Pamiętnik samobójcy [Zawieszone]

ROZDZIAŁ XXVI - Koniec sprawy, lecz nie koniec problemów

Szedłem szybko, starając się jak najbardziej oddalić od wioski. On wrócił... Po co wracał?! Słyszałem nieraz jak ktoś krzyczał moje imię, jednak nie zatrzymywałem się. Dalej zapuszczałem się w las. Nagle śmignął nade mną kruk, z którego, przed moimi oczami, wyrósł Monoharu.

- Lee... Zatrzymaj się wreszcie - ręce miał na moich ramionach.

- Nie! On wrócił specjalnie! Nie będę siedzieć i udawać, że nic się nie stało! - strąciłem jego ręce.

- Nie mówię, że masz udawać. Wróć. Mojej siostrze sprawiłeś przykrość tą ucieczką - przytulił mnie do siebie. Wtuliłem się i trochę uspokoiłem.

- Nie chce widzieć go. Nie po tym wszystkim - wyszeptałem. Monoharu pogłaskał mnie po głowie i złożył całusa na moich wargach.

- Nie bój się. On ci nie może zagrozić, a pozatym jesteś zajęty - pogłaskał mnie po policzku - Niech mi się do mojego chłopaka nie zbliża. Bo urwę jaja.

Zaśmiałem się cicho i objąłem go za kark. Nie wiem jak to robi ale zawsze mnie potrafi rozbawić. Moje słoneczko... Musnąłem wargi wyższego.

- Jesteś słodki - powiedziałem z delikatnym uśmiechem. - Słodka kluska...

- No nie! - oburzył się. Wiem, że nienawidzi tego określenia. Zawsze wtedy aż czerwienieje ze złości. Podobnie teraz. Zaśmiałem się. - Tak nie będzie kochany - warknął i przerzucił mnie sobie przez ramię, czego z kolei ja nie lubię.

- MONOHARU!!! - krzyknąłem.

- Co tam szepczesz? - zaśmiał się młodszy.

- Nienawidzę cię! - uderzyłem go w plecy.

- Ale agresor - mruknął pod nosem i wracał ze mną w kierunku wioski.

- Zabiję cię! Uduszę, poćwiartuję, zakopie, potem odkopię, poskładam do kupy, wskrzeszę i zabiję jeszcze raz! - to były jedne z wielu gróźb rzucanych pod adresem chłopaka.

- Tyle twojego, że pogadasz - powiedział wesoło chłopak. Postawił mnie dopiero jak byliśmy w wiosce. Nadepnąłem mu z całej siły na stope.

- Następnym razem zabiję! - pogroziłem mu palcem i weszliśmy do jego domu. On nadal tam siedział.

Zmienił się. Nie licząc tego, że urósł, to jego postura ciała zmieniła się. W niczym nie przypominał dawnego siebie. Teraz siedział umięśniony mężczyzna (nie przesadnie), z delikatnym zarostem na twarzy. Ten facet bez wątpliwości sprowadziłby twoją córk na złą drogę. Czułem, że nie mogę mu ufać.

- Co tak uciekłeś? - zapytał, obracając w palcach łyżeczkę.

- Nie twoja sprawa - burknąłem, napotykając krytyczny wzrok Songhye. W tej chwili miałem gdzieś kulturę - Co się stało, że wróciłeś? I akurat postanowiłeś tutaj wpaść... - byłem podejrzliwy.

- A wiesz... - przeciągnął się na drewnianym krześle - Zatęskniłem troche do tego miejsca. Tęskniłem za tobą mały.

- Wal się - warknąłem, krzyżując ręce na piersi. Poczułem jak Haru obejmuje mnie ramieniem. Pewnie chce mnie uspokoić. Westchnąłem i oparłem o niego głowę.

- No prosze... Udało ci się wreszcie Monoharu - zaśmiał się, a mi po ciele przebiegły ciarki. To nie jest jego śmiech sprzed kilku lat - Zużyty towar cię zadowala?

Towar?! Zaczęło się we mnie buzować. Od kiedy ja jestem towarem?! Widząc moją reakcje na słowa Kwona, Haru objął mnie w pasie bym nie rzucił się na tego.... Ugh! Aż brakuje mi słów!