New York'un Kalbinde

•Okyanusun Geçmişi•

Onun yanında olmayı seçmem ne kadar doğruydu bilmiyordum ama..bir süredir benden kaçıyor ve uzak durmaya çalışıyor gibiydi..şirkete her gittiğimde benden kaçmaya bahane arıyor gibiydi..daha geçen bana yalvaran adam şimdi benden kaçıyordu! Asansöre gittiğini gördüğümde hızlıca içeri girip yanında durmuştum..gözlerini bana çevirmeye korkuyor gibiydi..

"Bu ne şimdi?"

Sinirli bir şekilde konuşurken bile bana bakmıyordu..

"Onca şeye rağmen yanında olmayı seçtim ve sen benden kaçmayı tercih ediyorsun!"

Kafasını öne eğip öylece dinliyordu.

"Birşey söylemeyecek misin?!"

Kafasını yavaşça kaldırdığında gözleri dudağıma inmişti..kalbim ısınmaya başlarken elini yavaşça kaldırıp yüzüme doğru yaklaştırdı..yüzünde korku vardı..elleri titriyordu..şaşkınlıkla ona bakarken elini kendi dudağının kenarına götürdü..

"Buranda kahve kalmış."

Kapı açıldığında hızlıca odadan çıkıp odaya doğru ilerlerken bende hızlı adımlarla onu takip ediyordum.İçeri girdiğimiz de hızlıca kapıyı kapatıp sesimi yükseltmiştim.

"Neler oluyor? Neden sanki bütün suç bendeymiş gibi kaçıyorsun?!"

Gözleri acı çekiyormuş gibi bana bakarken kalbimin acıdığını hissettim..

"Özür dilerim."

Kafasını öne eğip oturduğunda derin bir nefes almıştı..

"Sana bir daha zarar verebileceğimi düşünmek beni öldürüyor."

Şaşkınlıkla ona bakıyordum..

"Bunu hak edicek en son kişisin..bunu sana asla yapamam..istemeden de olsa.."

Sessizlik bütün odayı kaplamıştı..

"Sana dokunamam.."

Boğazıma bir yumru oturmuştu..ne zaman düşünmeden hareket etse acı çekiyordu..

"Ben küçükken..annem bizi terk ettiğinde..babamda öfke sorunları olmaya başlamıştı..deli gibi içiyor ve sinirli geliyordu.."

Yüzünde buruk bir gülümseme oluşmuştu..

"Ve sinirini benden çıkartıyordu.."

Boğazım kasılmıştı..

"Her gün okula morluklarla gidiyordum..hiç bir zaman kimseye anlatamadım...içimdeki öfkeyi hiç bir zaman ona kusamadım....ama kendime ona kızdığımdan daha çok kızıyordum..onun oğlu olduğum için....işte bu yüzden sana dokunamam..ona benzemek düşüncesi bile.."

"Sen öyle birisi değilsin."

Kafasını hızlıca bana kaldırmıştı..

"Herkes hata yapıyor..."

"O hata yapmamıştı..Hata istemeden yapılan bir şey..O bunu bilerek yapıyordu.."

"Artık geçmişi bırakmaya Ne dersin?"

Gözleri dolmaya başlamıştı..

"Bunu sana bir daha yapmak istemiyorum."

Yavaşça yaklaşıp önünde durduğumda kafasını karnıma gömüp kollarını belime dolamıştı..saçlarını okşarken gözlerinin ıslandığını hissedebiliyordum..

Herkes hata yapabilir..o da herkes gibi..fakat kimse onun çektiği acıları bilmiyor..çünkü okyanusunda tek başına kalmış küçük bir çocuk hala onun içinde yaşıyor...

Herkes bir şansı hak eder..hatalar olsa bile...