~~~~~~~~~~EPISODE-9~~~~~~~~~~
လူဆိုတာကိုယ္တပ္မတ္ရာအတြက္ ေနာက္မဆုတ္ပဲ လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကတာ နိယာမတစ္ခုပင္.
သားဆိုတ့ဲေဇာနဲ႔ ေလ်ွာက္လမ္းေနတ့ဲ က်ြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက အရမ္းကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တက္ၾကြစြာ!
ကလးငယ္ေလးေတြ တန္းစီးကာ ကေလးျခင္းေလးေတြထဲ ထည့္ထားတ့ဲ အခန္းေရွ့ မွန္အကာေလးမွ က်ြန္ေတာ့္သားေလးက္ုိ က်ြန္ေတာ္မ်က္ရည္ျဖာကာ ၾကည့္မ္ိတယ္။
မ်က္ရည္! ဝမ္းနည္း၍က်တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ င္ုိတယ္လို႔ေတာ့မဆိုနိုင္။
သားက္ိုေငးေနရင္း ပခုံးကိုခပ္ဆက္ဆက္လာပုတ္တ့ဲ လက္တစ္စုံေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒယ္ဒီ!
အခုအခ်ိန္မွာ ဒယ္ဒီ့ရင္ထဲက ဖခင္ေမတၱာကို က်ြန္ေတာ္ခံစားတတ္ေနျပီဆုိရင္ ယုံမလား?
'သားတို႔ရုပ္ရည္ သီတာေရ' ဆိုတာက္ုိလည္း က်ြန္ေတာ္လက္ခံတတ္သြားျပီ။
"Kai~ဒယ္ဒီ"
ေဝ႔ဝဲေနတ့ဲမ်က္ရည္ေတြအား မ်က္ေတာင္ျဖင့္ပုတ္ခတ္ကာ ဒယ္ဒီရင္ခြင္ထဲ ကေလးတစ္ေယာက္လို က်ြန္ေတာ္တိုးဝင္လိုက္တယ္။
ဒယ္ဒီျပံဳးေနမလားေလ.
အျမဲတမ္း ဂ်စ္တိုက္ခ့ဲတ့ဲသား! ဒယ္ဒီ့ကို အျမဲအေကာင္းမျမင္ခ့ဲတ့ဲသားဆီက ေပြ႔ဖက္မွုအတြက္ ဒယ္ဒီပီတိျဖာလို႔ေနမလား?
"Chen~သားေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား?"
က်ြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပြတ္ကာ ေမးတ့ဲဒယ္ဒီ့အေမးအတြက္ က်ြန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပျဖစ္သည္။
က်ြန္ေတာ္တကယ္ေပ်ာ္ေနခ့ဲတာေလ.
"Chen~ဒယ္ဒီလည္း သားကိုေမြးတုန္းက အ့ဲလိုမ်ိဴ.းေပ်ာ္ရႊင္ခ့ဲဖူးတယ္! အနွီးထုတ္ထဲက သားမ်က္နွာေလးကိုၾကည့္ျပီး ဒယ္ဒီအားေတြျဖစ္ထြန္းခ့ဲဖူးတယ္"
