❝There is a charm about the forbidden that makes it unspeakably desirable.❞
~A greek book
H Ελ Κάρτερ έχοντας βιώσει την πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής της στέλνεται έπειτα από δικαστική απόφαση στην ακαδημία Μιράντα στο Βέλγιο. Πρ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η Ελ μετρούσε νοητά τους χτύπους της καρδιάς της. Μπορούσε να την νιώσει να βροντοχτυπάει με μεγάλη ταχύτητα δυνατά στο στήθος της. Το συναίσθημα του σμήνους πεταλούδων να φτερουγίζουν στο στομάχι της δημιουργώντας της μία ευχάριστη αναστάτωση. Ολόκληρο το σώμα της αντιδρούσε στην επιθυμία της, στον πόθο της για την γεύση των χειλιών του. Το αίσθημα που ονειρευόταν από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Η πρώτη της σκέψη και η τελευταία. Το πιο ευχάριστο λυτρωτικό όνειρο θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα. Δυσκολευόταν ακόμη να το δεχτεί πως βρισκόταν προστατευμένη στην αγκαλιά του Τζέισον. Του ίδιου Τζέισον που την απέφευγε από την πρώτη τους συνάντηση. Τον Τζέισον που ήταν εκεί για να την παρηγορήσει οπότε η ίδια πνιγόταν στην ανάγκη μα την ίδια στιγμή την εγκατέλειπε άδοξα. Τον Τζέισον που είχε παλέψει τόσες φορές για χάρη της, με όλη του την δύναμη και το πάθος για να την προστατεύσει από όποιον προσπαθούσε να την βλάψει. Ήταν ο σωτήρας και ο προστάτης της. Ήταν ένας άγγελος. Ο άγγελος της. Κάποιος που αγαπούσε πολύ. Η αδερφή ψυχή της, που γνώριζε αιώνες τώρα δίχως όμως να το θυμάται. Η ψυχή της όμως τον αναγνώριζε από την αρχή.
Όταν ήταν μικρή, αρκετά μικρή για να πιστεύει ακόμη σε παραμύθια, η μητέρα της, της είχε πει. "Οι άνθρωποι ξεχνούν, το μυαλό τους δεν είναι αρκετά δυνατό για να είναι σε θέση να θυμάται. Κρατάει φυλαγμένες τις πιο προσωρινές και ασήμαντες αναμνήσεις. Την αγάπη όμως, την αληθινή αγάπη, η ψυχή δεν την διαγράφει ποτέ. Η αγάπη είναι βαθιά ριζωμένη μέσα της. Ότι και να συμβεί όπου και να είσαι θα αναγνωρίσεις την αληθινή σου αγάπη. Δεν μπορείς να την ξεχάσεις ποτέ." Η εικόνα της μητέρας της ήταν ξεκάθαρη στο μυαλό της. Η Ελ θυμόταν το δέος που είχε καταλάβει το σώμα της απέναντι σε αυτά τα λόγια. Θυμόταν την προσοχή με την οποία τα άκουγε και τον τρόπο που τα πίστεψε και τα έβαλε βαθιά στο μπαούλο του μυαλού και της καρδιάς της ώστε να μπορεί να τα θυμηθεί την σωστή ώρα. Και η ώρα είχε φτάσει.
