Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

49

49.

NIET GECONTROLEERD!
-

De eerste paar secondes dat Ghizlane deze kamer ingestapt is het stil. Ze blijft mij aankijken met een blik die ik niet kan beschrijven. Dan, wanneer ze alles opgenomen heeft vormt er een zwakke korte glimlach rondom haar lippen. Ik knik enkel, en laat mijn blik dan glijden naar Dina. Ghizlane merkt het ook, en laat haar blik dan ook naar haar gaan. "Dina-, kan je ons even alleen laten?"

Voordat ik maar iets kan zeggen knikt Dina waarna ze de kamer verlaat. Als zij dan de deur achter zich heeft dichtgedaan, gaat Ghizlane zitten op de stoel waar Dina nog geen tien minuten geleden op zat. Weer vormt er een glimlach rondom haar lippen. "Ik zie dat Dina je vriendin is geworden?" Haar handen laat ze rusten op haar tas die ze op haar schoot heeft. Lange gekleurde neppe nagels krijg ik te zien. Rood. De dag dat we langs een nagel studio liepen komt in me op. We hebben die dag zo hard gelachen en gezegd dat we zoiets nooit op ons nagels zouden zetten. Ik hou mezelf nog net in om niet met mij hoofd te schudden. Ik weet niet wat er met deze meisje aan de hand is.

Ik geef geen antwoord op haar vraag. Een antwoord hoeft er niet te zijn. "Je wou mij iets uitleggen?" uit ik dan, duidelijk doelend op het feit dat ik dit eigelijk helemaal niet wil. Ghizlane' lach verdwijnt. Ze knik. "Ja- Ouiam, wollah ik heb je hulp nodig. Ik heb niks-" een hand laat ze naar mijn schouder gaan, waarna ze die daar op laat rusten "-Zakaria heeft echt alles afgepakt. Ik gaf hem echt alles. Ik hield zó veel van hem. Nadat hij alles van mij heeft gepakt is hij weggegaan. Hij heeft ons kind met mij gelaten, en is weggegaan zonder maar iets te laten.

Je weet dat ik geen ouders heb. Ik heb echt niemand. Je moet mij echt helpen, en als je mij niet wilt helpen; help alleen mijn kind-" de tranen glijden inmiddels over haar gezicht heen. Haar hand heeft ze verwijdert waarna ze haar tranen wegveegt. "-ik was zó blind. Hij deed zo echt, en ik was zó blij. Ik zag niks meer behalve hem. Het spijt me."

Met die woorden buigt ze zich naar mij toe, waarna ze haar armen om mij heen slaat. Ik kan enkel denken aan iets wat ik terug kan zeggen. Ze heeft een kind terwijl ze niet is getrouwd. Hij heeft haar gebruikt. Zij is er ingetrapt. Ik weet het niet.

Als zij merkt dat ik mijn armen niet om haar sla, laat ze mij los. "Sorry. Wollah Sorry-" haar in middels nieuwe tranen veegt ze weg "-mag ik even naar de douche- Waar zit de douche, ik wil mijn gezicht even wassen"

Meteen wanneer ik haar de weg naar de douche heb gewezen draait ze zich om. Zonder nog om te kijken verlaat ze de kamer. Als zij dan de deur achter zich heeft dicht gedaan valt mijn blik op haar tas. Zou ik?

Één jaar terug zou ik dit niet hebben gedaan. Ik vertrouwde haar toen. Ik weet nu niet wat zij in haar tas draagt. Als ik honderd procent zeker weet dat ze niet opeens binnen kan komen grijp ik naar haar tas. Mijn handen trillen hevig bij het openen van haar tas. God, ik voel me zo slecht. Als ik haar tas eindelijk open heb, kom ik eerst een pakje sigaretten tegen. Ik zei he toch, dit meisje- ik weet niet wat er met haar is. De achterkant van een foto trekt daarna meteen mijn aandacht. Als ik die heb omgedraaid krijg ik Zakaria te zien. Zakaria en Ghizlane die een klein meisje draagt.

Ghizlane en Zakaria hebben een kind, besef ik nu. Na twee maanden hem niet te hebben gezien komen meteen de eerdere gevoelens die ik voor hem heb gehad naar boven. Ik moet hem echt uit mijn hoofd krijgen. Waar ben ik me bezig?

Ik stop de foto snel terug bij het besef dat Ghizlane elk moment binnen kan komen. Haar tas zet ik op de plek waar zij het heeft gezet, en terwijl ik wacht totdat zij weer binnenkomt blijf het gezicht van Zakaria in mijn hoofd. Dit is niet normaal.

Zeker meer dan vijf minuten later besef ik dat dit te lang duurt. Ze zou alleen haar gezicht wassen. Met die gedachten sla ik de dekens van me af waarna ik rustig rechtop ga zitten met mijn voeten op de vloer. Als ik dan denk dat ik een stap verder doe ik dat.

Op mijn sokken volg ik mijn weg naar de deur. Bij elke stap dat ik zet voel ik een steek, maar het gevoel dat ik dit helemaal niet vertrouw zorgt ervoor dat ik elke stap neem die ik kan nemen. Als ik de deur dan open heb, krijg ik haar meteen te zien. Niet alleen zij, maar twee andere personen.

Dina, die daar zo ligt. Ik voel alles om me heen draaien. Hoe kon dit gebeurt zijn zonder dat ik dit heb gehoord?
-

(Dit deel vind ik eigelijk niet zo goed geschreven, maar ik weet even niet hoe ik het beter kan schrijven.)

De reden waarom ik na 2 dagen alweer een deel heb geplaatst is omdat ik het verhaal waarmee ik privé bezig ben toch niks vind. Ik ben tot hfsk 9 gekomen en ben dus gestopt. Het is mij wel opgevallen dat jullie sommige dingen wel weer leuk vinden die ik niet leuk vind. Ik wil dus aan jullie vragen dat als ik straks of morgen middag de eerste deel plaatst van dat boek of jullie dan even jullie mening kunnen zeggen. Willen jullie dat ik dat doe? Kunnen jullie dat doen?

Wie had trouwens verwacht dat Ghizlane zoiets zou doen???