BOOK 6: How You Love Her

ten

olivia:

Aaminin ko, gumaan ang pakiramdam ko sa pag-uusap namin ni Lance. Noong kasama ko siya, I wasn't pretending na malakas ako. Lance was my comfort zone noon, at sa pag-uusap namin kanina, naramdaman ko ulit na safe ako. Pinaalala niya sa'kin ang reason kung bakit sa kanya ako tumatakbo sa tuwing malungkot ako during our teenage years. He was my strength sa panahon na isa ako'ng weakling, kung wala siya sa buhay ko noon'g nagrerebelde pa ako kina Daddy, baka patay na ako ngayon. Sa darkest point ng buhay ko, Lance was the person who kept me sane. It might sound unfair sa family ko, pero Lance played one of the biggest roles in my life. He's my first love, the love I had to let go, the Clyde to my Bonnie, my guy best friend.

   And I will keep him, hindi man in a romantic way, but him as one of my closest and realest friends is enough for me to keep him.

   He's a real friend. He's always worth keeping.

  

—

Pagbalik namin ng inn ay nag-shower muna ako. Ang gaan nang pakiramdam ko, effective ata ang ginawa ni Lance na pamimilit na paiyakin ako.

     "Kung galit ka sa kanya, ibigay mo sa kanya ang galit mo. Kung napatawad mo na siya, ibigay mo. Ang huli'ng step nang pagmo-move on mo ay ang ibigay sa kanya ang kahuli-hulihan'g nararamdaman mo para sa kanya. Whether it's pain, anger, grudge—validated 'yun'g nararamdaman mo, may right ka'ng maramdaman 'yun. Basta 'wag mo lang sisirain ang sarili mo o 'yun'g iba'ng tao—ibigay mo, iparamdam mo.

   Para kung tapos na, wala na, hindi mo na siya hahayaan na masaktan ka. Hindi ka na maapektuhan kasi binalik mo na sa kanya ang huli'ng puzzle piece nang pagmamahalan niyo." Ang huli'ng advice ni Lance sa'kin nang pababa na kami ng Kiltepan.

   Natulog ako buo'ng maghapon dala na rin nang pagod. Alas sais na ako nagising at nabasa ko nga ang text ni Lance—nag-aaya'ng mag-dinner. Pinagbigyan ko, tutal huli'ng gabi ko na naman 'yun sa Sagada.

     "Treat ko, tutal pinaiyak kita kanina," sabi niya nang magkita kami sa lobby ng inn.

     "Ang hyper mo ata ngayon," pansin ko.

    "Huh? Ah. Siguro. Ewan ko."

   Napangiti lang ako.

—

Nag-order siya nang masarap na dinner, specialty ng cafe ang beef steak at steamed rice tapos bugnay wine.

     "Kung may gusto ka pa'ng kainin, sabihin mo lang."

     "Okay na'ko rito."

     "Ah, kumusta na 'yun'g pakiramdam mo?"

     "Ayos lang naman." Napatango-tango ako. "Napag-isip-isip ko lahat nang sinabi mo. Aaminin ko, mahal ko pa siya. Nasasaktan pa rin ako. Pero tama ka, tama na 'yun'g pahirapan ko ang sarili ko. Kung magkita kami ni Ryan isa'ng araw, kakausapin ko siya. Haharapin ko siya nang wala'ng halo'ng pait sa puso. Sa pag-alis ko rito, I'm letting go of my anger, hindi na ako magpapagapos sa pain. I'm choosing my happiness, I'm choosing myself. One day, Ryan and I will see each other. Perhaps on the day when all wounds are finally healed."

     "Let's drink to that." Sabay taas ng wine glass.

   I smiled and clunk our glasses. Sabay inom ng bugnay wine.

   Matapos ng dinner ay naglakad-lakad kami ni Lance sa lugar. Nagpalipas kami ng oras, nagpapaantok kumbaga. Pareho kami'ng nakasuot nang makakapal na jacket, naka-bonnet pa ako habang suot ni Lance ang hood ng jacket niya, both hands inside the front pocket of it.