Pistolen & Rozen |||Voltooid|||

25

25.
11-11-2017: in #28

Boef spitsessie CCXCVI Zonamo underground.

👆Het begin van Boef,en Boef gewoon boef was. Nu alleen maar sauzzz

-

Wanneer ik een halfuur later, gedoucht en al, de douche uit ben is het stil.

Hij moet denk ik weg zijn, want hij riep nog dat hij weg moest.

Oké, vertrouwen vanuit zijn kant is er zeker wel, denk ik, gezien hij mij hier alleen laat in zijn appartement.

Nouja, boeit vrij weinig

Ik volg mijn weg naar de keuken waar ik meteen een gilletje los laat.
Bij het zien van zijn hond, die daar ligt te slapen neem ik meteen één stap naar achter, vervolgd door de ander.

Ik haat honden, zo erg, en het ergste ze zijn eng, vooral deze pitbull hier.

Door mijn gilletje heeft zijn hond dus zijn ogen geopend, eerst de ene, dan de andere waarna hij alsnel opgestaan is.

Eng blijft hij mij stil aankijken, waardoor ik banger dan normaal ben en rustig neem ik nog een stap naar achter, en terwijl ik de stap neem vervloek ik mezelf omdat ik niet op de surah kom die ik hoor te zeggen als er een hond in de buurt is.

Terwijl ik blijf denken loop ik naar achter en net wanneer ik denk dat zijn hond mij met rust laat begint hij hard, hard te blaffen wat mij laat schrikken.

Tijd om rustig aan te doen heb ik niet meer. Snel ren ik naar de slaapkamer waar ik sliep en sluit de deur achter mij, waarna ik het nog op slot draai, alsof zijn hond de deur open kan krijgen.

Wanneer ik zijn geblaf dichtbij hoor duw ik mijn lichaam tegen de deur. Dit is eng, zo eng dat ik gewoon tranen in mijn ogen krijg.

Zijn nagels hoor ik op de deur en net wanneer ik denk dat ik gewoon ga flauwvallen door alle stress, hoor ik de deur dichtvallen vervolgd door zijn stem.

"Zina, zit! Wat doe jij?"

Oh, het is geen hij, maar een zij.

Ik hoor zijn hond, Zina meteen dichtvallen, maar toch hou ik mijn ogen nog dicht.

"Ey?" hoor ik zijn stem dan, waar ik niet op reageer.

Ik haal diep adem, waarna ik probeer om mijn adem weer op ritme te krijgen.

Geklop laat mijn weer automatisch opstaan, en wanneer ik de deurklink naar beneden zie gaan neem ik een stap naar achter. I don't know why, ik ben zo in shok.

"Ze is weg, kom eruit" hoor ik hem weer.

"Verlaat die kamer, ze is weg" vervolgt hij weer, dit keer zwaar geïriteerd waneer hij merkt dat ik niet terug praat.

Ik haal diep adem, en wanneer ik denk dat ik het kan draai ik de sleutel om, maar open de deur niet.

"Ze is weg, maar is ze vast?" vraag ik hem, omdat ik bang ben dan ze dan misschien op mij springt.

"Nee" hoor ik hem vanuit de andere kant "maar ze doet niks, ze is zwanger, dan is ze rustiger dan normaal. Kom uit die kamer". vervolgt hij weer geïriteerd.

Langzaam plaats ik mijn hand op de deurklik waarna ik de deur open.

Daar staat hij dan, Zina, zijn hond naast hem, en zwaar geïriteerd.

Hij heeft zo hard gelogen.

Ik blijf kijken naar zijn hond en wanneer ik de deur alweer wil sluiten is hij al vol.

"Zina, weg!" roept hij naar zijn hond waarna ze alsnel verdwijnt.

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het zien van zijn hond die meteen alweer plaats neemt in zijn mand.

Lekker voor haar.
Lekker.
Lekker.
Lekker.

