Demon's Game Nightmare (COMPLETED)

Chapter 19

"Ako ang Diyos mo, ikaw ang alipin ko at sila ang paglalaruan nating dalawa." -- Nocturssio

CHAPTER 19

Nocturssio

*ZAFANIA TORRES'S POV*

NANG matapos kaming imbistigahan lahat inihatid kami ng mga pulis sa kani-kaniya naming bahay, hindi ko malaman kung galit ba ang mga magulang ni Miracle sa amin dahil hindi naman kami pinapansin kanina sa presinto marahil kahit sila ay lutang pa rin sa mga nangyayari. Hindi namin mapagusapan ang tungkol sa mga tinanong ng pulis kanina dahil hindi maalis ang mga tingin ng pulis sa amin na parang minamatyagan nila ang bawat ikinikilos namin.

Sa buong isang araw ang daming nangyari na hindi ko aakalain, pagod na pagod akong bumagsak sa aking kama at hindi ko na nagawang magpalit pa ng damit. Ayokong tanggapin ang katotohanang wala na talaga si Miracle, na bukas pagkagising ko hindi ko na siya makakasama o makikita. Idagdag pa ang isang pangyayaring kanina pa bumabagabag sa isipan ko... Hindi ko na maintindihan ang nangyayari sa akin, natatakot na ako sa aking sarili dahil baka totoo ang isang pangyayaring nasa isipan ko.

Siguro mas makabubuting isasarili ko na lang muna ang nangyayari sa akin, mas mabuting walang makaaalam nito kundi ako lang. Natatakot ako sa sarili ko ngunit ang mas kinatatakutan ko ang mangyaring sila ang matakot sa akin.

Mabigat akong napabuntong-hininga at tumayo mula sa aking pagkakahiga. Kinuha ko ang aking tuwalya at dumiretso sa banyo, sana sa pagligo kong ito mawala lahat ang bakas ng pangyayari ngayon at sana maagos ng tubig ang bumabagabag na konsensya ko sa aking sarili.

Halos isang oras yata akong nagtagal sa banyo bago lumabas, agad akong nagbihis at muling nahiga sa aking kama. Kanina pa ako hindi kumakain ngunit wala akong nararamdaman na gutom, dahil lutang na lutang pa rin ang buong sistema ng aking pag-iisip. Marahan kong ipinikit ang aking mga mata at naramdaman ko ang bigat ng aking talukap, halos wala akong tulog ngayong araw at hindi lang ako kundi pati rin ang mga kaibigan ko. Buti na lang wala kaming pasok bukas dahil holiday pero kailangan namin pumunta sa burol ni Miracle ngunit huwag sana kaming pagtabuyan ng mga magulang niya o huwag sanang magalit sa amin. Subalit hindi ko sila masisisi kung mangyari man iyon dahil anak nila ang namatay at kami ang huling kasama.

Habang nakapikit ang aking mga mata kusang nagbabaliktanaw ang aking isipan sa mga nangyari pigilan ko man ngunit hindi ko magawa parang sinasampal sa akin ang katotohanang maaaring ako ang pumatay kay Miracle.

Ilang sandali pa'y nararamdaman ko nang hinihila ako ng antok at hinayaan ko na lamang ang aking sariling magpatianod sa antok na nararamdaman ko. Kapag nakatulog na ako nang tuluyan hindi ko na mararamdaman ang bumabagabag sa aking sarili at sandaling mawawala sa isipan ko ang mga nangyari.

"Zafania."

Bigla akong napadilat nang marinig kong may tumawag sa pangalan ko. Agad kong iginala ang mga mata ko sa apat na sulok ng aking kwarto ngunit walang taong bumungad sa mga mata ko. Unti-unti ko nang nararamdaman ang init na bumabalot sa buong paligid ko kasabay nang sunod-sunod na pagsitsit na naririnig ko. Hindi ako makagalaw sa kinahihigaan ko, gustuhin kong tumakbo ngunit hindi nakikisama ang aking mga paa na para bang ayaw gumalaw ng aking katawan.

Nararamdaman ko na rin ang sumisiklab na takot sa aking sarili, humugot ako nang malalim na paghinga upang mawala ang takot sa aking nararamdaman ngunit parang mas lalo pang sumiklab ang takot sa aking sarili.

"Zafania..."

Bigla akong napaupo at halos lumuwa na ang aking mga mata sa nakikita ko ngayon. Kahit na patay ang ilaw ng aking kwarto malinaw kong nakikita ang isang lalaking nakatayo sa harapan ng aking kama at ito'y may matulis na dalawang sungay sa kanyang ulo habang ang buo niyang katawan ay walang saplot pwera sa nakalagay na kulay itim na telang tumatakip sa maselang parte na bahagi ng kanyang katawan, pulang-pula ang kulay ng kanyang balat at para pa itong naaagnas. Nakadidiring pagmasdan ngunit ayaw maalis ng aking mga mata sa kanya.