hoezo, kijk weer zo iemand die doet alsof ie mij al jaren kent.

Ergens vind ik het wel leuk, haar zo zien.

"Leg het spelletje maar uit"

Ze knikt en lacht.

"Jij en ik, beiden gaan we elkaar opdrachten geven, en als je het niet wilt uitvoeren mag ik, in dat geval dan, jou een vraag stellen die jij moet beantwoorden. Doe je je opdracht wel mag jij mij een vraag stellen. Je moet eerlijk antwoorden! En als de opdracht die ik of jij geeft niet is gelukt mag de opdrachtgever een vraag stellen"

Ik knik alsnel, interessant.

Ik bedoel ik wil wel een paar dingen over haar weten.

Ik ken haar nauwelijks.

"Steen, papier, schaar of mag ik beginnen?"

Ik knik naar haar "begin jij"

"Oké" roept ze al meteen en klapt blij in haar handen "loop de kamer uit en kom terug met een nummer van een ander geslacht, een jongen dus"

Één ding weet ik zeker, ik moet ervoor zorgen dat Dina zo weinig vragen aan mij stelt, en ik zoveel aan haar.

Ik knik "geef me 10 minuten"

Ze pakt meteen haar telefoon "10 minuten!"

Ze tikt wat op haar telefoon waarna ik alsnel haar scherm te zien krijg "En de 10 minuten gaan nu in!"

Snel ren in het hotelkamer uit waarna mijn blik al meteen valt op een Marokkaans jongen.

Yas, dit is hem!

Ik loop zo onopgemerkt zijn kant op waarna we al snel tegen elkaar aanlopen waardoor onze lichamen contact maken.

Zogenaamd geschrokken kijk ik hem aan waarna hij zich alsnel verontschuldigd.

Maar hij kijkt mij niet aan, en wacht niet eens op antwoord en loopt weg.

Ik lach zachtjes, nooit is mij dit overkomen.

Het is leuk, niet specifiek hetgeen wat ik nu doe, maar het gevoel dat Dina daar binnen wacht en ik moet winnen.

Ik moet met het briefje komen.

Ik moet.

Ik loop tot aan het eind van de gang waarna mij blik alweer valt op een ander jongen, ongeveer rond mijn leeftijd.

Dit keer ga ik het anders aanpakken, ik ga het hem gewoon fucking vragen, ik moet.

Echt ik moet winnen en ik zie hem sowieso nooit meer.

Ik been naar hem toe waarna ik voor hem stil blijf staan.

Wanneer ik opkijk heb ik al spijt.

Hij is knap, gewoon wauw.

"Hey dame is er iets" hoor ik zijn stem al snel.

Fuck it, wollah ik moet.

Ik haal diep adem "mijn vriendin en ik spelen een spel, en ik heb als opdracht om binnen 10 minuten een nummer gefixt te hebben van een jongen, dus ik wil vragen of ik je nummer mag"

Hij kijkt mij kort aan waarna hij alsnel grijnst.

"Nooit van gehoord, maar ik geef het je wel. Geef je telefoon maar."

Mijn handen gaan automatisch maar mijn broek zakken waarna ik in paniek raak.

"Ik heb geen telefoon, en ik denk dat ik niet lang meer heb, oh god" ik kijk hem aan" ik ga verliezen"

Zijn blik verandert meteen, je weet wel die blik, van jij moet winnen trekt hij op.

"Blijf hier, ik ren naar beneden en binnen tien secondes zit ik weer boven met een papiertje waarop mijn nummer staat"

Gek, dat hij zo graag wilt dat ik zijn nummer heb.

Ik knik, ik ga er toch niks mee doen.

Binnen afgesproken tijd is hij alweer boven, met een blaadje die hij aan mij overhandigt.

"Alsjeblieft"

Ik knik "dankjewel"

Zonder verder nog iets te zeggen loop ik van hem weg.

"Ey!"

Ik draai me om naar hem.

"Ik wil wel dat je niks met mijn nummer doet. Ik heb het je alleen gegeven omdat ik niet wil dat je gaat verliezen"

Ik lach en steek mijn duim op.

"Dubbel dank-"

"Ouiam! Tijd is over 10 seconden om!" hoor ik Dina door de gang.

"Dubbel dankjewel" maak ik mijn zin af "ik moet gaan. 5 secondes"

...

Hijgend plof ik neen op het bed.

"Ik heb het!"

Dina knikt "ja, je mag mij een vraag stellen"

Ik ga alweer goed zitten en kuis mijn benen weer.

"Vraag één" begin ik en ga snel mijn lijstje af, waarin ik er toch één vanuit moet kiezen. "Waarom heb jij geen vriendinnen op school"

Ze grijnst kort, eng en kijkt dan alweer even weg.

"Gewoon, na dat gebeuren van jou en Ghizlane, wat ik jou natuurlijk heb vergeven, wil ik liever alleen zijn. Het voelt goed. Ik bedoel dan alleen op school, buiten school heb ik wel meisjes waarna ik omga. Maar ik denk gewoon dat als ik vriendinnen neem op school ik me nergens meer op kan concentreren"

Ik knik "duidelijk, nu mag ik een opdracht kiezen"

Dina knikt.

Wat kan ik doen, wat kan ik doen zodat zij het weigert te doen, en ik zo nog één vraag in st-

Ha!

"Loop naar beneden" begin ik en lach al meteen "en neem je telefoon mee. Je moet bij het restaurantje vragen om iets gratis. Je moet alles opnemen"

Tot mijn verbazing knikt ze en verdwijnt alsnel, maarja als het haar niet lukt mag ik haar alsnog één vraag stellen, gezien ze de opdracht niet heeft gehaald.

Een paar munten is ze terug met twee, niet één, maar twee broodjes gezond.

Ze glimlacht breed, en wanneer ik de memo ook nog afluister laat ik me kreunend achterover vallen.

"Stel je vraag maar" zeg ik haar dan.

Ze knik, en blijft mij ook echt aankijken, smeekend.

"Niet echt een vraag, maar wil je morgen met mij mee als ik mijn ja woord ga zeggen"