Yokluğunda sen diye sardım korkularımı bedenime..
Aşk tan daha öte bir şeydi seninle olmak...
Korku... Evet nasılda titrerdim ellerimden kayıp gideceksin diye...
Toprak kokulum, can özüm
<.><.><.><.><.>
Elini tuttu Adam kadının...
Arkasında ne varsa unutmak istiyordu...
Bu İstanbul'la aynı gözlere sahip kadın bir yere gelmesini istiyordu ısrarla....
Gözleri o kadar farklı bakıyordu ki
Kalbinin ritmi bozuluyordu her seferinde...
"Senin gözlerinden göster bana bu şehri" dedi son nefesinin dışarı verirken. SAnki dünyanın tüm yükü kalbinin üzerine binmişti. "Aşk mısın?" diye sormak istiyordu içinden. Gözlerinde saflıktan başka bir şey göremediği kadının.
Bu gözler cenneti fısıldıyoru kulağına...
Elini tutmuştu Adam Kadının
Kadın en şiddetlisine tutulmuştu hummanın... Titriyordu devasız bir şekilde. Elerine baktı.. Hayran olduğu o uzun pürüzsüz parmaklar... Ellerine mi dolanmıştı şimdi... Dünya büzülüp adamın toprak gözlerine toplanmıştı sanki. "Ne çok bekledim" dedi içinden. "Ne çok yandım... Bilsen..."
İstanbul'u anlattı kadın Adam'a. İstiklal'i koklattı önce... "Onca kalabalığın içinde bir tek sensin yandığım" demek istedi.. Varmadı dili. Yürüdüler istanbul'un izlerini. Elleri kenetlenmişti birbirlerine...
"İstersen..." dedi adam sıkılarak "Sende benim yurduma gel. Sen nasıl koklattıysanyaşadığın şehri bende sana anlatayım gözlerimde birikenleri..."
"Kader..." dedi kadın. Başka söz kalmamıştı heybesinde...
