❝There is a charm about the forbidden that makes it unspeakably desirable.❞
~A greek book
H Ελ Κάρτερ έχοντας βιώσει την πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής της στέλνεται έπειτα από δικαστική απόφαση στην ακαδημία Μιράντα στο Βέλγιο. Πρ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Χάζευε ακόμα το χαρτί που της είχε αφήσει ο Ντέιβιντ. Ένα πάρτι... πόσο καιρό είχε να πάει σε πάρτι άραγε; Α ναι το τελευταίο ήταν εκείνο το Τζόσουα, αφού μετά ήταν συνεχώς υπό περιορισμό. Όμως δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι θα ξανά πήγαινε-ειδικά σε ένα μέρος σαν και αυτό. Γενικότερα δεν είχε ξανά περάσει η σκέψη της διασκέδασης από το μυαλό της για πολύ καιρό. Είχε ξεχάσει το συναίσθημα της ξεγνοιασιάς, της χαράς και δεν είχε πίστη στο να τα ξανά νιώσει. Όμως το πιο περίεργο από όλα ήταν η ώρα και η τοποθεσία του πάρτι. 3:00 τα ξημερώματα σε ένα νεκροταφείο. Τι πιο ανατριχιαστικό από αυτό; Επιπλέον το άγαλμα στο κέντρο του την τρόμαζε ακόμα περισσότερο και της δημιουργούσε μία αρνητική σύνδεση με γεγονότα που προσπαθούσε να ξεχάσει. Έτσι πέταξε το χαρτί σε μία άκρη του γραφείου, δεν σκόπευε να πάει άλλωστε.
Άρχισε να κοιτάει το πρόγραμμα των μαθημάτων της, αυτό θα έπρεπε να την ενδιέφερε και όχι ένα χαζό εφηβικό πάρτι. Τα μαθήματα δεν διέφεραν και πολύ από αυτά του παλιού της σχολείου σε τίτλους τουλάχιστον. Παρόλα αυτά σε ενδιάμεσα διαστήματα της εβδομάδας υπήρχαν και κάποιες συναντήσεις με τον ψυχίατρο της ακαδημίας τον κ. Στιόυαρτ. Μάλιστα μία από τις πρώτες συναντήσεις της ήταν μόλις σε πέντε λεπτά! Μα πως μπορούσε να μην το είχε προσέξει νωρίτερα.
Σχεδόν αμέσως άνοιξε την πόρτα και με βιαστικά βήματα πέρασε τον διάδρομο. Δεν είχε χρόνο για χάσιμο για κανένα από τους περίεργους γείτονες της. Έτσι ενώ με το ένα χέρι κρατιόταν από το βοηθητικό κάγκελο δίπλα από τις σκάλες το οποίο είχε το χρώμα του χαλκού από τη φθορά. Τα πόδια της σχεδόν έτρεχαν ενώ περνούσαν από σκαλί σε σκαλί προσπερνώντας οποιονδήποτε μαθητή εμφανιζόταν μπροστά της. Δεν χρειάστηκε περισσότερο από ένα λεπτό λοιπόν για να φτάσει στο ισόγειο. Ταίριαξε τα ρούχα της και με ήρεμο βήμα πλέον κινήθηκε προς το δωμάτιο με το όνομα του ψυχιάτρου. Η πόρτα ήταν κλειστή και ακούγονταν ομιλίες από μέσα.
