Damnation, 𝒄𝒐𝒎𝒑𝒍𝒆𝒕𝒆𝒅

| XXI. | H Μάχη

Τα βήματα της Ελ ήταν αργά και προσεκτικά καθώς ακολουθούσε την Μιράντα Γουόκερ, την μητέρα του καλύτερου της φίλου. Είχε μείνει αρκετούς μήνες στην ακαδημία ώστε να γνωρίζει αρκετά καλά πλέον τους διαδρόμους, έτσι ήξερε που πήγαιναν, πως πάνω από τον τρίτο όροφο υπήρχε μία σοφίτα. Ένα δωμάτιο όπου κανένας μαθητής δεν είχε τολμήσει να πάει στο παρελθόν. Ήδη από την μέρα της άφιξης της, είχε μάθει πολύ καλά αυτόν τον κανόνα. Η ίδια είχε αναρωτηθεί πάμπολλες φορές τι μπορεί να κρύβετε εκεί, μα η εμπειρία της εκεί της είχε επίσης διδάξει να μην υποτιμά τίποτα μέσα στο παλιό ανατριχιαστικό κάστρο. Είχε ήδη έρθει σε επαφή με πολλά από τα μυστικά του όπως για παράδειγμα το αποπνιχτικό, σκοτεινό πέτρινο τούνελ που οδηγούσε σε μία καταπακτή μέσα στο νεκροταφείο, ή τα μπουντρούμια στο υπόγειο, όπου χρησίμευαν ως φυλακές μαθητών που παραβίαζαν το πρωτόκολλο της ακαδημίας. Σε κάθε περίπτωση όμως δυσκολευόταν να μαντέψει τι κρυβόταν πίσω από την ξύλινη πόρτα που βρισκόταν στο τέλος της μακριάς μισοδιαλυμένης πλέον σκάλας. Ένα προαίσθημα μέσα της, της έλεγε πως σίγουρα δεν ήταν κάτι καλό. Παρόλα αυτά για πρώτη φορά δεν ήθελε να τρέξει, να εγκαταλείψει. Ο έρωτας της ζωής της ήταν έξω και μάχονταν με έναν άγγελο-αν και στα μάτια της ο Ντέιβιντ δεν είχε πάνω του τίποτα κοινό με τα ουράνια πλάσματα, το ακριβώς αντίθετο ίσως- Θα ήταν σε κάθε περίπτωση γελοίο εκείνη να διστάζει να μπει σε ένα απλό δωμάτιο. Έναν χώρο όπως όλους τους άλλους, περιτριγυρισμένο από τέσσερις τοίχους. Προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό της ότι δεν θα υπήρχε τίποτα τρομακτικό πίσω από εκεί. Όμως ακόμη και να υπήρχε, είχε μάθει πλέον να αντιμετωπίζει τους δαίμονες της κοιτάζοντας τους κατάματα. 

Ο Ντίλαν επεξεργαζόταν το περιβάλλον γύρω του με περιέργεια και απορία για το άγνωστο. Τα χρυσοκάστανα μάτια του ποθούσαν να μάθουν την αλήθεια. Δεν υπήρχε ίχνος φόβο πάνω του, ίσα ίσα περπατούσε βιαστικά σε μία προσπάθεια να σπρώξει τον χρόνο και να φτάσουν πιο γρήγορα. Διψούσε για την αποκάλυψη του μυστικού, του μυστικού, που του είχε στερήσει η μητέρα του μαζί με τόσα άλλα. Συνήθως φρόντιζε να ανακαλύπτει μόνος τους τις απαντήσεις. Ήταν από μικρός πολύ ταλαντούχος στο να ανακατεύεται και πολλές φορές να στέκεται εμπόδιο στις δουλειές των μεγαλύτερων. Συνήθιζε να ενοχλεί τους φύλακες και τους καθηγητές με την περιττή φλυαρία του, τον σαρκασμό του καθώς και την τάση να εμφανίζεται πάντα ως δια μαγείας μπροστά τους τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Ωστόσο αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν που λάτρευε η Ελ επάνω του. Την ειλικρίνεια του, το θάρρος του, την προθυμία του να την βοηθήσει όσο παράλογο και αν ήταν αυτό που θα ζητούσε. Εκείνη την στιγμή αισθανόταν τυχερή, αν και ποτέ της δεν πίστεψε στην τύχη, ούτε στο πεπρωμένο. Τους τελευταίους όμως μήνες, αυτή της η αντίληψη είχε αλλάξει ριζικά. Και ο Ντίλαν ήταν αναμφίβολα τμήμα αυτής της διαδρομής. Ο πρώτος της φίλος, το πρώτο άτομο με το οποίο μπόρεσε να μοιραστεί το βάρους του πόνου της και τις αμφιβολίες της. Ένα στήριγμα. Μία δύναμη που την κρατούσε στα πόδια της όταν ήταν ανίκανη να το κάνει μόνη της και ήθελε να εγκαταλείψει, μα εκείνος δεν την άφηνε ποτέ. "Όλα θα είναι καλύτερα αύριο. Επειδή αυτή η μέρα ήταν μαύρα χάλια, δεν σημαίνει πως και η επόμενη θα είναι έτσι." Της το είχε πει αυτό πολλές φορές στις ατελείωτες ώρες που είχαν περάσει στο μυστικό τους σημείο με τα τριαντάφυλλα. Τα λουλούδια που εκείνος μισούσε, όμως που ήταν πρόθυμος να δεχτεί για να την κάνει χαρούμενη. Η Ελ τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια για μερικές φορές. Εκείνος της χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο όσο διέσχιζαν τα τελευταία σκαλιά. Ήταν πάλι εκεί κοντά της. Ξανά δίχως να έχει καμία απολύτως υποχρέωση. Εκείνη γιατί όμως αισθανόταν πως δεν άξιζε τέτοιο φίλο;