Damnation, 𝒄𝒐𝒎𝒑𝒍𝒆𝒕𝒆𝒅

| XXIII. | Οδύνη

Τα μάτια της Ελ άνοιξαν βασανιστικά αργά. Η όραση της άργησε να επανέλθει και να ρυθμιστεί με την πραγματικότητα, έτσι για αρκετή ώρα τα πάντα γύρω της ήταν θολά και απεριόριστα. Αισθανόταν έναν έντονο πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, όταν χρησιμοποίησε την αίσθηση της αφής της ώστε να ανακαλύψει τι τον προκαλούσε μόρφασε έντονα καθώς τα δάχτυλα της γέμισαν με το κόκκινο παχύρρευστο υγρό. Κάποιος την είχε τραυματίσει, και βέβαια με αυτήν την σκέψη σχηματίστηκε σχεδόν αυθόρμητα η εικόνα του κύριου Στίουαρτ στο μυαλό της. Αν και αυτό προφανώς δεν ήταν το αληθινό του όνομα, καθώς ένας φριχτός δαίμονας ο Αζάζελ χρησιμοποιούσε όλους αυτούς τους μήνες την μάσκα του ψυχιάτρου για να κρύψει την αληθινή του ταυτότητα και να την πλησιάσει. Και το ερώτημα που ρίζωνε βαθιά στην συνείδηση της από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της στο Βέλγιο ήταν το γιατί; Γιατί από όλους τους ανθρώπους στον κόσμο εκείνη; Γιατί ο Τζέισον ένας άγγελος, ευλογημένος από τον ίδιο τον Θεό να ρισκάρει την χάρη του και ολόκληρη την ζωή και την πίστη του μονάχα για την καρδιά μιας ασήμαντης θνητής; Γιατί ο Αζάζελ να σκοτώσει μία αθώα γυναίκα για να αιχμαλωτίσει εκείνη; Ήταν τόσο γελοίο. Ολόκληρος ο κόσμος φαινόταν να περιστρέφεται γύρω από αυτήν, ακόμη και αν η ίδια ποτέ δεν το είχε επιθυμήσει. 

Ναι ίσως παλαιότερα πίσω στην Νέα Υόρκη, στο παλιό της σχολείο, η παλιά Ντανιέλ να επιθυμούσε να τραβήξει την προσοχή των συμμαθητών της κάθε φορά που έμπαινε στην τάξη με το επιβλητικό της βήμα και τα εντυπωσιακά κόκκινα σαν καυτές φλόγες μαλλιά της. Ήθελε να ξεχωρίζει, ήθελε ο κόσμος γύρω της να νοιάζεται για αυτήν. Ήταν δημοφιλής είχε φίλους που ήταν πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για αυτήν, καθηγητές που όταν πρόφεραν το όνομα της τα χείλη τους σχημάτιζαν ένα πλατύ χαμόγελο, ένα αγόρι που την φλέρταρε και προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή της με κάθε πιθανό τρόπο που θα σκαρφιζόταν ο ανθρώπινος νους. Ένας πατέρας που την λάτρευε και δούλευε μέρα νύχτα για να μην της λείψει τίποτα. Ήταν έξυπνη, όμορφη, δυναμική τα ιδανικά χαρακτηριστικά συγκεντρώνονταν όλα στο πρόσωπο της. Αυτή η εποχή ωστόσο φάνταζε πλέον τόσο απόμακρη και άπιαστη, σαν να ανήκε σε μία άλλη ζωή και ας ήταν μόλις πριν μισό χρόνο. Και έπειτα η ζωή της άλλαξε ριζικά. Καταδικασμένη να περάσει πιθανότατα την υπόλοιπη εφηβική ζωή της σε ένα παλιό ανατριχιαστικό κάστρο με αναρχικά παιδιά να κατακρίνουν την κάθε της κίνηση. Είχα χάσει τον παλιό της εαυτό και το λαμπρό κορίτσι είχε σβήσει, μα ξανά δεν έχασε όλη την προσοχή του κόσμου. Ακόμη και αν άλλαξε, αν έχασε όσο της προσέδιδαν μέχρι τότε αξία, κάποιοι άλλοι άνθρωποι είχαν βρεθεί στο μονοπάτι της που αγαπούσαν την καινούρια Ελ ή και που την μισούσαν. Όπως και να είχε η προσωπικότητα της δεν είχε περάσει σε καμία περίπτωση απαρατήρητη. Πιθανότατα να ήταν όντως ξεχωριστή ή και απλώς τυχερή. Αυτά τα επίθετα άλλωστε είχαν χρησιμοποιήσει με μεγάλη προσοχή οι γιατροί για να χαρακτηρίσουν την κατάσταση της όταν διαπίστωσαν πως είχε επιζήσει από το θανάσιμο ατύχημα εκείνη την νύχτα στην γέφυρα όταν ως σαν θαύμα εκείνη σώθηκε και της χαρίστηκε το δώρο της ζωής ενώ αντίθετα η μητέρα της....