"Je kan terug naar Nederland, alles is gefixt"

Bij het horen van zijn stem voel ik mezelf kleuren.

Farid

Wtf waarom zag Ik hem niet?

Ik vervloek Zina zo hard.
Wanneer ik zijn blik vang, zie ik dat er een glimlach op zijn gezicht staat, wat mij laat kleuren.

Oké, hij heeft honderd procent alles meegekregen.

Ik knik alleen.

"Oké, gaan we nu?"

Weer knik ik en voordat hij iets kan zeggen verdwijn ik de slaapkamer in om mijn mobiel te pakken, zodat we meteen kunnen vertrekken.

"Laten we gaan" volg ik dan waarna hij dit keer knikt.

"En, moet je niet iemand bedanken?" vraagt hij mij bij de deur waarna ik heel even moet nadenken.

"Dankjewel voor alles" vertel ik Naoufal dan.

Hij knikt en wanneer ik zijn nog al steeds emotionele blik zie kan ik het niet laten om zijn hond met rust te laten.

"Ik zie geen mannelijke hond trouwens? Trouwens ze is echt zwaar irritant, ze-"

Bij het zien van zijn waarschuwende blik stop ik lachend door hetgeen wat ik eigenlijk wou zeggen.

"Lach, wollah ik laat haar achter jou aanrennen. En ik laat haar niet stoppen totdat je flauwvalt val alle bangheid dat je op dat moment hebt"

Nog voordat ik iets kan zeggen is Farid mij voor.
"Broer, ik zie je zo. Ik ga haar nu brengen"

Naoufal knikt en nadat ze elkaar hebben gegroet verlaten Farid en ik zijn appartement.

"Ik zweer dat hij he echt zou doen. Die hond achter jou aan later rennen"

Ik knik, bij het horen van zijn woorden.

Alles wat hij zegt doet hij zo te zien echt, want Moussa zei precies hetzelfde.

"Was het oké?" vraagt hij mij waarna ik alweer knik.
"Het was oké, ik had tenminste iets, dankjewel"

"Dankjewel voor mij of Naoufal?" zijn lach je natuurlijk niet te ontbreken.

Ik haal mijn schouders op. "Voor jullie beiden denk ik"

Wanneer we beneden in zijn appartementencomplex staan, staan er een stuk of vijf jongen die Farid groeten, waarna ik gewoon doorloop.

Wanneer ik voor zijn auto sta, piept mijn telefoon, en wanneer ik hem uit mijn zak haal zie ik dat het hetzelfde nummer is als die van vanochtend.

Ohja.

06 .. .. .. ..|10:20: *Afbeelding
06 .. .. .. ..|15:00: *Afbeelding.

Bij het zien van alle twee de afbeeldingen hou ik mijn telefoon steviger vast waarna ik diep adem haal.

Ik weet het niet, ik bedoel waarom naar mij?

Mijn telefoon begint te trillen waarna ik het toestel snel naar mijn gezicht breng, om het berichtje te kunnen lezen.

06 .. .. .. ..|15:12: Verwijder alles. Nu.

Voordat ik maar kan klikken op de afbeelding zie ik Farid het complex uitlopen waarnaar ik snel mijn telefoon laat verdwijnen in mijn zak.

"Is er iets?" vraagt hij mij wanneer hij zijn sleutel in de contact stopt.

"Nee? Hoezo?" het komt er uit als half gepiep, waarna ik dus snel mijn blik vestig op hetgeen wat buiten is.

"Nee, niks" hoor ik hem "je lijkt zo wit"

Ik antwoord niet, gezien ik ook niet hoor te antwoorden en wanneer ik mijn telefoon iets later weer uit mijn zak haal, doe ik moeite om niet uit schrik heel, heel hard te schreeuwen.

De foto's zijn verwijdert, de nummer die mij het heeft gestuurd ook, en het enige wat is overgebleven is het schrik die ik met moeite kan inhouden.

Hoe kan dit?